Dziewczyny, podaję Wam link do świetnego felietonu Sylwi Chutnik, który ukazał się w Pani, w numerze sierpniowym. Trochę popłakałam nad nim w drodze do pracy, ale jakoś trzymałam fason, dopiero tutaj jednak przeczytawszy go kolejne kilka razy rozkleiłam się na dobre. Mój szesnastoletni syn, przebojowy i otwarty na ludzi idzie do szkoły średniej, będzie poza domem, około 50 km, ale poza...Mój siedmiolatek, wrażliwiec, delikatny "facet", introwertyk- rozpoczyna we wrześniu nowy rozdział... Boję się jak cholera, boję się rozłąki, tęsknoty, jak sobie poradzą, czy my z mężem damy radę, po prostu się boję... Chciałabym krzyczeć za autorką " Mieściłś się synku na moim ramieniu i myślałam, że zawsze będziesz taki mały, że do końca życia będziemy siedzieć w nocy i się na siebie patrzeć. Tak mi się zdawało..." Jak sobie radzicie, biorąc pod uwagę system naszej pracy, z dziećmi? Jak przechodzicie przez kolejne progi ich dorastnia? Ja nie radzę sobie zupełnie.
Moja córka tez w tym roku idzie do szkoły średniej. Do tej pory szkołę miała 200 metrów od domu, teraz będzie dojeżdżać ponad 20 km. To spora rewolucja w jej życiu, a ja akurat wyjeżdżam, pierwszy raz. Nigdy nie będzie dobrego momentu... Martwię się jak wstanie do szkoły, czy zdąży wyjść z psem, czy nie spóźni się na autobus, czy zrobi sobie kanapkę, czy nie wpadnie w złe towarzystwo, czy nie opuści się w nauce i o tysiące innych rzeczy. Moja córka nie jest przebojowa, spokojna i wrażliwa. To mądra dziewczyna, nigdy nie miałam z nią najmniejszych problemów wychowawczych i mam nadzieję że tak zostanie.
Zofija bardzo, bardzo mi przykro, ściskam Cię mocno.
