Czy praca Opiekunki ma duży wpływ na życie osobiste?

Pracuję jako opiekunka ponad trzy lata. Mój mąż wyjeżdżał do pracy już wcześniej. Pracujemy w innych zupełnie branżach, ale to nie ma znaczenia. Ważne jest, że nasze zjazdy do domu i bycie razem jeszcze nas cieszy, mimo prawie 25letniego stażu. Na wyjeżdzie gadamy codziennie na skypie, albo dzwonimy do siebie. Taki system pracy sprzyja temu, że po powrocie do domu chcemy cieszyć się każdą chwilą bycia razem. Nie radzę jednak podejmować się takiej pracy małżeństwom lub parom, gdzie już wcześniej mają trudności by się dogadać, zrozumieć itd. bo rozstanie osłabi i tak słabe więzi. Oj, przepraszm, że tak trochę pouczającą nutą sobie zagrałam, ale z naszych wspólnych obserwacji życia rodziny i znajomych to tak się sprawy mają. Trudno jest też pogodzić się z myślą, że ten czas nam bezpowrotnie ucieka, a my musimy żyć osobno. Mam wrażenie, że większość opiekunek, to osoby samotne, bo spotykałam je, gdy sie zmieniałyśmy. Wiadomo, opowiadamy trochę o sobie. Zastanawiam się, czy takim osobom jest łatwiej? Nie muszą tak tęsknić za dziećmi, mężem. Myślę, że największy dramat jest wtedy, gdy trzeba zostawic małe dzieci i jechać na dłużej do pracy.

Osobom samotnym wcale nie jest lżej wyjeżdżać. Mnie przynajmniej nie jest lekko a z każdym kolejny wyjazdem z kraju nawet ciężej. Osoby samotne może i nie zostawiają swoich rodzin, ale na pewno mają również bliskich sobie ludzi. Wydaje mi się też, że taki rodzaj pracy, w ciągłym rozbiciu pomiędzy dwoma krajami, znacznie utrudnia ułożenie sobie życia. Trudniej jest kogoś poznać, żeby tę rodzinę móc założyć. Bo co to jest miesiąc w Polsce. Miesiąc a później znowu trzeba jechać...i tak w kółko. Mało osób jest skłonnych już na początku zgodzić się na taki układ.

Zgadzam się z Tobą w całej rozciągłości.. Dla mnie też te wyjazdy są coraz trudniejsze, i gorzej znoszę rozłąki z najbliższymi.. Dodam, że jestem osobą 'samotną' co nie znaczy przecież że jestem całkiem sama - też zostawiam w kraju osoby mi bliskie. Przez te wyjazdy, odnoszę wrażenie jakbym część życia przespała. Owszem jest korzyść finansowa - ale jak to się mówi - pieniądze zostaną, a nas nie będzie. Mam 35 lat, a po raz pierwszy do opieki wyjechałam w wieku 22 lat (to miał być jednorazowy wyjazd, bo wówczas studiowałam). Znajomi pokończyli studia, pozakładali rodziny - a ja dalej taplam się w tym błotku - sorry za określenie. Przez te 13 lat pracy w opiece zdarzyły mi się przerwy niezbyt długie, kiedy próbowałam sobie życie zawodowe i prywatne układać w Polsce - ale jakoś koniec końców zawsze wracałam do opieki. Każda ta przerwa od wyjazdów i praca w kraju mimo, że za dłużo mniejsze pieniądze dawały mi więcej satysfakcji i radości niż stan mojego konta aktualnie.. Ja się totalnie wypaliłam, i jeszcze to poczucie, że schrzaniłam wszystko, że nie tak miało być..

Też uważam,że te opiekunki,które nie tęsknią,albo nie są emocjonalnie zwiazane z rodzina,albo nie mają do kogo wracać.Znam osobiscie takie kobiety.Dokładnie tak jest.Ja bardzo tęsknię za domem.

Nie znam osoby, która nie tęskni za krajem, rodziną, za swoim domem.
Osoby, która nie tęskni za swoim miejscem na ziemii.