Nieocenione Opiekunki

No właśnie, też o tym myślałam. Kręcenie się po domu obcej osoby przez 24 h. Wiem, nie mają wyjścia, ale to też może być trudne.
A Kika67 co dla Ciebie znaczy pilnować wyznaczonych granic?
 
 

Muszę coś dodać, a właściwie zweryfikować trochę, mój poprzedni wpis. Pisałam o tym, że bliscy podopiecznych wpadają na chwilę, i już ich nie ma. Że nie chcą się zajmować, aktywować, uatrakcyjniać swoich wizyt. Na pewno jest im trudniej pogodzić się  i przyjąć do wiadomości, że bliska im osoba to już nie ta sama, nawet sprzed krótkiego okresu czasu. Trudniej niż nam, opiekunom. My wiemy, że to jest jeden z ważnych powodów, dla którego tutaj jesteśmy . Wiemy, że demencja czy inne schorzenia będą postępowały, a mając wcześniej kontakt z podobnymi schorzeniami, możemy się domyślać, co będzie za kilka miesięcy. Często nasze przewidywania się sprawdzają. 
  Dlaczego bliscy zawsze się śpieszą, zawsze mają za chwilę ważny termin i ograniczają swoje wizyty do minimum ?
Otóż nie zawsze powodem jest to, o czym pisałam ostatnio, czyli trochę strach i niezrozumienie tego, co się dzieje z ich matką, trochę irytacja, no bo co będę tutaj siedział (a),skoro i tak ciągle muszę wracać do tego, o czym parę minut wcześniej rozmawiałem. 
Ale często też my, opiekunki, "wyganiamy " bliskich naszych podopiecznych. W piątek  zadzwoniła siostra mojej babci, że jest taka ładna pogoda, to może przyjechałaby po  K.  I zabrała ją na cmentarz i czy miałabym ochotę z nimi pojechać. Powiedziałam, że tak. Czy miałam ochotę, to już inna sprawa :-) Ale siostra jest tylko kilka lat młodsza od mojej podopiecznej, trzeba zabrać rolator, złożyć go i rozłożyć ,zapakować do auta, pomóc babci wsiąść i wysiąść itd itd, znamy to wszyscy. Naprawdę dla jednej osoby, w dodatku nie najmłodszej, to jest wyzwanie. I tak pojechałyśmy we trzy. 
Poźniej jeszcze na małą wycieczkę po okolicy ,spacer po pięknym parku  zakończony kawą i ciachem w fajnej restauracji nad jeziorem. Kiedy babcia sobie maszerowala przed nami z balkonikiem, my miałyśmy okazję porozmawiać. Zwróciłam w tej rozmowie uwagę na coś, o czym nigdy w ten sposób nie myślałam i nad czym się nie zastanawiałam. Czasami rodzina szybko kończy wizytę, bo czuje się intruzem, niechcianym gościem, kimś, kto zakłóca rytm i przeszkadza opiekunce, która przejęła stery i teraz to ona jest tutaj panią domu. Czują,że są postrzegani jakby przyjechali na kontrolę. Opiekunki często odmawiają zaproszenia na obiad, kawę, wspólne gdzieś  wyjście , bo jak chcecie matkę, siostrę, czy ojca gdzieś zabrać, to bardzo proszę, ja będę miała trochę extra wolnego. Nie zwrócą nam uwagi,bo może się  obrazimy i znowu kogoś nowego będą musieli szukać. 
Warto w takich spotkaniach uczestniczyć. Naprawdę może być sympatycznie i wcale nie nudno. Jesteśmy też po to, aby zapewnić podopiecznym miłe spędzanie czasu wolnego. Ja traktuję takie spotkania jako okazję do lepszego poznania moich seniorów, bo ktoż więcej może o nich wiedzieć, niż rodzina, czy przyjaciel ?
Inna sprawa, że ogólnie  lubię ludzi, lubię  poznawać nowych i jestem ich ciekawa. Widzę też, jak często ważne jest dla naszych pdp to, że jesteśmy z nimi w takich momentach, czują się z nami pewniej, liczą na nas, bo szybciej reagujemy na ich potrzebę czyjejś pomocy, bo jesteśmy z nimi cały czas. 
A jeśli są z nas zadowoleni, to z jaką dumą o nas opowiadają :-)
Piszę o zdarzeniach w których biorę udział, ale tylko wtedy,kiedy  zaproszenie jest skierowane również do mnie, czy wtedy, gdy wiem, że potrzebna będzie moja pomoc. Na pytanie "Czy mogłabym " ,dotyczące ww przykładów, zawsze  odpowiadam, że mogę. 
To przecież też moja praca. A gdy pytają, czy chcę może mieć extra wolne, bo oni coś tam...,no to przecież zawsze chcę :-) 
Piszę o tym, bo myślę, że warto, aby opiekunka nie traktowała rodzin podopiecznych jak  intruzów, nie musi się z nimi zaprzyjaźniać czy szczególnie lubić, ale dobre relacje z rodziną,nie dąsanie się z powodu, że oni przychodzą i rządzą się jak w swoim domu (często to jest ich rodzinny dom) na pewno wszystkim wyjdzie na dobre .

Mycha, Ciebie też zapytam: jak określasz granice?
 
Dzięki za komentarz

Generalnie każdy podopieczny jest inny, ma inny charakter i inne wymagania. Nie każdy pdp jest chory. Trudno jest zachować sztywne granice w każdym przypadku. Zaznaczam, że większośc moich pdp to ludzie jeszcze w miarę zdrowi i aktywni. 
 
Nie wiem jak ci to opisać. Granice to coś co pozwala mi dobrze się czuć w danym miejscu, wykonywać swoje obowiązki tak, żeby pdp był/a zadowolony/a. Jak ja się będę dobrze czuła to i pdp też. Podopieczni powinni czuć sie bezpiecznie. Nie zawsze przejmuję się rodziną. To wszystko zależy od wzajemnych kontaktów i wzajemnego traktowania się. Jadę do pracy, mam zakres obowiązków do wykonania. Nie zawsze umieszczam w tym zakresie rodzinę. Bardzo rzadko. 
 
Może gdybym miała faktycznie chorych pdp to wtedy te granice by się zmieniły. Poza tym każdy z nas ma je gdzie indziej ustawione. Nie lubię być traktowana jak służba domowa, której czas wolny daje się według uznania. Nie do przejścia u mnie. Ja mogę zrezygnowac z wolnego ale to moja decyzja. No chyba że sytuacja tego wymaga np. złe samopoczucie pdp. Każdy pracownik ma przerwę, ja też. Nie lubię wykorzystywania opiekunki do prac w ogródku albo gdzieś tam. Zawsze odmawiam. Jeśli rodzina czuje się urażona to mówię, że walizkę mogę w każdej chwili spakować. Mam umowę i trzymam się jej zakresu. 
 
Może mam przykre doświadczenia z "dobrym sercem" i dlatego moje granice są takie a nie inne. Zaprzyjaźnianie się z rodzinami dla mnie jest bez sensu, bo ja raczej "skaczę". Co innego gdzy jest się cały czas w jednym miejscu. Zawsze staram się jak najlepiej zrobić to co do mnie należy.

Takiego tasiemca popelnilas jednak cytuje Ciebie, bo warto .Jestes jedna z niewielu , ktora pisze szczerze .A ja mam wrodzona umiejetnosc namierzania falszywych  osob .No nic nie poradze taki jakby radar mam :-) Pisze zawsze otwarcie,  wiec i tym razem napiszę  szczerze .
 
Nie mam wyznaczonych granic w pracy w opiece .NIE MAM . Dlatego nie mam poczucia ponizenia , sluzalczosci i innych deprecjonujacych mnie odczuc .Rozwinę  swoj wpis pozniej, teraz nie mam czasu . 
 

Ja nie widzę sensu w "kolorowaniu". Pytają to odpowiadam. Może nie każdemu się spodobają moje wywody ale nic nie poradzę na to. 

Takiego tasiemca popelnilas jednak cytuje Ciebie, bo warto .Jestes jedna z niewielu , ktora pisze szczerze .A ja mam wrodzona umiejetnosc namierzania falszywych  osob .No nic nie poradze taki jakby radar mam :-) Pisze zawsze otwarcie,  wiec i tym razem napiszę  szczerze .
 
Nie mam wyznaczonych granic w pracy w opiece .NIE MAM . Dlatego nie mam poczucia ponizenia , sluzalczosci i innych deprecjonujacych mnie odczuc .Rozwinę  swoj wpis pozniej, teraz nie mam czasu . 
 

Ja nie widzę sensu w "kolorowaniu". Pytają to odpowiadam. Może nie każdemu się spodobają moje wywody ale nic nie poradzę na to. 

Ani Twoje, ani moje czy czyjeś tam jeszcze wywody, nie muszą i pewnie nie spodobają się wszystkim. 
I o to chodzi, żeby pisać od siebie, szczerze, a nie myśleć o tym, czy się komuś spodoba :-)
 

Pozwolę sobie wrócić do tematu. Czytałam wcześniej wpis Krymas i stawianie granic wydaje mi się czymś ostatecznym-wtedy gdy zawodzą ustalenia. Jako pielęgniarka propaguję profilaktykę i nie jadę do pracy dopóki nie mam umowy ( czy to papier, czy pismo elektroniczne opatrzone takim podpisem) w ręku. Ustalam warunki płacy i pracy z pracodawcą omawiając postępowanie i wynagrodzenie w razie odstępstw ( które się zdarzają przecież, bo pracujemy z ludźmi) . Pisząc o postępowaniu mam na myśli działania w razie sytuacji podbramkowych, pomoc miejscowych służb medycznych. Czas wolny dla mnie jest czymś oczywistym i tu jedynie mogę z niego zrezygnować dobrowolnie i sporadycznie. Powód? Złe samopoczucie pdp. 
Ponadto mam świadomość do jakiej pracy jadę, a jadę sie opiekowac. To mówi samo za siebie. Ustalam wszystko na początku. Szanuję czas swój i innych. A czas to pieniądz.Dlatego zarabiam.
To chyba tyle. Nie będę się silić na retorykę, czy nawet erystykę z wachlarzem sofizmatów, bo przecież chodzi o wymianę poglądów a nie o to kto będzie miał ostatnie słowo.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby rodziny trzymały się umów. Bardzo często "macają" teren i próbują czy opiekunka da się wrobić. Na ostatniej szteli zaznaczałam, że ogród to nie moja praca a mimo to pdp próbowała mnie do ogrodu zapędzić :-) No i co zrobić ? Ręce czasami opadają. 

Pozwolę sobie wrócić do tematu. Czytałam wcześniej wpis Krymas i stawianie granic wydaje mi się czymś ostatecznym-wtedy gdy zawodzą ustalenia. Jako pielęgniarka propaguję profilaktykę i nie jadę do pracy dopóki nie mam umowy ( czy to papier, czy pismo elektroniczne opatrzone takim podpisem) w ręku. Ustalam warunki płacy i pracy z pracodawcą omawiając postępowanie i wynagrodzenie w razie odstępstw ( które się zdarzają przecież, bo pracujemy z ludźmi) . Pisząc o postępowaniu mam na myśli działania w razie sytuacji podbramkowych, pomoc miejscowych służb medycznych. Czas wolny dla mnie jest czymś oczywistym i tu jedynie mogę z niego zrezygnować dobrowolnie i sporadycznie. Powód? Złe samopoczucie pdp. 
Ponadto mam świadomość do jakiej pracy jadę, a jadę sie opiekowac. To mówi samo za siebie. Ustalam wszystko na początku. Szanuję czas swój i innych. A czas to pieniądz.Dlatego zarabiam.
To chyba tyle. Nie będę się silić na retorykę, czy nawet erystykę z wachlarzem sofizmatów, bo przecież chodzi o wymianę poglądów a nie o to kto będzie miał ostatnie słowo.