Witam ,witam :buziaki2:Zaraz dzwonię do firmy żeby i szczegóły na podpytać .Zastanawiałam się czy mnie zaakceptują i na dodatek na jeden miesiąc ale udało się bo zaoszczędzili na kasie za transport, tak myślę bo przecież nie z Polski jadę tylko z Bonn.No i zdjęcie na moim profilu do rodziny piękne :serce:prawda?Takie wysłałam firmie:hihi:najbardziej aktualne 
... Twoje... piękne som
Cześć Wam z mojego mini urlopu na niemieckiej ziemi. Mimo mojego patriotyzmu, w obliczu ostatnich zdarzeń (reżimu i dyskryminacji epidemiologicznej), zastanawiam się czy nie przenieść mojego ośrodka życia do Niemiec. Tutaj chociaż jest też "zaraza“, to wszystko żyje i funkcjonuje bez ucisku i wariacji.
Wczoraj odwiedziłam mojego byłego szefa (z pierwszych lat pracy w DE W 90.latach). Wspomnienia, wspomnienia, miłe wspomnienia. To jest już małżeństwo po 70. i Uli się tylko śmieje, że zarazić się Covid 19, to jak wygrać 6. w totka??
Wiem o czym mówisz. Coraz częściej teZ się zastanawiam nad wyjazdem na stałe do DE. Widzę, że człowiek, który pracuje poza polską ziemią i tylko od czasu do czasu przyjeżdża do domu jest piętnowany, na boi się czy może swobodnie i bez zamykania w domowym.wiezienuy wrócić do domu. Chore to wszystko jest dla mnie. Mam nadzieję, że ktoś poniesie konsekwencje tych ucisków i zniewolenia. Oby tak było.
Witam ,witam :buziaki2:Zaraz dzwonię do firmy żeby i szczegóły na podpytać .Zastanawiałam się czy mnie zaakceptują i na dodatek na jeden miesiąc ale udało się bo zaoszczędzili na kasie za transport, tak myślę bo przecież nie z Polski jadę tylko z Bonn.No i zdjęcie na moim profilu do rodziny piękne :serce:prawda?Takie wysłałam firmie:hihi:najbardziej aktualne
Tak Ci dobrze z oczu patrzy....hihi!Tak Dusia obie cierpimy podobnie, Ty zamknięta w domu, a ja tutaj w De z powodu szlabanu na granicy. Współczuję Ci tego aresztu. Ja nie mogę sobie na to pozwolić i dlatego pozostałam w DE.
. Cóż to za cierpienie, jedna w domku ,a właściwie na ranczo z córcią ,druga też wśród bliskich 
Dzień dobry, u mnie kolejny dzień czekania. Podopieczna robi się głośna. Na złość wszystkim i samej sobie wciąż żyje . Kolejny dzień poruszania się jak w jakimś zamkniętym opakowaniu pt." ŚMIERĆ ". Dom zmienił się w hospicjum.Już tu jest czuć słychać widać. Ciało jednak walczy.
Z utęsknieniem czekam na wizytę drugiego człowieka... Dlatego uwazam, ze powinno się umierać w hospicjum A nie w domu gdzie jestem wiele godzin z tym sama.
Aj tam, aj tam, nie marudzić :-) . Cóż to za cierpienie, jedna w domku ,a właściwie na ranczo z córcią ,druga też wśród bliskich :-)
Ja już drugi miesiąc nie mogę wyjechać-ani do domu, żeby kwarantannę odbyć, ani do pracy, żeby zapach ojrasków poczuć :-)
Zosieńko, z Twoich wpisów wnioskuję, że życie Ciebie już chyba zahartowalo?
"Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie " i jeszcze "W zielone zagramy ":przytula:
Daj Boże, daj Boże. Teraz mam chwilę oddechu, ale naprawdę cierpię i żyje w oku cyklonu zawirowań życiowych. Niemożliwość pojechania do domu przytłacza mnie dlatego, że mam do zawatwenia pilne, egzystencjonalne sprawy, które muszę uruchomić osobiście, a niestety nie mogę i to mi spędza sen z powiek i powoduje bezustanne nerwy i morze łez
Dzień dobry, u mnie kolejny dzień czekania. Podopieczna robi się głośna. Na złość wszystkim i samej sobie wciąż żyje . Kolejny dzień poruszania się jak w jakimś zamkniętym opakowaniu pt." ŚMIERĆ ". Dom zmienił się w hospicjum.Już tu jest czuć słychać widać. Ciało jednak walczy.
Z utęsknieniem czekam na wizytę drugiego człowieka... Dlatego uwazam, ze powinno się umierać w hospicjum A nie w domu gdzie jestem wiele godzin z tym sama.
Ja też czekam na powrót seniorki ze szpitala. Też jest w kiepskim stanie nie wiem co mnie czeka. Przytulam Marilyn :aniolki:
