Na wyjeździe

też żałuję, ale przy postępie nauki kto wie, czy mając 90tkę nie doczekasz i zamieni Cię w 20-letnią lalunię, której rzesze panów będą usuwać pyłki spod stóp...Niech moc będzie z Tobą! A rano do powieści - Twoje wpisy są pełne humoru i masz fajny styl, bardzo oryginalny, nie do podrobienia!

no właśnie umiesz sobie radzić przy trudnym pacjencie, bo dbasz też o siebie, ale czasem, mówię czasem, utrudniamy sobie pracę na własne życzenie. Moja poprzedniczka nie wpuszczała babci do kuchni, bo zdarzało jej się jako osobie z demencją zrobić coś nie tak, panowało napięcie, obie wkurzone i po co? Córki mojej babci patrzą na mnie czule i mówią, że jest przy mnie spokojna, ale ja ją traktuję podmiotowo, jej kuchnia, ma prawo tu być, tylko dyskretnie nadzoruję co robi. Nasza praca jest twórcza, tu nie można być schematycznym i apodyktycznym, przydaje się też wiedza o zachowaniach typowych dla choroby, możliwa do zdobycia z internetu. Kto nie chce tych cech rozwijać, będzie siebie męczył i pacjenta też.

ja lubię starszych ludzi bardzo i mam szacunek do nich, lubię pomagać innym ale praca opiekunki jest specyficzna...człowiek nie męczy się fizycznie tak bardzo choć wiadomo pewne rzeczy zrobić trzeba ale psychicznie...to jest męczące. w polsce pracowalam jako opiekunka ale mialam względbie lekki przypadek, dziadziu chodzący i sam zalatwiający potrzebya teraz mam panią która non stop jest na pampersach i ledwo chodzi z rolatorem więc wiadomo jest różnica.ale przyzwyczaiłam się do jej zmiennych nastrojów bo jestem cierpliwa tylko czasem brakuje mi bycia między ludźmi, pracy w zespole młodych ludzi, całego tego zgiełku.czy wy też tak macie?nie wiem może jestem za młoda?

Jak to milo uslyszec cos milego,oj Romanka,az nawet sie usmiechnelam,DZIEKUJEMasz dobre serduszko

Doris, witaj !!! Jak moja frau byla w szpitalu to ja siedzialam normalnie w dzien, a popoludniu / wieczorem wracalam do domu, chociaz stiefsohn powiedzial zebym sobie zrobila wolne ten tydzien co ona w szpitalu byla. A Ty chcialas sama 24/24 w szpitalu byc czy frau tak chciala?





***Magda12, a ile masz lat ? Ja mam podobnie do ciebie, a jestem przed 30stka.

Ja tez nauczylam sie niesamowitej cierpliwosci,tak psychika w tej pracy jest pddana ciezkiej probie,jedni wytrzymuja a inni nie.Ja bardzo lubie starych ludzi za ich madrosc zyciowa,uwielbiam sluchac ich opowiesci.Ja jestem energiczna osoba,gadula i strasznie destykuluje rekoma w trakcie mowienia,moja poprzednia podopieczna powiedziala-Ty wnislas do tego wielkiego cichego domu zycie-mi tez brakuje kontaktu z ludzmi ,bo teraz mam wprawdzie duzo czasu,ale nikogo tutaj nie znam,a moja obecna podopieczna,jest bardzo chora lezy w lozku od 6 lat i prawie nic nie mowi,czesto jest nieobecna,na 24 godz.doby,przesypia 20 wiec jest mi troche smutno tutaj,dobrze ze Was mam,bo bym chyba calkiem uschla jak kwiatek bez wody

Witajcie dziewczyny ponownie-no ja siedze i czekam..bus ma byc miedzy 24 a 1 w nocy-czyli jutro dojade do domu tak akurat zeby wsoczyc do mojego meza po kolderke haha-juz sie nie moge doczekac..oczywiscie nadal bede zagladac i pisac ale pewnie juz nie co dziennie-chociaz kto wie-co by nie bylo 17.12 wracam z powrotem do Niemiec na 3tyg-a wtedy pewnie wiekszosc z was bedzie na swieta w domu..to beda moje pierwsze po za domem-ale co zrobic-kasa.bez niej ciezko zyc.

Moja Helene sie poplakala-wieczorem zawsze mowimy sobie do jutra-a ona jutro juz ciebie nie bedzie i lzy jej leca-mi tez polecialy-kazala zebym ja obudzila w nocy-chce mnie jeszcze raz przytulic-naprawde mialam fajna podopieczna-zycze wszystkim takiej jak ona.

Aniu, to Ty już dzisiaj do domu? ....nie było mnie tu kilka dni i coś mi się pomyliło :)

W takim razie życzę szczęśliwej i spokojnej podróży no i cudownego powitania przez stęsknioną rodzinkę, a potem kapkę wypoczynku.

FAJNIE MASZ;ja tez taka mialam,i milo jest jak tak sie dzieje ,bo i na sercu cieplej,haha lec do mezulka i .....................................milego spotkania wpod kolderka

Aniu szczęśliwej drogi i super pobytu w domu. Te święta spędzam w domu, ale byłam raz tutaj, jak masz fajną tą Helene to dasz radę choć tęsknota za domem będzie wielka

Kaya ja tez myślałam ze posiedzie troche w szpitalu , ale dla nich to normalne ze ja jestem tez w szpitalu dla mnie to bylo nienormalne , nie chciałam tam zostać i zgodziłam się na pobyt w szpitalu razem z nią 1 tydzień, jeśli dłuzej będzie to ja zjezdzam do domu, ale okazało sie ze nie jest tak żle w pierwszym dniu byłam przerażona bo w szpitalu czuję sie jak w wiezieniu, więc teraz mam wiecej czasu wolnego niz normalnie ale tez jestesmy w szpitalu w innej miejscowości bo w naszej nie było miejsca

**Kaya ja mam 25lat. ogólnie to ok jest ale niewiem mam dylematy co do tego typu pracy. czasem zazdroszcze koleżankom które kończą pracę po 10 godz w pl i mogą iść na imprezę czy do kina a tu niestety tego nie ma...nie wiem mam dylemat straszny...podoba mi się w niemczech b.lubie niemiecki i opieka nad starszymi schorowanymi ludźmi sprawia mi radość, ale w sumie za caly mc pracy tu ten tys euro to nie są to też takie super pieniądze, wiadomo lepiej jak w pl ale...coś za coś.pieniądze kosztem swojego życia, prywatności i rodziny...

Szerokiej drogi Anna. ja jade dopiero 10 grudnia

nie ma co udawać, że nasza praca jest pełna zdarzeń i ludzi, na ogół króluje tu monotonia i dlatego taka ważna jest umiejętność bycia ze sobą i zorganizowania sobie czasu, zwłaszcza przy pacjentach z którymi jest słaby kontakt. Natomiast jest bardzo dobrze płatna jak na polskie warunki i daje możliwość poznania innego języka i kultury, a w czasie wolnym zrobienia tego, na co brakuje czasu w kraju. Może spróbuj i wtedy ocenisz, czy się nadajesz.

właśnie jestem trzeci tydzień...i sama nie wiem...