Na wyjeździe #34

Jak człowiek czuje , że się wypala, to często byle co go wyprowadza z równowagi i skłania do podejmowania pochopnych decyzji. Wtedy  potrzebny jest ktoś życzliwy i trzeżwo myślący.
Kilka lat temu czułam, że się wypalam- faktycznie, gdyby nie fajne córki babci, z którymi samo przebywanie sprawiało radochę, to może bym spakowała walizkę i nawiała, ale i tak musiałam się przestawić na krótsze pobyty, żeby do siebie dojść.

Ja to sie pochwale,mam czym. Po ustawieniu lekow inaczej,moja pdp,jest innym czlowiekiem! To znaczy wiadomo,jak to przy demencji,troszke sie gubi i mota i bredzi czasami ale...tadam!! Nie wariuje nocami!! Na dodatek opanowalysmy z corka babci ,wieczna srake! Mowie Ci jakam szczesliwa!
Na dodatek,jako,ze problem zauwazylam,zglosilam i opisalam,jestem baaardzo doceniana! Dostaje prezenty i alkohol(to wrecz nieslychane) i jestem namawiana,zeby sobie wypic drineczka przed snem;)) Pierwszy raz cos takiego mnie spotyka,trochem zszokowana;))
A,i jeszcze jako udogodnienie,mam do mycia babci pfliegedienst!! Wiec nie musze sie juz wkurzac,ze podsmiarduje albo sie buntuje;))) Teraz ktos inny musi sie o to martwic :-) Normalnie calkiem inaczej sie pracuje;))

Normalnie teraz doczytałam,że sraka opanowana i w ogóle z Pdp już doszłaś do ładu.Myszo ,czyli teraz może to być twoje miejsce.
Wątek z prezentami też m się podoba,tylko kiedy to pić?
(z kocykami flotelowymi też).Czy będziesz, tu wracać.?

Jak człowiek czuje , że się wypala, to często byle co go wyprowadza z równowagi i skłania do podejmowania pochopnych decyzji. Wtedy  potrzebny jest ktoś życzliwy i trzeżwo myślący.
Kilka lat temu czułam, że się wypalam- faktycznie, gdyby nie fajne córki babci, z którymi samo przebywanie sprawiało radochę, to może bym spakowała walizkę i nawiała, ale i tak musiałam się przestawić na krótsze pobyty, żeby do siebie dojść.

Jak człowiek czuje , że się wypala, to często byle co go wyprowadza z równowagi i skłania do podejmowania pochopnych decyzji. Wtedy  potrzebny jest ktoś życzliwy i trzeżwo myślący.
Kilka lat temu czułam, że się wypalam- faktycznie, gdyby nie fajne córki babci, z którymi samo przebywanie sprawiało radochę, to może bym spakowała walizkę i nawiała, ale i tak musiałam się przestawić na krótsze pobyty, żeby do siebie dojść.

Mnie efekt wypalenia na poczatku pracy nie zaatakował- jeszcze nie miał podstaw :) To się stało już po kilku latach jeżdzenia do opieki- za dużo było i czułam, ze jak czegoś nie zrobię, to fiksuję.
U mnie zmęczenie materiału nie objawia się tak typowo stanem przygnębienia, raczej niepokojem i poczuciem niewykorzystanych możliwości, zmarnowanego czasu. I wtedy zaczynam działać, nie zawsze w przemyślany sposób :)

A tęsknić, to tęsknię i to bardzo.Wczoraj wieczorem jak se polazłam pobiegać, tak cudnie było, że mnie romantyzm dopadł i mało mnie szlag nie trafił, bo przecież taki cudny wieczór mogłabym w domu inaczej spędzić. No ale co- emocjonalne rozdrapy nic nie przynoszą, więc wyłączyłam w głowie ścieżkę skojarzen między letnim wieczorem, a domowym zaciszem-bo jeszcze by mnie jaki rowerzysta rozjechał :)

Mnie efekt wypalenia na poczatku pracy nie zaatakował- jeszcze nie miał podstaw :) To się stało już po kilku latach jeżdzenia do opieki- za dużo było i czułam, ze jak czegoś nie zrobię, to fiksuję.
U mnie zmęczenie materiału nie objawia się tak typowo stanem przygnębienia, raczej niepokojem i poczuciem niewykorzystanych możliwości, zmarnowanego czasu. I wtedy zaczynam działać, nie zawsze w przemyślany sposób :)

A tęsknić, to tęsknię i to bardzo.Wczoraj wieczorem jak se polazłam pobiegać, tak cudnie było, że mnie romantyzm dopadł i mało mnie szlag nie trafił, bo przecież taki cudny wieczór mogłabym w domu inaczej spędzić. No ale co- emocjonalne rozdrapy nic nie przynoszą, więc wyłączyłam w głowie ścieżkę skojarzen między letnim wieczorem, a domowym zaciszem-bo jeszcze by mnie jaki rowerzysta rozjechał :)

Mnie efekt wypalenia na poczatku pracy nie zaatakował- jeszcze nie miał podstaw :) To się stało już po kilku latach jeżdzenia do opieki- za dużo było i czułam, ze jak czegoś nie zrobię, to fiksuję.
U mnie zmęczenie materiału nie objawia się tak typowo stanem przygnębienia, raczej niepokojem i poczuciem niewykorzystanych możliwości, zmarnowanego czasu. I wtedy zaczynam działać, nie zawsze w przemyślany sposób :)

A tęsknić, to tęsknię i to bardzo.Wczoraj wieczorem jak se polazłam pobiegać, tak cudnie było, że mnie romantyzm dopadł i mało mnie szlag nie trafił, bo przecież taki cudny wieczór mogłabym w domu inaczej spędzić. No ale co- emocjonalne rozdrapy nic nie przynoszą, więc wyłączyłam w głowie ścieżkę skojarzen między letnim wieczorem, a domowym zaciszem-bo jeszcze by mnie jaki rowerzysta rozjechał :)

Ja podobnie odczuwam, jak Ty. :) Najgorsze to poczucie niewykorzystanych mozliwości. Oczywiście staram się coś zawsze robić w De (na miarę możliwości), tak żeby ten czas jednak z jakąś korzyścią dla siebie spożytkować, ale to uczucie, że COŚ mnie omija nigdy nie odpuszcza.
No i tęsknię. Za życiem generalnie. :)

Mój pdp jak wczoraj mi zasnął to do tej pory się jeszcze nie obudził... Pełna toaleta poranna z goleniem na śpiąco, bez śniadania i obiadu, i teraz na śpiąco zmieniłam pampersa... W trakcie porannego mycia wydawało mi się, że oddech mu się zatrzymał i serce zaczęło mi bić jak oszalałe .., ale ponownie zaczął oddychać ... Jestem spokojna, ale przypomniałam sobie, że tak reaguję na sytuacje wybitnie stresowe... Być może jestem w stresie...))))