Czy zdarza się wam mieć już wszystkiego dość?

Denerwuje mnie jak ktoś porównuje pracę opiekunki do zawodu sprzedawcy, fryzjerki czy jakichś innych usług. Przecież my żyjemy z tymi ludźmi 24/h przez wiele tygodni, wchodzimy w ich życie, problemy, śmiejemy się z nimi i czasami płaczemy, poznajemy ich rodziny, wykonujemy przy nich czynności zaliczane do intymnych itd, czy fryzjerka wchodzi tak głęboko w nasze życie osobiste, czy Pani z masarni nocuje u nas po sprzedaniu nam mięsa? Więc rady typu "podejdź do tego jak do normalnej pracy" można sobie w buty wsadzić

Ej wiecie co ja tu jestem od piątku (nowa sztela) i wydaje mi sie ze mam dość.Jestem tu pierwszą opiekunką,rodzina jest bardzo miła i pomocna.Ale babcia opryskliwa,nie miła -patrzy i zwraca sie do mnie z pogardą.Były chwilę że sie starała mówić po niemiecku,ale teraz zaciąga po bawarsku i ja czasami ani w ząb.Wstaje w nocy,potem chce robić śniadanie (zaburzenia orientacji czasowej).Ja nie wiem jak wytrzymam te 3 tyg.Nic mi nie pozwala robić koło siebie,zamyka głośno drzwi przed nosem do łazienki.Wieczorem się szarpałyśmy o klucz do drzwi wejściowych,na początku zrozumiałam że mam iść spać do sąsiadki.Ja mam często wrażenie że ona mi za chwile odwinie.W ogóle jestem wdzięczna jak siedzi ogląda gazety i nic do mnie nie mówi.Wczoraj przed snem było i smutno i samotnie,dodam że tak mam pierwszy raz,wcześniej było przyjaźnie z drobnymi niedogodnościami.Ale nie musiałam nasłuchiwać w nocy,okropnie spałam(sypialnie u góry).Już się zaczynam zastanawiać,że może ja jestem słaba psychicznie i by nie robić kłopotu dla mojego biura.Ale męczy mnie to wszystko i chyba w dupie mam tę kasę.Jak mi odwinie to się wyniosę,nawet przed terminem.

Własnie co dziwne przez 2 dni było ok.Myłam ją i stopy osobno,zrobiłam paznokcie,ona się starała bym ją zrozumiała.Kiedy sie zapytała jak długo zostanę to myślałam że to dobry znak,że mnie polubiła.Ale ona chyba zmieniła strategie :P Daję sobie tydzień.Kiedy ż ja stram zrozumieć że to szok dla niej-dziwie sie że wcześneij nie szukali opiekunki-przecież nie jest taka od dziś.Bidulka pyta czy ja przy laptopie sie ucze :) W nocy nie woła-ona jest przekanana że dom jest pełen jej rodziny,a ona sama jest w pełni sprawna.

Ja też zauważyłam,że moja pdp mnie już całkiem akceptuje,a chyba nawet traktuje jak przyjaciółkę. Natomiast z jakiegoś powodu przestała akceptować swoją miejscową córkę. Dziś przypomniałam jej,że ma tu wpaść jej córka,od razu pożalowałam,że o tym przypomniałam,bo babcia okropnie się zdenerwowała,zaczęla przedrzeżniać swoją córkę i była bardzo wzburzona jak o niej mowiła. Starałam się ją uspokoić,mowiłam,że corka ją bardzo kocha,że dba o nią,ale to nie pomagało,a wręcz miało odwrotny skutek. Nie wiem czy to kolejny etap choroby,czy coś jej ta córka ostatnio powiedziała. Pojęcia nie mam i nie wiem czy o tym tej córce powiedzieć?

Masz rację :)
Mnie jakimś cudem jednak udało się zachować mentalnie dystans jak w pracy sprzedawcy. Nie przywiązuję się do pdp. Jakoś samo mi przyszło traktowanie tej pracy zadaniowo tzn. wykonuję swoje obowiązki i nawet o rozmowie czy grach plaszowych myślę jako o obowiązku/zadaniu. Pewnie, że trafiam na fatalne miejsca (-->poskarżyjki), ale nie wydzwaniam z domu jak się czuje pdp i nie przejmuję się. Zadanie wykonane, dzień się skończył, jutro od nowa.
Wiem, że to pewnego rodzaju bezdusznośc. Ale mi pomaga nie zwariować.
 

Masz rację :)
Mnie jakimś cudem jednak udało się zachować mentalnie dystans jak w pracy sprzedawcy. Nie przywiązuję się do pdp. Jakoś samo mi przyszło traktowanie tej pracy zadaniowo tzn. wykonuję swoje obowiązki i nawet o rozmowie czy grach plaszowych myślę jako o obowiązku/zadaniu. Pewnie, że trafiam na fatalne miejsca (-->poskarżyjki), ale nie wydzwaniam z domu jak się czuje pdp i nie przejmuję się. Zadanie wykonane, dzień się skończył, jutro od nowa.
Wiem, że to pewnego rodzaju bezdusznośc. Ale mi pomaga nie zwariować.
 

Też jestem bezduszna;)Też się nie przywiązuję.Nie daję się wciągać w sprawy rodzinne w rodzinie,których seniorem się opiekuję,bo zdarzało się,że jak nie jedna,to druga strona próbowała się żalić i wręcz próbowac obgadywać drugą stronę.Od takich spraw odcinam się stanowczo,mówię wprost o co chodzi.Może dlatego nie oszalałam jeszcze,bo wykończyliby człowieka:)

Masz rację :)
Mnie jakimś cudem jednak udało się zachować mentalnie dystans jak w pracy sprzedawcy. Nie przywiązuję się do pdp. Jakoś samo mi przyszło traktowanie tej pracy zadaniowo tzn. wykonuję swoje obowiązki i nawet o rozmowie czy grach plaszowych myślę jako o obowiązku/zadaniu. Pewnie, że trafiam na fatalne miejsca (-->poskarżyjki), ale nie wydzwaniam z domu jak się czuje pdp i nie przejmuję się. Zadanie wykonane, dzień się skończył, jutro od nowa.
Wiem, że to pewnego rodzaju bezdusznośc. Ale mi pomaga nie zwariować.
 

Od początku jak tylko załozyłam profil pisałam zawsze,że jadę do pracy.Staram sie wywiazać z obowiazkow najlepiej jak potrafie, ale nie zacieśniam przyjażni.Nie mam tu mojej rodziny zadnych babć ani dziadkow.Rodzinne problemy pdp mnie też nie interesują czesto nie znam nawet koligacji rodzinnych.Nie sledze urodziń ani innych rodzinnych swiat u pdp chyba,że jestem poinformowana to pilnuje terminu.Jak mi żle koncze robote rowno z terminem i zegnam.Dobrze mi z tym i dlatego jeszcze pracuję i będę bo chcę:)

.. i znow polecialo 100 plusikow... tak trzymac..mamy PDP,  jedziemy do pracy...   do pracy........
 moze sie komus nie podobac  ta teoria, ale to jest prawda.. pozniej wpisy typu dzisiejszego..ja jestem dla niej mila, a z niej wylazlo chamskie  babsko..
..... badzmy profesjonistkami...

Tak.Pacjent ma prawo być niemiły,niegrzeczny,zwłaszcza jesli te negtywne zachowania sa podyktowane choroba.Profesjonalizm polega i na tym ,że sie do pacjentów nie przywiązujemy i na tym ,że umiemy nie brac tych zachowań do siebie ,mimo iz sa w nas bezposrednio wymierzone.Wiadomo-nie od razu Kraków zbudowano i nEi kazdy ma na tyle samozaparcia ,żeby potrafic sobie z tymi emocjami szybko poradzić.Jednemu to zajmie mniej czasu ,innemu więcej,ale można sie tego nauczyć.Jesli ktoś tak pisze to nie zawsze znaczy ,że jest gorszym opiekunem.Najczesciej wynika to z charakteru takiej osoby i niewielkiego doswiadczenia,z praktyka nabywa sie go i każda nastepna sztela  z niesympatycznym PDP jest łatwiejsza.Nie ma sie co aż tak przjmowac i roztrzasywać czemu tak sie odezwała niegrzecznie a wczoraj była miła- to nic nie da.Lepiej uczyc sie chowac emocje do kieszeni-zdrowiej dla psychiki.Ktoś może pomyslec ,ooomadrala-tez byłam kiedys taka rozemocjonowana,pacjent krzywo spojrzał i ja juz nieszczesliwa byłam i myslałam co ja mu takiego zrobiłam,a potem na drugi dzien bywało ze jego łóżko puste było.....Gdybym sie nie nauczyła nie przywiązywac i emocje na wodzy chowac błyskawicznie bym sie wypaliła zawodowo.Nauczyłam sie i teraz kiedy nie moge iśc po pracy do domu te nauki bardzo bardzo sa pozyteczne.Ale tak jak któras z Was napisała-nigdy bym Opiekunkowa do pracy fryzjerki czy inne podobnej nie porównała,to zupełnie inna bajka.