Podopieczny z depresją

Na świecie o 350mln,u nas "tylko" 1,5 mln-dane 2013 r.To jest 15% z 8 mln Polaków chorujących na zaburzenia psychiczne ogólnie.Tych ,którzy maja postawiona diagnozę...Można statystycznie przyjąć ,że drugie 15% nawet nie wie ,że choruje.To sa ci,którsy częściej niz otoczenie mają doła,gorszy dzien itp.Oraz ci,którzy domyslają się ,ale nie chcą się leczyc w nadziei,że "samo przyszlo,samo pójdzie" Czemu zresztą trudno się dziwić ,zwazywszy jak bardzo jesteśmy nietolerancyjni dla chorób psychicznych.W niektórych srodowiskach rak czy gruxlica to powód do wstydu i ostracyzmu otoczenia a nawet najbliższych a co dopiero choroba psychiczna.......

Masz Kasiu troche racji, ale...żyjemy w XXI wieku!:) Człowiek to nie tylko soma ale i psychika- całośc, jedno bez drugiego nie działa:) Ja kurat nie mam takich oporów, lekarz psychiatra( niestety dobrego psychiatre znaleśc to sztuka), jest takim samym lekarzem jak np. internista, endokrynolog itp. :):)

I co z tego ,ze 21 wiek-sprobuj się np.w pracy przyznacz ,że byłaś/chodzisz do  psychologa a psychiatrze nie wspomnę.......Jesteśmy nietolerancyjni jak mało która nacja.....

Na świecie o 350mln,u nas "tylko" 1,5 mln-dane 2013 r.To jest 15% z 8 mln Polaków chorujących na zaburzenia psychiczne ogólnie.Tych ,którzy maja postawiona diagnozę...Można statystycznie przyjąć ,że drugie 15% nawet nie wie ,że choruje.To sa ci,którsy częściej niz otoczenie mają doła,gorszy dzien itp.Oraz ci,którzy domyslają się ,ale nie chcą się leczyc w nadziei,że "samo przyszlo,samo pójdzie" Czemu zresztą trudno się dziwić ,zwazywszy jak bardzo jesteśmy nietolerancyjni dla chorób psychicznych.W niektórych srodowiskach rak czy gruxlica to powód do wstydu i ostracyzmu otoczenia a nawet najbliższych a co dopiero choroba psychiczna.......

Nasza kochana ojczyzna nas nie rozpieszczała. Przez lata nie było nam do śmiechu, co się dziwić że jesteśmy smutnym narodem. Myślę, że jeszcze ze 2 pokolenia i się poprawi. Politycy zmądrzeją i zaczną nas cenić, gospodarka rozkwitnie, jak grzyby po deszczu zaczną nam wyrastać silne przedsiębiorstwa, zniknie głupota i przemoc. Kurcze chciałabym za 2 pokolenia się odrodzić :lol1: :lol3: Nooo a teraz na ziemię proszę.

Ha, już się poprawia :) U nas taki jeden młody wyborca chciał pobić sołtysa- sołtys zmądrzał, a jak :)

Mam pytanie i proszę o informację .Czy ktoś miał PDP z depresją jak do tego podejść.

Chyba zasługuje na osobny temat. Przeniosłem. Moderator

Moj pdp ten depresyjny był spokojnym człowiekiem. Ale nie mogłam do niego dotrzeć . Był milczacy , malutki i skulony. Wszystkie czynnosci wykonywał mechanicznie. Na moje pytania odpowiadał zawsze twierdząco nigdy nie protestował - siedział i patrzył przed siebie. Chodziliśmy na spacery był chetny, jedynie ożywiał sie jak pytałam go o żonę. Jeżeli juz cos chciał powiedzieć to  tylko o żonie. Jakos sobie radziłam.

Drugi moj pdp też depresyjny siedział z głowa opuszczoną i był nieobecny. Rozruszał sie ,  zaczęło sie od opowiadania wojennych historii ciągle tych samych ale go słuchałam , pytałam gdzie to było i kiedy . Ożył  trochę ,  nawet zaczął ze mną grać. Ale to  pewnie przypadek. To cięzka choroba fachowcy nie mogą dotrzeć do takiego pacjenta.

Pytaj rodziny co pdp lubi , może oglądajcie zdjecia, pytaj niech opowiada. Ciężka praca z takim człowiekiem nawet nie powie jak cierpi.A i pora roku sprzyja tym ludziom ze złym samopoczuciem. Opisz jak dzień przebiega na bierząco łatwiej cos napisać. 

Dzisiaj zmeczona jestem ale chętnie podziele sie z Tobą tym co sama przerabiałam. Pozdrawiam.

I co z tego ,ze 21 wiek-sprobuj się np.w pracy przyznacz ,że byłaś/chodzisz do  psychologa a psychiatrze nie wspomnę.......Jesteśmy nietolerancyjni jak mało która nacja.....

Kasiu, i tak i nie....w dużych miastach jest zupełnie inaczej......mam b. dobrą znajomą chorującą na depresję.....mieszka w duzym mieście pracuje w Urzędzie skarbowym.......wszyscy wiedzą o jej chorobie......w czasach trudniejszych chodzi na zwolnienia......ma też swiadomość tego ,że czasami jest trudna w obyciu....i kiedy to mija...otwarcie przeprasza i dziękuje za cierpliwośc......
Małe miasteczka to jest to duży problem....sama musiałam skorzystać jeden raz z opinii psychiatry, dla mnie to był żaden problem, to wystarczyło  mnie zaszufladkować  itd......., Warto  skorzystać z ich pomocy ......zamiast się męczyć sam ze sobą.

Oczywiście ,że warto ,ale w ludziach ogólnie jest zakorzenione,że jak juz ktoś do psychiatry chodzi to wariat.Dlatego trzeba się tym chwalić bardzo ostrożnie bo nigdy nie wiadomo czy i jak ktoś wtajemniczony wykorzysta taką informację.Nie o duże czy małe miasta chodzi/choć w tych małych wiadomo, wieść szybciej niesie/a raczej o środowisko w jakim  dana osoba się obraca. Nieświadomośc dotyczy nawet osób z kręgów medycznych....Każdy chyba zna powiedzenie,że każdy psychiatra to trochę psychol?Słyszałam to także od lekarzy...Takie stereotypowe myślenie.Jak na wiele zresztą tematów.Twoja znajoma miała szczęście trafić na ludzi,dla których nie jest "ta psychiczna":)