Jak minął dzień 13

Aż się przestraszyłem podopiecznej... Drugie oko, szyja, ramiona... wszystko posiniaczone i fioletowe. Czy jakieś przerzuty, czy nie... Nie słyszałem o tym. Pierwszy raz nie poznała mnie, ale za drugim tak. Ech, moim zdaniem jest w stanie agonalnym. Ale syn z rodzeństwem załatwili, że za dwa
czy trzy dni zabiorą ją to domu. U nich się przyjęło, żeby umrzeć w domu, mają takie konserwatywne podejście. 
Opiekę sprawować będą Sozialstation, paliativ oraz ja. Babcia już nie będzie chodzić, tylko łóżko. W pokoju dziadka. Daję jej kilka dni życia, ale obym się mylił. Rodzina przesunęła pogrzeb... Domyślić chyba się można.
Z głową też się jej pogorszyło, zapomina imiona, dzieci, myśli, że jej mąż w domu został itp.
Ok, wszyscy czekamy na rozwój wypadków. Wszystko to smutne. 

Podobnie jak ja miałam w czerwcu. Najpierw babcia potem dziadek , który z rozpaczy wołak za babcia, kazał zupę wlewać na trzeci talerz . Obym się myliła ale często drugie idzie za pierwszym. :aniolki:Może tak będzie lepiej . Może jej psychika siadła po śmierci dziadka . 

Aż się przestraszyłem podopiecznej... Drugie oko, szyja, ramiona... wszystko posiniaczone i fioletowe. Czy jakieś przerzuty, czy nie... Nie słyszałem o tym. Pierwszy raz nie poznała mnie, ale za drugim tak. Ech, moim zdaniem jest w stanie agonalnym. Ale syn z rodzeństwem załatwili, że za dwa
czy trzy dni zabiorą ją to domu. U nich się przyjęło, żeby umrzeć w domu, mają takie konserwatywne podejście. 
Opiekę sprawować będą Sozialstation, paliativ oraz ja. Babcia już nie będzie chodzić, tylko łóżko. W pokoju dziadka. Daję jej kilka dni życia, ale obym się mylił. Rodzina przesunęła pogrzeb... Domyślić chyba się można.
Z głową też się jej pogorszyło, zapomina imiona, dzieci, myśli, że jej mąż w domu został itp.
Ok, wszyscy czekamy na rozwój wypadków. Wszystko to smutne. 

Ojej :aniolki::-(

Jestem już uodporniony, stres pod kontrolą. Ciekawa sztela, z jednej strony lajcikowa i dużo wolnego, super relacje z dziećmi, z drugiej smutna zarazem. Czasami zadaje sobie pytanie, czy mógłby coś więcej zrobić, by uniknąć tego smutku bliskich. Ale chyba nic. Babcia w nocy trochę kursowała po mieszkaniu, a gdy upadła, to nie pomyślała, że na ręku ma "notrufa" założonego, żeby wezwać pomoc. A tego bejbifonka do kontaktu ze mną miała na szufladce. Z dziadkiem nic nie mogłem więcej zrobić, bo ten rak go zżerał. Jestem przygotowany na to, że mogę wcześniej zjechać. Ale może do 30go babcia będzie jeszcze żyć. Chociaż jestem pesymistą. Nigdy nic nie wiadomo. To wszystko jest wpisane w naszą pracę. 
 

A mi już podziękowali za pracę:-(
:smiech3:
Na pocieszenie powiem, że zaczynam jutro pół godziny poźniej, tj o 7.30.
Pierwszy raz tak się zdarzyło, żeby rodzina powiedziała pierwsza, ot tak sobie, Ty masz 40-godzinny tygodniowy czas pracy. Jestem pod wrażeniem. I to za dużą  stawkę, jak przy dwóch osobach. Charlotte, córka PDP powiedziała mi, że dwie opiekunki, które się tutaj zmieniały (miały po 70 lat),mówiły, że nie potrzebują pauzy. Sama rodzinka była zdziwiona, że siedzą tylko w domu, zamiast pozwiedzać okolice itp.
To się wy- i nagadałem :smiech3:
Miło usłyszeć, jak ktoś o 17 zakomunikuje, że masz Freizeit do rana:oklaski:

Głęboko wierzę, że jest w piekle specjalne miejsce dla opiekunków, którzy rodzinie mówią, że oni nie potrzebują przerwy :sciana::-)

A co tak ostro .Można też bezterminowo niebo sprzątać :-)

Jeszcze trochę musi posiedzieć w piekarniku :-). A pachnie obłędnie w całym mieszkaniu