Powitajki przy kawie 60

Wiem o czym mówisz. Coraz częściej teZ się zastanawiam nad wyjazdem na stałe do DE. Widzę, że człowiek, który pracuje poza polską ziemią i tylko od czasu do czasu przyjeżdża do domu jest piętnowany, na boi się czy może swobodnie i bez zamykania w domowym.wiezienuy wrócić do domu. Chore to wszystko jest dla mnie. Mam nadzieję, że ktoś poniesie konsekwencje tych ucisków i zniewolenia. Oby tak było. 

Nie chce nikogo cytować bo nie chce, żeby ktoś uważał, że jest to skierowane do niego, a słowa kontekst nie cierpię wręcz :nerwowa1:
Moim skromnym zdaniem człowiek powinien umierać w domu (jeżeli jest taka możliwość). Wiem jest to ogromne przeżycie a nawet można powiedzieć wstrząs ale sama przeżyłam już śmierć moich rodziców i nie mogę sobie darować tego, że nie było mnie przy nich w chwili śmierci.
Oczywiście jest to całkiem inna sytuacja jak to z którą czasami przychodzi nam się zmierzyć w naszej pracy. Uważam, że jak ktoś czuję, że nie da rady psychicznie powinien zrezygnować ze zlecenia. 

A ja się odniosę do twego wpisu- właściwie nie jako komentarz, tylko pytania.
Zrezygnować z wyjazdu, w sytuacji, gdy ma się podpisaną umowę, a lekarka mówiła, że ta już pani umiera? Dziś, jutro? Jak to widzisz. Można do firmy napisać, że np. rezygnuję. Ale i tak trzeba znaleźć zmiennika. Kto przyjedzie w takiej sytuacji? Wyjść opiekunka nie może i zostawić- i prawo, i moralność, poczucie obowiązku, itp. trzymają. Firma może poprosić rodzinę o opiekę i zwolnienie opiekunki. Ale jak rodzina się nie zgodzi? Tu, moim zdaniem firma powinna zadziałać- pod warunkiem, że wie, jak jest.
Jeśli rodzina czuje się na siłach być przy umierającej osobie, zapewnić jej potrzebne warunki, to tak, dom jest najlepszy. Ale niekoniecznie siły psychiczne na to pozwalają, chęci, inne zobowiązania- mogą być też bardzo ważne, choć nie tak egzystencjalne.
Jak to widzisz? Opiekunka nie jest rodziną, a towarzyszenie w odchodzeniu traumatyczne.  Może nie być czasu na zmianę, wyjazd. Jeśli rodzina nie chce/nie może wspomóc, to hospicjum- moim zdaniem jest dobrym wyjściem. Ale tu firma powinna konsultować, działać, sprawdzać, co jest w stanie znieść opiekunka, a co może dać rodzina...

A ja się odniosę do twego wpisu- właściwie nie jako komentarz, tylko pytania.
Zrezygnować z wyjazdu, w sytuacji, gdy ma się podpisaną umowę, a lekarka mówiła, że ta już pani umiera? Dziś, jutro? Jak to widzisz. Można do firmy napisać, że np. rezygnuję. Ale i tak trzeba znaleźć zmiennika. Kto przyjedzie w takiej sytuacji? Wyjść opiekunka nie może i zostawić- i prawo, i moralność, poczucie obowiązku, itp. trzymają. Firma może poprosić rodzinę o opiekę i zwolnienie opiekunki. Ale jak rodzina się nie zgodzi? Tu, moim zdaniem firma powinna zadziałać- pod warunkiem, że wie, jak jest.
Jeśli rodzina czuje się na siłach być przy umierającej osobie, zapewnić jej potrzebne warunki, to tak, dom jest najlepszy. Ale niekoniecznie siły psychiczne na to pozwalają, chęci, inne zobowiązania- mogą być też bardzo ważne, choć nie tak egzystencjalne.
Jak to widzisz? Opiekunka nie jest rodziną, a towarzyszenie w odchodzeniu traumatyczne.  Może nie być czasu na zmianę, wyjazd. Jeśli rodzina nie chce/nie może wspomóc, to hospicjum- moim zdaniem jest dobrym wyjściem. Ale tu firma powinna konsultować, działać, sprawdzać, co jest w stanie znieść opiekunka, a co może dać rodzina...

Dzień dobry,  u mnie kolejny  dzień czekania. Podopieczna   robi się głośna.  Na złość  wszystkim  i samej sobie  wciąż  żyje  . Kolejny dzień  poruszania  się jak w  jakimś  zamkniętym  opakowaniu  pt." ŚMIERĆ ".  Dom zmienił się  w hospicjum.Już  tu jest czuć  słychać  widać.  Ciało jednak walczy.
 Z utęsknieniem  czekam na wizytę drugiego  człowieka...  Dlatego uwazam, ze powinno się umierać  w hospicjum  A nie w domu  gdzie jestem wiele  godzin  z tym sama. 

Wiem o czym mówisz. Coraz częściej teZ się zastanawiam nad wyjazdem na stałe do DE. Widzę, że człowiek, który pracuje poza polską ziemią i tylko od czasu do czasu przyjeżdża do domu jest piętnowany, na boi się czy może swobodnie i bez zamykania w domowym.wiezienuy wrócić do domu. Chore to wszystko jest dla mnie. Mam nadzieję, że ktoś poniesie konsekwencje tych ucisków i zniewolenia. Oby tak było. 

Wiele pytań zadałaś. Wyraziłam swoje zdanie a uważam tak bo ciężko bardzo ciężko takie cos przeżyć a i skutki psychczne mogą być bardzo poważne o to mi tylko chodziło. 
Większość z nas nie ma wykształcenia medycznego i większość nie miała styczności z takimi sytuacjami oczywiście chodzi mi o osoby obce bo w rodzinie to co innego. 
 

Och te oczy... :oklaski1:... Twoje... piękne som
:smiech3:

Powiem Wam szczerze,  że już nic  nie wiem. PDP zaczęła nawet więcej pić  wody  i rozmawiać.  Lekarka robi wielkie  oczy i mówi komisch . Jeśli chodzi o rodzinę  to n pdp jej nie ma, oprócz brata 900 km stąd. Wszystkiego dogląda  przyjaciel  jej nieżyjącego  męża.  
Może się okaże,  że to umieranie  będzie trwało  do końca  zlecenia? Już bym  się nawet  nie zdziwiła.  Już się prawie  przyzwyczaiłam. 

Różnie może być. Czasami ktoś odchodzi w jednej chwili a czasami to umieranie ciągnie się nawet miesiąc albo i dużej. Nawet lekarzowi trudno określić ile to może potrwać. Jak już się powoli do takiego stanu przyzwyczaiłaś to jestem pełna podziwu bo to Twoje pierwsze zlecenie z tego co pamiętam:-)
 

Nie chce nikogo cytować bo nie chce, żeby ktoś uważał, że jest to skierowane do niego, a słowa kontekst nie cierpię wręcz :nerwowa1:
Moim skromnym zdaniem człowiek powinien umierać w domu (jeżeli jest taka możliwość). Wiem jest to ogromne przeżycie a nawet można powiedzieć wstrząs ale sama przeżyłam już śmierć moich rodziców i nie mogę sobie darować tego, że nie było mnie przy nich w chwili śmierci.
Oczywiście jest to całkiem inna sytuacja jak to z którą czasami przychodzi nam się zmierzyć w naszej pracy. Uważam, że jak ktoś czuję, że nie da rady psychicznie powinien zrezygnować ze zlecenia. 

Dusiu, myślę że to ta cała, obecna sytuacja w Polsce ma wpływ na Twoje rozgoryczenie. Nie obraź się, ale czy leciutko nie przesadzasz? Spójrz na to z innej strony ,a zobaczysz pozytywy. Jak jesteś w DE tęsknisz za swoją córką, o czym czesto piszesz. Teraz jesteście razem, macie czas tylko dla siebie. Korzystacie z tego i cieszcie się wspólnymi chwilami. Nie jesteście zamknięte w mieszkaniu ,choćby i z dużym  balkonem na 4 piętrze, co czeka mnie po przyjeździe, tylko masz dom, przestrzeń, bliskość natury. Uwierz ,wiele ludzi ma Tobie czego zazdrościć. 
Po za tym, za "chwilę "kończy się czas Twojego "więzienia".
Trzymaj się  ,dasz radę i kiedyś będziesz z uśmiechem wspominała tę kwarantannę :-)

Dlatego córka wolała się ze mną zamknąć na kwarantannie na wsi. Już miska dość mieszkania w bloku. Ale to jeszcze tydzień. 16 maja mam busa i nowe miejsce. Otwieram zlecenie więc też pewnie dużo niespodzianek może być. Denerwuje mnie tylko ta sytuacja ze będąc wolnym człowiekiem nie mogę wsiąść w auto i pojechać sama do sklepu tylko muszę 2 debilne tygodnie przesiedzieć bez sensu. Aby do poniedziałku wtedy auto i wio. :ferrari:

Pierwsze,  za to jakie.  Istny rollercoster  już  jestem na wszystko (chyba, bo  co może być jeszcze) przygotowana.