Praca a rozłąka z rodziną

No wiem o czym mówisz bo ja też trafiałam na takich;/, ale pomyśl że przed wyjazdem do pracy miałam w domu rodzinnym ciężko chorą babcię, nie wstawała z łóżka, miała amputowaną nogę, ataki padaczki, leżała tak przez ponad rok i co miałam jej mówić, że jest mi ciężko? że nie będę jej pomagać?

Nie można dać takiej osobie tego nawet po sobie poznać i twierdze, że można innym coś z siebie dać:)

O ....trafiłaś :-)....Właśnie , Marcia ....wtedy , kiedy opiekowałam się własną matką ,teściową to mogłam śmiało powiedzieć " niosę pomoc " . Potrafiłam zęby zacisnąc nieraz ...i ...tak mam do tej pory . Pod nosem sobie pobluźnię , ponarzekam , ale do PDP-ch podchodzę z uśmiechem , nie okazuję ( staram się ;-) ) zniecierpliwienia , złości , bo to jest MOJA PRACA za którą płacą mi fajne pieniądze . Na pewno niosę jakąś pomoc , ale ja tego tak nie odbieram . Praca jest pracą , serce na dłoni podaję , czasem oberwię po doopie .To , co  do mnie należy staram się wykonać najlepiej jak potrafię , ale na zaszczyty się nie oglądam . Niosę pomoc to da mnie brzmi trochę ponad wyrost :-) Gdybym pracowała charytatywnie , wtedy mogłabym mówić - NIOSĘ POMOC . Ja po prostu wykonuję jakąś pracę a dla idei to za czasów Lenina może bym pracowała . Teraz tylko odliczam ile na konto mi wpłynie :-) 

O ....trafiłaś :-)....Właśnie , Marcia ....wtedy , kiedy opiekowałam się własną matką ,teściową to mogłam śmiało powiedzieć " niosę pomoc " . Potrafiłam zęby zacisnąc nieraz ...i ...tak mam do tej pory . Pod nosem sobie pobluźnię , ponarzekam , ale do PDP-ch podchodzę z uśmiechem , nie okazuję ( staram się ;-) ) zniecierpliwienia , złości , bo to jest MOJA PRACA za którą płacą mi fajne pieniądze . Na pewno niosę jakąś pomoc , ale ja tego tak nie odbieram . Praca jest pracą , serce na dłoni podaję , czasem oberwię po doopie .To , co  do mnie należy staram się wykonać najlepiej jak potrafię , ale na zaszczyty się nie oglądam . Niosę pomoc to da mnie brzmi trochę ponad wyrost :-) Gdybym pracowała charytatywnie , wtedy mogłabym mówić - NIOSĘ POMOC . Ja po prostu wykonuję jakąś pracę a dla idei to za czasów Lenina może bym pracowała . Teraz tylko odliczam ile na konto mi wpłynie :-) 

Zgadzam sie z moimi przedmówcami,że to co aktualnie robimy jest to tylko i wyłącznie p r a c a,jeżeli ktoś stojąc z boku nazywa to niesieniem pomocy to Ok (ładnie to brzmi)Ja osobiście jako niesienie pomocy uważam to jak ktos to robi nieodpłatnie typu wniesienie sąsiadce zakupów na 3 piętro,wyjazd na misje do Ekwadoru lub zwyczajnie wyciagnac dziecku piłke ze stawu jak mu w parku tam wpadnie(tak zartobliwie ale to tez niesienie pomocy jest)Nie należy mylic pomocy z pracą bowiem równie dobrze mozna powiedziec,że piekarz też niesie pomoc bo gdyby nie on to grozi nam głód nie wspominając o rolnikach(na pytanie gdzie pracuje powinien odpowiadac a niose pomoc...w piekarni robie)no i będzie to w sumie prawdą....Praca to praca..niesienie pomocy to niesienie pomocy,zreszta jak to bywa temat ocean ...bo można by tu rownież wymienić np ratowników WOPR....tak wiec Marcia tutaj sie pracuje a pomoc mozna nieść zawsze i wszedzie nie biorąc za to kasy:-)

Mi chodzi o to że coś z siebie dajemy zawsze, pracując długo w jednym domu też się wiążesz z tymi ludzmi

Ja wiem moja droga o co ci chodzi:-)dyskusja poszła może dość gleboko....ale nie wolno nam się z tymi ludzmi wiązać dla własnego dobra tym bardziej,że ci ludzie odchodzą........zwiazani jesteśmy z rodziną,przyjaciólmi,lubimy kogoś ...i to jest genug...Jak będziesz bardzo emocjonalnie podchodzic do tej pracy w sensie "'bardzo sie zwiazałam z moją pdp'' to kochana ''sponiewierasz sobie strasznie psychike''co będzie jak ci 3 pdp umrze w ciągu roku a ty sie z nimi bardzo związałaś....?

wiem, :-) aż tak nie wiążę się , jeszcze umiem panować nad emocjamil ;)

Mi chodzi o to że coś z siebie dajemy zawsze, pracując długo w jednym domu też się wiążesz z tymi ludzmi

Dyskusja, jak myślę, wcale aż tak głęboko nie poszła, za to jest taka,  no, nie powiem nudna, ale bez wybuchów i ja to lubię.

IGGA - ok, taki Twój punkt widzenia i przyjmuję go do wiadmości, ale co zrobisz, kiedy PDP, kobieta, z AL cięzkim, jest na etapie dziecka, w pewnym momencie miewa przebłyski i tuli się z wdzięczności? Za to, że po prostu jest ktoś koło niej. Uważam, że całuski, przytulaski nie będące, no nie wiem, jak to napisać, wynikiem stanu pacjentA - to rzecz dla mnie obca, ale kiedy teraz, moja nowa PDP (to inny przypadek, demencja tylko), cieszy się jak dziecko, że jestem i czasami, kiedy siedzimy przy tv na sąsiednich fotelach, złapie mnie za dłoń, to nie uciekam z ręką. Moim zdaniem ważne jest wyczucie i pamiętanie o granicach.

Marcia - ja znowu zacznę od moim zdaniem. Uważam, że w tej pracy zawsze coś dajemy z siebie, jedni mniej, inni więcej, wszystko zależy od tak zwanych okoliczności i stanu pacjenta. Uważam, że tej pracy na zimno nie da się wykonywać, nie na tym to polega, że tylko i wyłącznie wykonuje się określone obowiązki od - do. Nie mówię tu o tym, co dajemy, o kosztach, chociażby naszych osobistych rosterek, zostać w domu, czy jechać do pracy, ale o tym, że dla chorego człowieka jesteśmy jak ostatni ratunek. Często rodziny niemieckie mają dość, są zmęczone latami opieki, zarabianiem na wszystko i oddają kogoś pod naszą opiekę. I bywa, że nie jesteśmy docenianie, ani przez PDP, ani przez rodziny, hmm, cóż, ale w większości przypadków obie, a nawet wszystkie trzy strony są zadowolone.

Hmm, taaa, lekarze, pielęgniarki, pewnie i jeszcze nauczyciele z powołania .... Dawne czasy, które już praktycznie można między bajki włożyć. Tak mniej więcej by się cofnąć trzeba do Judyma czasów.
Opiekunki, moim zdaniem, jak zwykle, nie niosą pomocy, ino pracują ciężko, a drugą kwestią jest, z jakim podejściem swój zawód wykonują i tyle w temacie.
Nieść pomoc, to według mnie, może wolontariusz w dzisiejszych czasach, ino, no, jeszcze Lekarze Świata - ale to też wolontariat.