Na wyjeździe

Joasiu rozchmurz buzie, wszystkie mamy ten dylemat, co dalej? Mozah, zgadzam sie z Toba, nadejdzie czas na podjecie zyciowej decyzji i trzeba bedzie wybrac co z tym zyciem, ale na razie dziewczyny poki zdrowie ! Joasia z tym staniem w rozkroku nie przesadzaj, jak ostatnio wzielam rozkrok, to mi sie Michalinka urodzila, a wczesniej jeszcze Kasia i Agnieszka!

Margolcia rozbawiłaś mnie!!!! ty wiesz jak to zrobić hihihihihi Ja jestem mamusią jednej gwiazdy i narazie starczy ...hihihihihi
A ja dzisiaj jestem w głębokim szoku i patrzę podejrzliwie czy czasem mi ktoś mojego Pana Doktora  nie podmienił.... Za wszystko mi dziękuje i nawet się do mnie uśmiecha ..... A dzisiaj rano złapał mnie za rękę pocałował w nią i podziękował za to,że w nocy mu pomogłam ( spadł dwa razy z łóżka i trzeba było pomóc mu się podnieść).... byłam naprawdę w głębokim szoku .... odebrało mi mowę hihihihi
Kurcze Margolcia jak wrócę do PL to dopiero będę szpagaty ćwiczyła;);)

Dziewczyny, ja nie potrzebuję porad psychologa, ale nie wstydzę się i mam odwagę powiedzieć rzeczy po imieniu. Która z was jest tu dla przyjemności? która tej kasy nie liczy? która nie tęskni do domu? Iwnilia nasza praca ma inny charakter niż praca, którą wykonują inni ludzie. Wybacz, ale nie każdy od rana do wieczora i czasami w nocy musi być na skinienie szefa, tak jak my na skinienie podopiecznego. I jeśli nawet nie przyznasz się do tego głosno, to dobrze o tym wiesz, ze my im, jak by tego nie zwał, służymy. Ale masz rację, może jakies skrzywienie zawodowe. Opiekuję się małżeństwem z 62-letnim stażem małzeńskim, oboje po 90-tce..............Ona panienka z dobrego domu, on nie grał w piłkę nożną, bo to był sport niższych klas, oboje bardzo inteligentni, rozmowy o pilityce, i historii, o kulturze.........Dziś był temat o niemieckich tytułach szlacheckich...........Powiecie, ale ma zaje..........mam, ale tylko czasami...........Czasami próbuję nie słuchać tego, co mówią, starać się nie rozumieć...............za dobry niemiecki też czasami nie pomaga. Niby cenią mnie bardzo, ale zawsze pokażą mi moje miejsce. To nie problem, jak się idzie do pracy na ileś godzin, ma wolną niedzielę i może iść dokąd się chce i nikomu nie musi się tłumaczyć.... Jak się przebywa wiele tygodni z ludźmi takiego pokroju, to daje to do myślenia... Nie skończyłam germanistyki, mam tylko maturę, niemieckiego nauczyłam się jako młoda dziewczyna, bawiąc dzieci niemieckie, wkuwając mozolnie słówka.........A odkąd tutaj jestem, to się zmieniłam........czytam książkę o Wersalu po niemiecku, przywożę sobie Fokusa i Świat wiedzy do czytania, nawet romansidła historyczne już mnie nie interesują. Powiecie, no fajnie, nie cofa się w rozwoju, idzie jednak na przód, fakt, to prawda, tylko na co mi się to w Polsce przyda?

Mleczko no własnie.... Ja już od dłuższego czasu mam takie dziwne coś.... Czuję się jakbym była w rozkroku pomiędzy dwoma różnymi światami... tym moim w PL gdzie mam dom, rodzinę, przyjaciół i tym tutaj w którym pracuję i zarabiam.....A najgorsze jest to,że jak jestem tutaj w DE nie mogę z tęsknoty wytrzymać, tęsknię za Miśkiem,za dzieciakami, a nawet za poranną kawą wypitą w ogrodzie z moją mamą... czuję się tutaj jak niewolnica , która wpasowana jest w jakieś ramki czasowe.... wszystko robisz na czas,o wszystkim muszę pamiętać : wizyta u lekarza, wizyta u fryzjera, przyjazd dzieci, zamówić receptę...... nieraz nie mam czasu zastanowić się nad sobą te dni są tak do siebie podobne... żyję tutaj życiem moich podopiecznych ich chorobami, ich nastrojami a moje życie jest tak całkiem z boku..... wieczorek dopiero łapię oddech dla siebie ale cóż jestem nieraz tak zmęczona,że padam na twarz....
Jak jestem w PL mam takie uczucie jakbym w moim domu była jakimś obcym przybyszem, który nie wiadomo po co tam się zjawił.... Siedzę z boku i czuję się taka niepotrzebna mojej rodzinie.... niekiedy łzy cisą mi się do oczu bo uświadamiam sobie ,że sporo z tego życia rodzinnego straciłam....Czuję się tak jakby nie było w nim miejsca dla mnie...
Jednak po jakimś czasie gdy zaczyna ubywać kasy już zaczynam się kręcić wymyslać sto powodów dla których muszę jechać.... Hahahaha praca woła i pustoszejący portfel upomina się o zastrzyk gotówki... i wracam znowu do tęsknoty i łez.... 
Ktoś kiedyś się mnie pytal ile mam zamiar tak jeżdzić odpowiedziałam,że czas pokarze.... hmmmmm te moje wyjazdy działaja jak narkotyk .....
 

Natka,ja wcześniej nie myslałam,ze mi się niemiecki na coś przyda.A czego się nauczysz tego na plecach nosić nie bedziesz-jak to mawiała moja babcia.Polska,osobista.A tym jak traktują Cię Twoi podopieczni się nie przejmuj.To świadczy o tym,że im jednak słoma z butów wystaje.

Ja nie mam męża i dzieci, ale to nie znaczy, że nikogo już w Polsce nie mam. Mam ojca, który czeka na mnie i potrzebuje czasami mojego wsparcia, dzieciaki w rodzinie, które czekają na ciocię, bo ta ciocia tak bardzo potrzebuje zabawy i bliskości rodziny. zaznaczam, że prezenty są w normie ( nie wspomagam nikogo charytatywnie, wolę dać tym dzieciakom, nie należą do bogatych rodzin). Może dla was z mężami, dziećmi, wnukami brzmi to głupio, ale ja też tęsknię. Przede wszystkim za normalnością. Czasami myślę sobie, żeby może żyć biednie, ale za to jako wolny człowiek. Bo Niemcy fakt, kraj piękny, nie biedny.............ale co z pelnej lodówki w Niemczech, czasem z ładnego pokoju itd..............jak nie żyję własnym życiem. Liczę tylko kasę i dni do końca odsiadki.....Ilu jest na prawdę Niemców, którzy szanują i rozumieją naszą pracę, ilu pozwala na coś więcej niż 2 godz wychodnego dziennie, ilu wpadnie na pomysł zabrać nas do kina albo teatru, ilu rozumie naszą tęsknotę za domem.....................Tak na prawdę tylko niewielki ułamek procentowy, tak na prawdę niewiele mamy do powiedzenia i musimy robić wszystko pod ich dyktando za wynagrodzenie, które dostajemy. Tak na prawdę jesteśmy dobre, jak jesteśmy miłe i uśmiechnięte i usłużne, i nie mamy żadnych problemów................Bo wtedy trzeba by było zrozumieć nasz świat, nasze życie, a nam przecież płacą za naszą pracę. I tak na prawdę to jesteście tymi Matkami - Polkami poświęcającymi się dla własnej rodziny........................................Czasami się pytam, czy to warto......................skoro życie mi przez palce ucieka...................................skoro tracę rok po roku...........................

Nie mam depresji ani wypalenia zawodowego......................Zastanawiam się tylko czasami, jaki sens ma praca, która kosztuje nas tyle wyrzeczeń?
Niedawno przecież miałyśmy na forum taki długą dyskusję na temat tego programu o polskich opiekunkach w niemieckiej telewizji....I co? I nic? Przeszło, minęło.............Nikt już o tym nie wspomni, a ile z nas pracuje na śmieciowych umowach..................Nie umiemy egoistycznie pomyśleć o nas samych, o coś zawalczyć, zastanowić się po co mi to wszystko, dlaczego ja pracuję wypłakuję się w poduszkę i duszę moją frustrację w sobie..............Nie umiemy, bo to koszztowało by nas wielką odwagę powiedzieć: jestem opiekunką, pracuję 24 na dobę, a to nawet nie liczy mi się do lat pracy..............Zamiast tego mówimy mam tyle i tyle lat, lata wypracowane, dzieci na studiach albo kredyt na mieszkanie. I co wszystko dla innych..........................................a dla samej siebie wiele nie zostaje.......