Na wyjeździe #26

Czemu mam wrażenie że jakoś często wkrótce po przyjeździe opiekunki okazuje sie że pdp niewiele brakuje do pożegnania się z życiem..np Agata tak krótko tam jest i inni tez pisali że ledwie przyjechali po kilku dniach pdp umierająca...przypadek? Wiem ze jeździmy do starych i schorowanych niemniej przychodzi mi do głowy myśl ze rodzina bierze opiekunkę  wiedząc ze matka/ ojciec wkrótce będą w stanie agonalnym...I opiekunka ma przejąć z ich barków ten ciężar patrzenia na śmierć... Takie są moje refleksje...bo jestem zła że Agata znalazła sie w takiej sytuacji...współczuję jej pdp że samotnie zegna sie ze światem współczuję Agacie skulonej ze strachu w innej części domu No i Amelka pewnie zaraz pojedzie sobie po mnie jaka to ze mnie opiekunka  ale wisi mi to.Nigdy nie zmienię zdania że możemy towarzyszyć w umieraniu ale nie musimy i to nasze prawo powinno być respektowane.

Kosmetyki dla Pdp kolezanka zakupiła.Fryzjera załatwiaja dzieci.Srodki czyszczace tez sa-dobre i nadmiarze.Nawet kwiaty kupiła:-)

Czemu mam wrażenie że jakoś często wkrótce po przyjeździe opiekunki okazuje sie że pdp niewiele brakuje do pożegnania się z życiem..np Agata tak krótko tam jest i inni tez pisali że ledwie przyjechali po kilku dniach pdp umierająca...przypadek? Wiem ze jeździmy do starych i schorowanych niemniej przychodzi mi do głowy myśl ze rodzina bierze opiekunkę  wiedząc ze matka/ ojciec wkrótce będą w stanie agonalnym...I opiekunka ma przejąć z ich barków ten ciężar patrzenia na śmierć... Takie są moje refleksje...bo jestem zła że Agata znalazła sie w takiej sytuacji...współczuję jej pdp że samotnie zegna sie ze światem współczuję Agacie skulonej ze strachu w innej części domu No i Amelka pewnie zaraz pojedzie sobie po mnie jaka to ze mnie opiekunka  ale wisi mi to.Nigdy nie zmienię zdania że możemy towarzyszyć w umieraniu ale nie musimy i to nasze prawo powinno być respektowane.

Kiedyś pojechalam do pdp chodzacej, ale po jakims czasie miala atak na fotelu, piana z ust, drgawki, wyproznila sie Boze co ja przeżyłam, ale po 3 dniach wróciła do domiu prawie o własnych siłach, ale juz kazda minuta była dla mnie udręką tak sie bałam, za 4 miesiace gdy pojechałam byla juz leżąca, ale nie bylo tak źle, po kolejnych 4 same kosci i skóra a w gardle zalegajaca flegma, szpital, odsysanie, kroplowki i wtocila, kazdej nocy myslalam, ze to juz koniec, ale tak meczac się byla tak silna, ze przeżyła i kolejne 4, tym razem nie mogłam jechac tak wyszło w ostatniej chwli, pojechał mój mąż, zajechał o 18, o 22 zmarła, ja riwniez przeraźliwie boje sie umierania, czy to można nazwać szczęściem, nie wiem, ale dziękuję Bogu i Jej, że mi to oszczedzili.

Chcialam Wam jeszcze napisac ze jestem Wam bardzo mocno wdzieczna ze ze mna tu bylyscie.....

Z tego calego zmeczenia...i strachu....same mi lzy z oczu leca....

Panikara jestem....ale ja sie poprostu boje.....

Tu gdzie jestem też oceniałam sytuację jako bardzo trudną. Podopieczny wyszedł z Heimu, tam umarła jego żona, nie chciał tam dłużej być, chciał do domu. Kiepsko widziałam jego stan, rak prostaty, cewnik, po operacji biodra słabo stoi na nogach, wózek inwalidzki ale to wszystko nic. Depresja, w której był pogrążony wydawała mi się nie do ogarnięcia, z taką jeszcze nie miałam do czynienia. Nie wierzyłam, że w domu Pdp tak się rozkręci w tę dobrą stronę. A i córki Pdp rozkładały początkowo ręce i nie wiedziały jak pomóc bo same leki to nie wszystko. Przyjeżdżały, rozmawiały z ojcem, wiele osób pomagało rozmowami. Pogoda w Hamburgu była fatalna przez prawie cały mój pobyt (2 miesiące) deszczowo, pochmurnie, dni ciemne, nie wpływa to dobrze na depresyjnych. Na dzisiaj jego stan jest o wiele lepszy. Dzisiaj jest słonecznie Pdp zapowiedział mi, że jedziemy po obiedzie zdobywać centrum Hamburga. Zwiedzać, pić kawę, jeść ciacha. Patrzę na niego i jestem zadowolona, za tydzień wyjeżdżam ale chętnie tu wrócę i wiem, że zrobiłam kawał dobrej roboty. Była tu Pfusflege, Polka na co dzień pracująca w tym Haimie. Stwierdziła, że to nie ten sam gość co sprzed 2 miesięcy. Stąd mój wniosek, że jesteśmy potrzebne nie tylko do umierania, czasami "stawiamy na nogi". Mój podopieczny dalej siedzi na wózku ale umysł ma czysty i piękny.

"Umysł ma czysty i piękny".....fajnie się czyta coś takiego.
Może dlatego tak się stało,że przyjechała do niego czysta i piękna opiekunka.
Osoby o złych duszach przygniotą podopiecznego jeszcze bardziej, te o dobrych wyprowadzą na prostą ( o ile się da, bo nie zawsze ta sztuka się udaje, różnie to bywa).

Lawendo są deprechy nie do opanowania i ja to wiem. Udało się tym razem ale to nie tylko moja zasługa, pomagali inni a pacjent poddał się wszelkim sugestiom i nie walczyl z nami. Bo jak by walczył to moglibyśmy na głowie stawać i nie wyszedł by z tego stanu.
Miło mi się przeczytało twojego posta i tymi słowami poczęstuję tych innych co współpracowali - córki, wnuk, fizjoterapeutka i lekarze.

A mnie się wreszcie miło czytało coś pozytywnego, dobrego i ciepłego ( a także skromnego).
Jadę zaraz  do Monachium uśmiechnięta, Anglicy mówią : "you made my day", na polski nieprzetłumaczalne dosłownie . W wolnym tłumaczeniu : uczyniłaś mój dzień dobrym, fajnym.

Ja mam szczęście trafiać na bardzo żywotnych pdp
Np ten tutaj jest bardzo żywotny .Wczoraj jak mu zakładałam skarpety uciskowe wsadzili rękę pod moją bluzkę.Zastanawiam się czy już robić aferę czy jeszcze z tym poczekać...