Na wyjeździe 41

Dzień dobry dla Was , dla mnie strasznie długa noc nareszcie się skończyła, nie będę pisać w poskarżyjkach bo i skarżyć się nie ma na co, ot po prostu taka praca raz na wozie raz pod wozem. Piszę bo Wy zrozumiecie temat. Przez dwa dni tak jak się domyślałam AL się przyczaił , ale od wczoraj zmienił schorowanego człowieka w osobę straszną , zagubioną , agresywną i kompletnie oderwaną od rzeczywistości. Leki na Parkinsona działają bez zarzutu co w tej sytucji nie pomaga bo dziadek lata jak fryga z charakterystycznym dreptaniem w miejscu i przechylony do przodu , brak równowagi powoduje że upada i wstaje mimo to gna dalej. Wygląda to groteskowo i strasznie , nic nie działa ani tłumaczenie , uspakajanie , jedzenie , picie , kąpiel no nic. Dociągneliśmy do rana i wreszcie padł , ja bym wezwała pogotowie już o 3 gdybym była tutaj sama , ale nie jestem, żona rozpacza i żyje nadzieją jak współuzależniona żona alkoholika myśląca że to minie. Ja wiem że będzie tylko gorzej ale ją rozumiem mają tylko siebie, to był cudowny mądry człowiek i dla bliskich pogodzenie się z faktem że pomimo że żyje to go już tak naprawdę tu nie ma, jest zwyczajnie i po ludzku trudne. Słyszę jak płacze i nie mogę jej pomóc , bardzo mi przykro. Pewnie wrócimy do tematu Kliniki psychiatrycznej jak emocje trochę opadną. Wiem że wiele z was myśli że nie jestem asertywna, powinnam zjechać , nie angażować się , że to tylko praca , ale z drugiej strony wybierając ten zawód bierzemy ''przypadki'' z całym dobrodziejstwem inwentarza i wiem że zostawiając ich zrobiłabym coś wbrew sobie , coś co długo spędzałoby mi sen z powiek. Na pewno coś wymyślę, a za chwilę dzwonię do zmiennika i wszystko opowiem, on też musi podjąć decyzję.

Dzień dobry dla Was , dla mnie strasznie długa noc nareszcie się skończyła, nie będę pisać w poskarżyjkach bo i skarżyć się nie ma na co, ot po prostu taka praca raz na wozie raz pod wozem. Piszę bo Wy zrozumiecie temat. Przez dwa dni tak jak się domyślałam AL się przyczaił , ale od wczoraj zmienił schorowanego człowieka w osobę straszną , zagubioną , agresywną i kompletnie oderwaną od rzeczywistości. Leki na Parkinsona działają bez zarzutu co w tej sytucji nie pomaga bo dziadek lata jak fryga z charakterystycznym dreptaniem w miejscu i przechylony do przodu , brak równowagi powoduje że upada i wstaje mimo to gna dalej. Wygląda to groteskowo i strasznie , nic nie działa ani tłumaczenie , uspakajanie , jedzenie , picie , kąpiel no nic. Dociągneliśmy do rana i wreszcie padł , ja bym wezwała pogotowie już o 3 gdybym była tutaj sama , ale nie jestem, żona rozpacza i żyje nadzieją jak współuzależniona żona alkoholika myśląca że to minie. Ja wiem że będzie tylko gorzej ale ją rozumiem mają tylko siebie, to był cudowny mądry człowiek i dla bliskich pogodzenie się z faktem że pomimo że żyje to go już tak naprawdę tu nie ma, jest zwyczajnie i po ludzku trudne. Słyszę jak płacze i nie mogę jej pomóc , bardzo mi przykro. Pewnie wrócimy do tematu Kliniki psychiatrycznej jak emocje trochę opadną. Wiem że wiele z was myśli że nie jestem asertywna, powinnam zjechać , nie angażować się , że to tylko praca , ale z drugiej strony wybierając ten zawód bierzemy ''przypadki'' z całym dobrodziejstwem inwentarza i wiem że zostawiając ich zrobiłabym coś wbrew sobie , coś co długo spędzałoby mi sen z powiek. Na pewno coś wymyślę, a za chwilę dzwonię do zmiennika i wszystko opowiem, on też musi podjąć decyzję.

Dzień dobry dla Was , dla mnie strasznie długa noc nareszcie się skończyła, nie będę pisać w poskarżyjkach bo i skarżyć się nie ma na co, ot po prostu taka praca raz na wozie raz pod wozem. Piszę bo Wy zrozumiecie temat. Przez dwa dni tak jak się domyślałam AL się przyczaił , ale od wczoraj zmienił schorowanego człowieka w osobę straszną , zagubioną , agresywną i kompletnie oderwaną od rzeczywistości. Leki na Parkinsona działają bez zarzutu co w tej sytucji nie pomaga bo dziadek lata jak fryga z charakterystycznym dreptaniem w miejscu i przechylony do przodu , brak równowagi powoduje że upada i wstaje mimo to gna dalej. Wygląda to groteskowo i strasznie , nic nie działa ani tłumaczenie , uspakajanie , jedzenie , picie , kąpiel no nic. Dociągneliśmy do rana i wreszcie padł , ja bym wezwała pogotowie już o 3 gdybym była tutaj sama , ale nie jestem, żona rozpacza i żyje nadzieją jak współuzależniona żona alkoholika myśląca że to minie. Ja wiem że będzie tylko gorzej ale ją rozumiem mają tylko siebie, to był cudowny mądry człowiek i dla bliskich pogodzenie się z faktem że pomimo że żyje to go już tak naprawdę tu nie ma, jest zwyczajnie i po ludzku trudne. Słyszę jak płacze i nie mogę jej pomóc , bardzo mi przykro. Pewnie wrócimy do tematu Kliniki psychiatrycznej jak emocje trochę opadną. Wiem że wiele z was myśli że nie jestem asertywna, powinnam zjechać , nie angażować się , że to tylko praca , ale z drugiej strony wybierając ten zawód bierzemy ''przypadki'' z całym dobrodziejstwem inwentarza i wiem że zostawiając ich zrobiłabym coś wbrew sobie , coś co długo spędzałoby mi sen z powiek. Na pewno coś wymyślę, a za chwilę dzwonię do zmiennika i wszystko opowiem, on też musi podjąć decyzję.

Dzień dobry dla Was:hejka1: Noc dłuuuga i upłynęła na wędrówce z góry na dół, przymierzaniu butów i bajkowych opowieściach , ale wygadam się od początku . Wieczorem żona dostała odpowiedż z Hanoweru , że i owszem przyjmą go ale musi mieć ustawione leki , oni muszą mieć na względzie dobro pozostałych pensjonariuszy i w takich sytuacjach odsyłają chorego do szpitala psychiatrycznego na ustawienie leków. Tak więc lepiej będzie dla wszystkich jak pójdzie teraz do kliniki i już zaopatrzony przyjedzie do nich. Rodzinny lekarz umywa ręce już od dawna , psychiatra który prywatnie prowadzi dziadka jest na urlopie do 25. Sugerowałam żebyśmy pojechały dzisiaj do Merxhausen tam mają oddział z naprawdę dobrymi specjalistami (płacz) albo niech tam chociaż zadzwoni ( płacz) no i się wściekłam i wygarnęłam, sama pani potrzebuje pomocy, bo już z daleka widać u pani depresje i podbieranie dziadkowi Frisium sprawy nie załatwi. Za chwilę oboje wylądujecie na oddziale i wszystko szlag trafi , nie ma takich pieniędzy żeby opiekun mógł sobie kupić zdrowie i siłę po nieprzespanych nocach. Dzwoni ciekawe co wydzwoni , pani sprzątająca zabawia dziadka , potem kolej na pana od spacerów a ja do 20 mam wolne , idę wypić herbatkę z melisy na taras, popatrzeć na słońce i dobranoc. Jutro o 17 mam zmianę i piątek na wprowadzenie i pakowanie o 23 kierunek Łódż und das was.

Myślę, że wcale nie będą lżejsze:-) Ja znam taką jedną odmianę pierogów, które są delikatniejsze. Są to parowane pierogi z jagodami, które robię w jagodowym sezonie......... mniam, mniam:piecze ciasteczka:

Dzień dobry dla Was , dla mnie strasznie długa noc nareszcie się skończyła, nie będę pisać w poskarżyjkach bo i skarżyć się nie ma na co, ot po prostu taka praca raz na wozie raz pod wozem. Piszę bo Wy zrozumiecie temat. Przez dwa dni tak jak się domyślałam AL się przyczaił , ale od wczoraj zmienił schorowanego człowieka w osobę straszną , zagubioną , agresywną i kompletnie oderwaną od rzeczywistości. Leki na Parkinsona działają bez zarzutu co w tej sytucji nie pomaga bo dziadek lata jak fryga z charakterystycznym dreptaniem w miejscu i przechylony do przodu , brak równowagi powoduje że upada i wstaje mimo to gna dalej. Wygląda to groteskowo i strasznie , nic nie działa ani tłumaczenie , uspakajanie , jedzenie , picie , kąpiel no nic. Dociągneliśmy do rana i wreszcie padł , ja bym wezwała pogotowie już o 3 gdybym była tutaj sama , ale nie jestem, żona rozpacza i żyje nadzieją jak współuzależniona żona alkoholika myśląca że to minie. Ja wiem że będzie tylko gorzej ale ją rozumiem mają tylko siebie, to był cudowny mądry człowiek i dla bliskich pogodzenie się z faktem że pomimo że żyje to go już tak naprawdę tu nie ma, jest zwyczajnie i po ludzku trudne. Słyszę jak płacze i nie mogę jej pomóc , bardzo mi przykro. Pewnie wrócimy do tematu Kliniki psychiatrycznej jak emocje trochę opadną. Wiem że wiele z was myśli że nie jestem asertywna, powinnam zjechać , nie angażować się , że to tylko praca , ale z drugiej strony wybierając ten zawód bierzemy ''przypadki'' z całym dobrodziejstwem inwentarza i wiem że zostawiając ich zrobiłabym coś wbrew sobie , coś co długo spędzałoby mi sen z powiek. Na pewno coś wymyślę, a za chwilę dzwonię do zmiennika i wszystko opowiem, on też musi podjąć decyzję.

Myślę, że wcale nie będą lżejsze:-) Ja znam taką jedną odmianę pierogów, które są delikatniejsze. Są to parowane pierogi z jagodami, które robię w jagodowym sezonie......... mniam, mniam:piecze ciasteczka:

Sezon sie zbliża - proszę o przepis :serce: