Za czym najbardziej tęsknimy

Wczoraj, po tym co się stało z naszym kotkiem (kotek został uśpiony), rozmawiałam z moim mężem. Zrzuciłam na Niego całą odpowiedzialność, bo jakoś nie dochodziło do mnie to, że Misia już nie ma. To był wypadek, splot nieszczęśliwych okoliczności, ale to mąż był "tam", ja (jak zwykle) na wyjeździe. Mąż próbował mnie uspokoić- powiedział: "jak wrócisz do domu...."
- Do jakiego domu? Ja nie mam domu - wykrzyczałam.
Chciałam go "ukarać" tymi słowami , ale ja rzeczywiście czuję się czasami tak, jakbym nie miała domu. Tym bardziej, że ja jestem domatorką. W "moim domu" dawniej było mnóstwo kwiatów, mnóstwo drobiazgów, które własnoręcznie robiłam, mnóstwo muzyki, książek...
Teraz tego nie ma. Kwiaty przywiędły, o drobiazgi przestałam dbać, na muzykę i książki mam za mało czasu. Tego mi właśnie brak, za tym tęsknię.... za domem

Dziewczyny, bardzo dziekuje za wpisy. Jakos wczoraj mialam dola i przyszla mi do glowy ta mysl- za czym tesknie, co jest moim marzeniem.... Ja w odroznieniu od Was tak naprawde nie mam do kogo wracac, nie mam swojej przystani, czuje sie jak zawieszona w prozni. Staram sie nie myslec o przyszlosci, zyje dniem codziennym. Moje plany?- wynajac swoje malutkie mieszkanie, miec gdzie odetchnac w czasie wolnym od pracy.Jestem bardzo zla na siebie, ze tak dlugo w swoim zyciu bylam slepa i naiwna. Dlaczego w wieku 50 lat musze startowac od nowa? Staram sie zawsze byc silna, ale czasem przychodzi zwatpienie. Boje sie czasu , kiedy nie bede juz mogla wykonywac swojej pracy:( nie wiem co wtedy zrobie.

Wczoraj, po tym co się stało z naszym kotkiem (kotek został uśpiony), rozmawiałam z moim mężem. Zrzuciłam na Niego całą odpowiedzialność, bo jakoś nie dochodziło do mnie to, że Misia już nie ma. To był wypadek, splot nieszczęśliwych okoliczności, ale to mąż był "tam", ja (jak zwykle) na wyjeździe. Mąż próbował mnie uspokoić- powiedział: "jak wrócisz do domu...."
- Do jakiego domu? Ja nie mam domu - wykrzyczałam.
Chciałam go "ukarać" tymi słowami , ale ja rzeczywiście czuję się czasami tak, jakbym nie miała domu. Tym bardziej, że ja jestem domatorką. W "moim domu" dawniej było mnóstwo kwiatów, mnóstwo drobiazgów, które własnoręcznie robiłam, mnóstwo muzyki, książek...
Teraz tego nie ma. Kwiaty przywiędły, o drobiazgi przestałam dbać, na muzykę i książki mam za mało czasu. Tego mi właśnie brak, za tym tęsknię.... za domem

Dziewczyny, bardzo dziekuje za wpisy. Jakos wczoraj mialam dola i przyszla mi do glowy ta mysl- za czym tesknie, co jest moim marzeniem.... Ja w odroznieniu od Was tak naprawde nie mam do kogo wracac, nie mam swojej przystani, czuje sie jak zawieszona w prozni. Staram sie nie myslec o przyszlosci, zyje dniem codziennym. Moje plany?- wynajac swoje malutkie mieszkanie, miec gdzie odetchnac w czasie wolnym od pracy.Jestem bardzo zla na siebie, ze tak dlugo w swoim zyciu bylam slepa i naiwna. Dlaczego w wieku 50 lat musze startowac od nowa? Staram sie zawsze byc silna, ale czasem przychodzi zwatpienie. Boje sie czasu , kiedy nie bede juz mogla wykonywac swojej pracy:( nie wiem co wtedy zrobie.

DOM PRZEZ DUZE D- ewa14, to Twoje zdanie dalo mi do myslenia. Taki DOM , to byl dom moich Rodzicow. Teraz dochodze do wniosku, ze moj dom byl przez 32 lata, do momentu mego wyjazdu. Niestety, kiedy mnie tam zabraklo, rozsypalo sie wszystko. Bylam jak sie okazuje tym laczacym malych ogniwem , ale wiele znaczacym. Z perspektywy czasu dochodze do wniosku, ze lepiej wczesniej pozwolic umrzec czemus smiercia naturalna, niz dzwigac wiele lat ponad wlasne sily.Mam nadzieje, ze dam sobie dalej rade z tym ostatnim rozdzialem mego zycia.Nie wiem dlaczego od wczoraj trzyma mnie taki dolek, moze zmeczenie praca? Taka szara codziennosc od ponad 3 lat.

Masz racje ORIM.Tak , jestem niezalezna finansowo i co dale? Musze stworzyc swoja przynaleznosc do czegos. Jak dotad,mam tylko prace ta czy inna, bez odpoczynku, bo musze zarobic na swoje czarne momenty.Wiem, ze jesli dziadkowie umra, bede starala sie o prace tylko dzienna , bez 24. Moze to pozwoli mi na inne , pewniejsze stapanie po ziemi.Pozdrawiam Was, ide z dziadkami na spacer jak dziennie na lono natury.

Mój znajomy w moim mieście z uwagi na splot nagłych, niespodziewanych wydarzeń 9 lutego tego roku musiał zmierzyć się z niespodziewanym. Nie ma nic. Zero i null. Musi zacząć od nowa. Ma 70 lat...
Tyle lat przed Tobą. Dziś jest pierwszy dzień reszty Twojego życia. Licz na siebie, nie chowaj głowy w piasek. Masz zdrowie - dasz radę.

Leni, ja sobie tak od rana o Tobie mysle... Nie wiem, moze napisalas pod wplywem chwili czy nastroju, ze nie masz do czego wracac. W sumie zawsze jest ktos lub cos, co zostaje, tam, po tamtej stronie i za czym sie teskni. Ale czasem dostaje sie tak po tylku od zycia, ze ta tesknota mija lub instynkt samozachowawczy zwycieza... Wtedy jest sie gotowym na porzucenie wszystkiego i zaczecie od nowa. Jesli jestes w takiej sytuacji to moze sprobuj tu sie osiedlic? Zobacz ilu dziewczynom sie udalo:) Latwo nie bedzie. Nigdy nowe latwe nie jest. Ale przynajmniej szansa na normalne zycie wieksza.