Parkinson i zaawansowana demencja

IGGA u mnie problemem jest jeszcze to, że oboje tzn mój podopieczny i jego żona są farmaceutami. Wykształceni ludzie iniby wiedzą lepiej, a niestety, nie ważne jest dobro opiekunki, mimo, że od pondad pół roku tutaj siedzę i robię wszystko dla dobra podopiecznego, mam odczucie,że moja praca nie jest nic warta. Oststnio nawet powiedziałąm, że jak tak dalej będzie, to drugi raz nie przyjadę, chociaż obiecałam. To odpowiedź otrzymałam następujęcą: "To nie przyjedziesz i tyle." Czyli tak naprawdę nie ważne, kto to będzie robił, tylko że oni nie muszą. Za 12 dni przyjedzie kolejna pani lat 65. Już jej współczuję i wątpię, że sobie poradzi z uwagi na nieprzespane noce, agresje i paskudny charakter podopiecznego. Jest złośliwy, chociaż to chyba akurat wynik frustracji i niezrozumienia i uparty do granic możliwości. Można mu mówić setki razy, żeby np poszedł dwa kroki dalej bo stoi na wyjeździe, że to dla niego niebezpieczne ale nie mówisz do osła a osioł stoi, mało tego popchnie na mnie wózek inwalidzi z którym chodzi, bo nie bardzo chce sobie w nim usiaść i mam masę siniaków,czasami w ogole nie chce isc tzrymajac go i zachowuję sie tak jakby do niego nie nalezał. Żeby poszedł do domu, bo pada deszcz, to się uprze, złapie się czegoś i nie ma mocnych, żeby zaprowadzić go do domu, bo on przecież tak chce. Nie ważne, że to wcale dla niego nie dobre, ważne że będzie tak jak on chce. On nadal myśli, że jest normalny. Dziewczyny po prostu nie wiem, co mam robić. Jaktylko przychodzi rodzina zaczyna mówić jaka to ja jestem zła. To taki aktor jakich mało, jak tylko ma publike zaczyna działać. A rodzina jedynie tłumaczy, że przecież jest chory. Wszyscy, którzy widzą jak on mnie traktuje pytają dlaczego nie ma tabletek. Też się pytam dlaczego. No jak to dlaczego bo to ograniczy jego mozliwosc pooruszania się. Tylko czy czlowiekowi, który potyka się o własne stopy, którego do poludnia trzeba nieustannie podnoscic, bo po nocnych wedrówkach zanim zacznie działac levodopa ciągle się przewraca, lub nie ma siły wstac i prosby zeby usiadł nie skutkuja, tak jakby chciał chodzić wszystkim i wszystkiemyu na przekór, po czy wieczorem zaczyna budzic sie do zycia i kiedy chce sie isc spac tu godz. 22 on zaczyna rebelie, czy to mu naprawdę potrzebne? Wszystkim zyłoby się łatwiej i mnie i jemu i jego rodzinie, bo zamiast stawuac na pierwszym planie poruszanie się, możnaby wreszcie zajać się glowa... Chociaz nie wiem do konca ile jest w tym przypadku chorobą a ile aktorstwem. naprawdę nie wiem. Dziewczyny tu mówią, żebym w ogóle drzwi ju z nie otwierała, bo faktycznie mozna wtrdy lepiej nad nim zapanowac. Wtedy przynajmniej wiem, że nie wyleci na ulice, bo akurat mu sie ubzdura, że musi którys raz z kolei isc do optyka bo albo okulary albo zegarek jest popsuty, chociaz wszystko z tym w porządku. Ale wtedy zaczyna walic w szyby, bo już wywalczyłam, żeby okna dało się uchylic a nie otworzyc, bo chciał przez okna uciekać. Ja nie wiem, mam wrazenie ze sobie pozwala, bo wie, ze nie moge go uderzyc i ze tego nie zrobię, chociaz czasami naprawdę mam ochotę i naprawdę mu się nalezy.

Honey - miej tez na względzie ,że jestes młoda osoba -jak na początku się "wypalisz" to potem będzie cięzko odbudowac te straty.Skoro siedzisz tyle czasu to przypuszczam ,że jestes jeszcze sama,tzn bez dzieci i partnera,ale niezaleznie od tego to i tak długo za długo.Sama widzisz ,że nie zawsze lojalnośc wobec firmy i rodziny podopiecznego wychodzi na dobre!!!Wiej ,nie czekaj na poprawe sytuacji bo lepiej pewnie nie będzie a cierpieć będziesz Ty!!!

Ja jestem chyba cos nie tego,nawet po ciezkim dniu biore prysznic zmywam z siebie cały dzien trosk i zmagan i mam glowe wolna.Nigdy przez tyle lat nie napisalam ani jednej skargi a bywalo roznie.Radze sobie sama bo na kogo tu liczyć?Bardzo cenie sobie forum a niktorych nikow szukam poprostu na forum.Zawsze sobie tlumacze to jest moja praca za chwile jade do domu,chce miec kase więc tu jestem.Ale nigdy nie dalam sie zdolować ani podopiecznej ani rodzinie.Jednych lubie innych nie, a i oni mnie tez.W tej pracy nigdy sie nie polepszy,poniewaz choroba postepuje raz szybciej raz wolniej

pomocy,nie moge otworzyc butelki z syropem,a musze podac,cisne z gory na korek i nic!

Czuje jak powoli będe szukał działu " mam doła ".PDP ma coraz większe halucynacje, nagłe problemy z ruchem, upadki, podnoszenie, Toilettenstuhl, odrzucanie pomocy- to wszystko pikuś. Na poczatku halucynacje za dnia były lekkie, a czasem silne wieczorem i to późnym, np. jak był PDP wybudzany do wzięcia leków. Teraz juz robi sie z tego " psychiczny serial " . PDP juz przy śniadaniu opowiada, że " trzeba tym ludziom zabrac klucze, nie wolno im grac na jego pianinie, przesiadywac w salonie..Potem jest coraz gorzej, mam "ich" wyprosic to moi goście, on sobie nie życzy, Potem PDP słabnie, godzine stoimy przy framudze drzwi i nic, ani w przód ani w tył. Mówi bełkotliwie cos od rzeczy, Jak uda mi sie go połozyc na łózku, to pospi kwadrans, dwa, i jazda od poczatku. Uspakaja sie jak jest jego żona..Uświadamia sobie czasem że ma halucynacje. Jestem w 80% zajety nim, wczoraj ledwo upichciłem obiad półgotowca..nie mam czasu sprzatac. Po wizycie u lekarza jest wprowadzany nowy lek, może za kilka dni bedzie lepiej.. Ja wiem jak sie zachować, wiem ze mam nie zaprzeczac nie potwierdzać, musze byc spokojny i pogodny, dbać aby nie zrobił sobie krzywdy. To staje sie jednak juz coraz trudniejsze..  
 
Dobrze, że firma nie zgodziła sie, bym był tutaj non stop 3 miesiące,  31 zjeżdżam, odliczam dni..