Zgon podopiecznego - Wasze doświadczenia

Śpieszmy się kochac ludzi tak szybko odchodzą......... och jak ja wiem co to znaczy........ minęło 15 lat od smierci mojego synka ...... i wcale czas nie goi ran......... Danusiu przyłączam się do wszystkich dziewczyn, współczuję z Tobą, a dla Twojego ojca ....... wieczny odpoczynek racz mu dać Panie..........

Właśnie skończyłam czytać tutaj wasze wpisy...
Ktoś tu napisał,że czas leczy rany...
u mnie nawet nie zabliźnił...
ponad 10 lat temu
w moich ramionach zmarła moja ukochana mama...
i ja do dziś nie mogę się pozbierać
a najgorsze było to jak lekarz...zimno i sucho powiedział mi w oczy
przypadek nie operacyjny - byłam w takim szoku,że aż nogi mi się ugięły.
oczywiście do ostatniego dnia mówiłam mamie ,że będzie dobrze...
I tak żyję sobie dalej z otwartą raną...nie potrafię tego okresu życia w sobie wyciszyć.

Ja dojrzałam do akceptacji śmierci podczas przeżywania śmierci mojego synka Damianka. Wcześniej, jak mi ojciec umierał i inne osoby nie potrafiłam tego pojąć, odpowiednio przyjąć, i przeżywać. Śmierć mojego synka przyszła nagle. Po wypadku miałam 10 dni na pożegnanie się z nim. Miał złamany pień mózgu i leżal na OIOM-ie. Chociaż nikt bezpośrednio nam nie powiedział, że on umrze, a właściwie już nie żyje, to ja byłam świadoma sytuacji. W tamtym czasie byłam w tak strasznym położeniu, że śmierć dziecka była dla mnie takim normalnym kolejnym ciosem. Nie wiem jak to wytlumaczyć i określić, ale znalazłam się w takiej jakby szklanej kuli, która jakby osłaniła mnie przed ostateczną rozpczą, a jednocześnie zachowywałam się bardzo świadomie i racjonalnie. Mój mąż rozpadał się w rozpaczy, a ja wzięłam wszystko na swoje bary. Nawet nie płakałam, było mi tylko strasznie smutno. Pierwsze lata po śmierci to najbardziej brakowało mi obecności fizycznej mojego synka, tęskniłam za tym aby go przytulić, pogłaskać po jeżyku na głowie, brakowało mi jego radosnego zachowania i uśmiechu. W tym czasie przewartościował się mój światopogląd. Doświadczyłam bardzo mocnych i osobistych przeżyć duchowych, moja wiara  bardzo się wzmocniła, a wręcz zmieniła w pewność. Wierzę głeboko w życie po życiu, jestem spokojna i pełna nadzieji, że w innym wymiarze spotkam się ze swoim ukochanym synkiem i innymi kochanymi osobami. Nie boję się śmierci, starości, ani wszystkiego co mnie spotyka. Mam absolutne zaufanie do Pana Boga, że wszystko jest po coś, ma sens i jest dobre. Oczywiście, że to nie znaczy, że cierpienie własne i innych ludzi mnie nie boli.

Ja dojrzałam do akceptacji śmierci podczas przeżywania śmierci mojego synka Damianka. Wcześniej, jak mi ojciec umierał i inne osoby nie potrafiłam tego pojąć, odpowiednio przyjąć, i przeżywać. Śmierć mojego synka przyszła nagle. Po wypadku miałam 10 dni na pożegnanie się z nim. Miał złamany pień mózgu i leżal na OIOM-ie. Chociaż nikt bezpośrednio nam nie powiedział, że on umrze, a właściwie już nie żyje, to ja byłam świadoma sytuacji. W tamtym czasie byłam w tak strasznym położeniu, że śmierć dziecka była dla mnie takim normalnym kolejnym ciosem. Nie wiem jak to wytlumaczyć i określić, ale znalazłam się w takiej jakby szklanej kuli, która jakby osłaniła mnie przed ostateczną rozpczą, a jednocześnie zachowywałam się bardzo świadomie i racjonalnie. Mój mąż rozpadał się w rozpaczy, a ja wzięłam wszystko na swoje bary. Nawet nie płakałam, było mi tylko strasznie smutno. Pierwsze lata po śmierci to najbardziej brakowało mi obecności fizycznej mojego synka, tęskniłam za tym aby go przytulić, pogłaskać po jeżyku na głowie, brakowało mi jego radosnego zachowania i uśmiechu. W tym czasie przewartościował się mój światopogląd. Doświadczyłam bardzo mocnych i osobistych przeżyć duchowych, moja wiara  bardzo się wzmocniła, a wręcz zmieniła w pewność. Wierzę głeboko w życie po życiu, jestem spokojna i pełna nadzieji, że w innym wymiarze spotkam się ze swoim ukochanym synkiem i innymi kochanymi osobami. Nie boję się śmierci, starości, ani wszystkiego co mnie spotyka. Mam absolutne zaufanie do Pana Boga, że wszystko jest po coś, ma sens i jest dobre. Oczywiście, że to nie znaczy, że cierpienie własne i innych ludzi mnie nie boli.

Dzisiaj w nocy zmarła moja podopieczna. Śmierć była łaskawa, przyszła do niej w trakcie snu nie budząc śpiącej obok córki. Pierwszy raz jestem tak blisko śmierci. Pierwszy raz widzę córki, które są tak ciepłe, które tak kochają matkę. Patrzą na ciało matki a w ich oczach widać tę miłość. Stan podopiecznej pogorszył się radykalnie właściwie od przedwczoraj. Ale ona do końca starała się być samodzielna. Jeszcze wczoraj uparcie sama chciała zrobić wieczorną toaletę choć już nie potrafiła utrzymać szczoteczki do zębów. Ale pozwoliła ją sobie zabrać, pozwoliła mi umyć sobie zęby.
Wszystkie formalności są już załatwione. Córki ubrały mamę w elegancką sukienkę ( nie czarną), fachowiec zrobił makijaż, ciało już jest zabrane. Czytając wpisy innych opiekunek, to zawrotne tempo. Do jutra czekam, rozstrzygnie się co mam zrobić.
Kiedyś musiał nadejść ten dzień, kiedy pdp umiera. Mogę być zadowolona, że mój pierwszy raz nastąpił w miłej i kochającej się rodzinie.