Aga - pdp to nie nastolatek, ktory wybucha w jednej chwili namietnym uczuciem.Daj jej czas na polubienie Ciebie.Wyobraź sobie obcą osobę w Twoim domu,ktora pałęta się i jeszcze chce rządzić:-)Czesto bywa tak,że pdp odczuwa odrzucenie przez własna rodzinę ma pretensje,ze zajmuje sie nią obca osoba a nie np. córka.Nie wiele ma juz do powiedzenia w domu, bo ktoś za nia podejmuje decyzje,załatwia sprawy często nie pytają o zdanie.Szuka kogos bliskiego do kogo może w zaufaniu powiedzieć cos o sobie czy nawet sie przytulić.
Nie jest to moim zdaniem obawa,ze Ty wyjedziesz, ale może to być strach,że straci Ciebie.Zobaczyła,doceniła - i pewnie jest teraz przekonana,ze drugiej takiej opiekunki nie bedzie juz miała.Może być zachowanie zmienne bo takie prawa starość ma - czesto z przyczyn oczywistych jak wiek,choroba.Ale napewno ziarenko porozumienia kiełkuje w niej. Dbaj jak dobra sztela warto z każdym przyjazdem będzie Ci lżej a potem juz będzie tylko bardzo dobrze.Nie twierdze,ze nie ma podłych pdp,ktorym przyjemnośc sprawia upokarzanie opiekunki. Ale takie jest zycie, nie same anioły* żyją na tym świecie.Cierpliwości Aga,cierpliwości.:-)
Na wyjeździe #25
Elu, wywiad z Emi już był, a wczorajszy występ w TV to jego następstwo: http://www.dw.de/mama-na-telefon-eurosieroty-t%C4%99skni%C4%85-za-rodzicami/a-17746284
dzisiaj zerwałam pierszą miseczkę malin w ogrodzie, mamy deser po obiedzie.Ochłodziło się i jest po deszczu sa slodkie i bardzo soczyste.Chyba zrobię je w galaretce z bitą smietaną.Musze też wybrac sie na czeresnie - tu mozzna samemu zerwać i zapłacic mniej duzo niz w handlu.Bardzo lubie czeresnie to moj ulubiony owoc a dla odprężenia mozna pestkami pluć jak Bronka.
Ja jestem u babci ktora nie potrzebuje juz tego aby z nia siedziec itd....i masz racje,duzo rozmyslam i okrutnie tesknie....
Jutro wyruszam pochodzic troszke po miescie i pewnie lepiej sie poczuje,chcialabym przynajmnie....
Ja tez jestem tutaj pierwszy tydzien i tez nowe miejsce,ja zawsze w nowe nie lubie wracac w to samo i tak jakos leci ten kabarecik....
Zastosuje metode Twojego meza....mysle ze pomoze...
Dziekuje za dobre slowo...
Sciskam cieplo....
Odpoczynek czas zacząć
Na pewno pamiętacie Dziadka, u którego byłam poprzednim razem. Otóż dziewczyny, którą tam zmieniałam, nie dane mi było poznać osobiście, bo to była jedna z wielu zagrywek Dziadka, ale nie wiedział o tym, że mamy kontakt telefoniczny i wirtualny.
Dzięki temu jakoś tak zbliżyłyśmy się do siebie i dosyć często rozmawiałyśmy, kiedy ja byłam tam, a moja wirtualna Koleżanka już w innym miejscu. Obie jechałyśmy do domu prawie w tym samym czasie i Matylda zaraz leciała ze swoim przyjacielem na urlop do Meksyku. Byłyśmy umówione na skype po jej powrocie. Wiadomo, jak to w domu. Czas szybko mija, więc kiedy się nie odzywała, też jej nie chciałam głowy zawracać, ale kiedy tu przyjechałam, trochę mnie to zdziwiło, że nie daje znaku życia, choć widzę często, że jest dostępna. Postanowiłam ją zaczepić i zapytałam, czy jest jeszcze w Pl czy może już w De. Była już w pracy i chyba się ucieszyła, że ją zagadnęłam, ale do dziś nie mogę sobie poradzić z tym, co mi opowiedziała. Otóż 3 dni po przylocie do Meksyku, jej przyjaciel źle się poczuł i...zmarł. Wracała z jego urną.
Czasami wydaje nam się, że jesteśmy wieczni, boczymy się na swoich bliskich, zapominamy im powiedzieć, że ich kochamy i na wszystko mamy czas. Myślimy, że zdążymy, kiedy wrócimy do domu i wiele rzeczy odkładamy na poźniej, "kłócimy" się wirtualnie zapominając powiedzieć "przepraszam", bo wszystko jutro... A jutra może już nie być.
Musiałam to napisać. Przede wszystkim dla siebie, bo boli mnie moja dusza i serce.
Będzie trochę refleksyjnie, bo tak mnie jakoś już od kilku dni nachodzi i chcę się z Wami podzielić, żeby również i mnie było lżej. Opowiem Wam pewną historię.
Na pewno pamiętacie Dziadka, u którego byłam poprzednim razem. Otóż dziewczyny, którą tam zmieniałam, nie dane mi było poznać osobiście, bo to była jedna z wielu zagrywek Dziadka, ale nie wiedział o tym, że mamy kontakt telefoniczny i wirtualny.
Dzięki temu jakoś tak zbliżyłyśmy się do siebie i dosyć często rozmawiałyśmy, kiedy ja byłam tam, a moja wirtualna Koleżanka już w innym miejscu. Obie jechałyśmy do domu prawie w tym samym czasie i Matylda zaraz leciała ze swoim przyjacielem na urlop do Meksyku. Byłyśmy umówione na skype po jej powrocie. Wiadomo, jak to w domu. Czas szybko mija, więc kiedy się nie odzywała, też jej nie chciałam głowy zawracać, ale kiedy tu przyjechałam, trochę mnie to zdziwiło, że nie daje znaku życia, choć widzę często, że jest dostępna. Postanowiłam ją zaczepić i zapytałam, czy jest jeszcze w Pl czy może już w De. Była już w pracy i chyba się ucieszyła, że ją zagadnęłam, ale do dziś nie mogę sobie poradzić z tym, co mi opowiedziała. Otóż 3 dni po przylocie do Meksyku, jej przyjaciel źle się poczuł i...zmarł. Wracała z jego urną.
Czasami wydaje nam się, że jesteśmy wieczni, boczymy się na swoich bliskich, zapominamy im powiedzieć, że ich kochamy i na wszystko mamy czas. Myślimy, że zdążymy, kiedy wrócimy do domu i wiele rzeczy odkładamy na poźniej, "kłócimy" się wirtualnie zapominając powiedzieć "przepraszam", bo wszystko jutro... A jutra może już nie być.
Musiałam to napisać. Przede wszystkim dla siebie, bo boli mnie moja dusza i serce.
Zobacz moje sentencje,,,,,
Ja jestem takiego samego zdania.
Będzie trochę refleksyjnie, bo tak mnie jakoś już od kilku dni nachodzi i chcę się z Wami podzielić, żeby również i mnie było lżej. Opowiem Wam pewną historię.
Na pewno pamiętacie Dziadka, u którego byłam poprzednim razem. Otóż dziewczyny, którą tam zmieniałam, nie dane mi było poznać osobiście, bo to była jedna z wielu zagrywek Dziadka, ale nie wiedział o tym, że mamy kontakt telefoniczny i wirtualny.
Dzięki temu jakoś tak zbliżyłyśmy się do siebie i dosyć często rozmawiałyśmy, kiedy ja byłam tam, a moja wirtualna Koleżanka już w innym miejscu. Obie jechałyśmy do domu prawie w tym samym czasie i Matylda zaraz leciała ze swoim przyjacielem na urlop do Meksyku. Byłyśmy umówione na skype po jej powrocie. Wiadomo, jak to w domu. Czas szybko mija, więc kiedy się nie odzywała, też jej nie chciałam głowy zawracać, ale kiedy tu przyjechałam, trochę mnie to zdziwiło, że nie daje znaku życia, choć widzę często, że jest dostępna. Postanowiłam ją zaczepić i zapytałam, czy jest jeszcze w Pl czy może już w De. Była już w pracy i chyba się ucieszyła, że ją zagadnęłam, ale do dziś nie mogę sobie poradzić z tym, co mi opowiedziała. Otóż 3 dni po przylocie do Meksyku, jej przyjaciel źle się poczuł i...zmarł. Wracała z jego urną.
Czasami wydaje nam się, że jesteśmy wieczni, boczymy się na swoich bliskich, zapominamy im powiedzieć, że ich kochamy i na wszystko mamy czas. Myślimy, że zdążymy, kiedy wrócimy do domu i wiele rzeczy odkładamy na poźniej, "kłócimy" się wirtualnie zapominając powiedzieć "przepraszam", bo wszystko jutro... A jutra może już nie być.
Musiałam to napisać. Przede wszystkim dla siebie, bo boli mnie moja dusza i serce.
Będzie trochę refleksyjnie, bo tak mnie jakoś już od kilku dni nachodzi i chcę się z Wami podzielić, żeby również i mnie było lżej. Opowiem Wam pewną historię.
Na pewno pamiętacie Dziadka, u którego byłam poprzednim razem. Otóż dziewczyny, którą tam zmieniałam, nie dane mi było poznać osobiście, bo to była jedna z wielu zagrywek Dziadka, ale nie wiedział o tym, że mamy kontakt telefoniczny i wirtualny.
Dzięki temu jakoś tak zbliżyłyśmy się do siebie i dosyć często rozmawiałyśmy, kiedy ja byłam tam, a moja wirtualna Koleżanka już w innym miejscu. Obie jechałyśmy do domu prawie w tym samym czasie i Matylda zaraz leciała ze swoim przyjacielem na urlop do Meksyku. Byłyśmy umówione na skype po jej powrocie. Wiadomo, jak to w domu. Czas szybko mija, więc kiedy się nie odzywała, też jej nie chciałam głowy zawracać, ale kiedy tu przyjechałam, trochę mnie to zdziwiło, że nie daje znaku życia, choć widzę często, że jest dostępna. Postanowiłam ją zaczepić i zapytałam, czy jest jeszcze w Pl czy może już w De. Była już w pracy i chyba się ucieszyła, że ją zagadnęłam, ale do dziś nie mogę sobie poradzić z tym, co mi opowiedziała. Otóż 3 dni po przylocie do Meksyku, jej przyjaciel źle się poczuł i...zmarł. Wracała z jego urną.
Czasami wydaje nam się, że jesteśmy wieczni, boczymy się na swoich bliskich, zapominamy im powiedzieć, że ich kochamy i na wszystko mamy czas. Myślimy, że zdążymy, kiedy wrócimy do domu i wiele rzeczy odkładamy na poźniej, "kłócimy" się wirtualnie zapominając powiedzieć "przepraszam", bo wszystko jutro... A jutra może już nie być.
Musiałam to napisać. Przede wszystkim dla siebie, bo boli mnie moja dusza i serce.
Przede wszystkim, nie zabezpieczam się na przyszłość, dziękuję Bogu za każdy przeżyty dzień, mam własne zdanie, ale nie oceniam innych, nie mówie dzieciom jak mają żyć, chyba że sami zapytają. Staram się być wolna od negatywnych uczuć, cieszę się z sukcesów najbliższych i dalszych znajomych.
Życie to wielka niewiadoma, pochowałam już parę moich wydawało się zdrowych koleżanek. Moja koleżanka z czasów szkolnych ostatnio opowiedziała o braciach , jeden z nich był chory na raka i po 5 latach walki z chorobą zmarł, drugi mieszkający w Stanach był na pogrzebie, zdrowy i pełen sił ,po powrocie zmarł w ciągu tygodnia na nie znaną chorobę krwi, jakiś nieznany wirus czy bakteria.
Będzie trochę refleksyjnie, bo tak mnie jakoś już od kilku dni nachodzi i chcę się z Wami podzielić, żeby również i mnie było lżej. Opowiem Wam pewną historię.
Na pewno pamiętacie Dziadka, u którego byłam poprzednim razem. Otóż dziewczyny, którą tam zmieniałam, nie dane mi było poznać osobiście, bo to była jedna z wielu zagrywek Dziadka, ale nie wiedział o tym, że mamy kontakt telefoniczny i wirtualny.
Dzięki temu jakoś tak zbliżyłyśmy się do siebie i dosyć często rozmawiałyśmy, kiedy ja byłam tam, a moja wirtualna Koleżanka już w innym miejscu. Obie jechałyśmy do domu prawie w tym samym czasie i Matylda zaraz leciała ze swoim przyjacielem na urlop do Meksyku. Byłyśmy umówione na skype po jej powrocie. Wiadomo, jak to w domu. Czas szybko mija, więc kiedy się nie odzywała, też jej nie chciałam głowy zawracać, ale kiedy tu przyjechałam, trochę mnie to zdziwiło, że nie daje znaku życia, choć widzę często, że jest dostępna. Postanowiłam ją zaczepić i zapytałam, czy jest jeszcze w Pl czy może już w De. Była już w pracy i chyba się ucieszyła, że ją zagadnęłam, ale do dziś nie mogę sobie poradzić z tym, co mi opowiedziała. Otóż 3 dni po przylocie do Meksyku, jej przyjaciel źle się poczuł i...zmarł. Wracała z jego urną.
Czasami wydaje nam się, że jesteśmy wieczni, boczymy się na swoich bliskich, zapominamy im powiedzieć, że ich kochamy i na wszystko mamy czas. Myślimy, że zdążymy, kiedy wrócimy do domu i wiele rzeczy odkładamy na poźniej, "kłócimy" się wirtualnie zapominając powiedzieć "przepraszam", bo wszystko jutro... A jutra może już nie być.
Musiałam to napisać. Przede wszystkim dla siebie, bo boli mnie moja dusza i serce.
Binor, tak zazwyczaj jest, ze po ciosach zastanawiamy sie nad zyciem, jego wartosia itp.Planujemy swoja przyszlosc, czesto przyplacamy to zdrowiem i nie potrafimy zyc tak , jak pisze anerik, tu i teraz.Przez te pogon za zyciem , przepuszczamy przez palce najcenniejsze chwile, ktorych nie zauwazamy, sa zbyt krotkie, a przeciez zycie sklada sie z chwil a nasze jutro moze nie nadejsc. Nie uslyszymy spiewu ptakow, nie zobaczymy twarzy naszych najblizszych..... Jesli jestesmy smutni, to przewaznie zyjemy przeszloscia, jesli zaniepokojeni, to myslimy o przyszlosci. Tylko tu i teraz daje nam mozliwosc odczuwania sensu zycia naprawde, niezaleznie czy to trudne, czy radosne chwile.
Ja do tej pory nie mogę odżałować, że nie zrobiłam z moją mamą tego co chciałam zrobić, a mianowicie zabrać ją gdzieś w świat, w jakieś ładne miejsce. Zawsze mówiłam sobie, że jeszcze zdążę ale muszę przedtem zrobić to czy tamto. Nie zdążyłam, zmarła na raka w ciągu 5 miesięcy od postawienia diagnozy w wieku 73-trzech lat.
Kazda Mama umiera i jesli dziecko nie zemrze wczesniej, to normalna kolej rzeczy jest.
Po to rodzi sie nowe pokolenie, aby zastapic to starsze.