Dla tych co maja doła 2

Dla wszystkich tych co mają doły!!!! Kilka tygodni temu poznałam pewnego człowieka. To Niemiec, który od 11 lat leży całkowicie sparaliżowany, skazany na pomoc innych. Doznał strasznego wypadku na nartach w Austrii. Rusza tylko oczami i ustami. To dość młody człowiek, bo gdzieś między 50 a 60 lat. Myślicie, że wasze doły dorównują jego ? Czy Wy czasem nie grzeszycie, przejmując się i dołując jakimiś pierdołami? Tak, pierdołami, bo tak na prawdę w zyciu ważne są tylko chwile i zdrowie. Nie ma takiego doła, nie ma takiego problemu, który nie rozwiązałby się pozytywnie, prędzej czy później. Pod warunkiem, że jest się zdrowym. Cała reszta nie ma tak na prawdę znaczenia. Raz na wozie, raz pod wozem, jak to w zyciu bywa. Cieszmy się więc tym zyciem, patrzmy optymistycznie w przyszłość, bo doły , stresy i takie tam inne to nic innego jak kolejne gwoździki do trumny. Ogarnąć się migiem proszę i walczyć, a jak potrzeba to atakować.
Wspomniany przeze mnie człowiek nic już nie może, a kto wie ile jeszcze tak poleży. Możecie sobie wyobrazić jego cierpienie, jego dół?
Co musi się wydarzyć, żeby człowiek zrozumiał co jest tak na prawdę w zyciu ważne?
Dbajcie o siebie,pozbywając się w pierwszej kolejności złych myśli, które niszczą.
 

Dla wszystkich tych co mają doły!!!! Kilka tygodni temu poznałam pewnego człowieka. To Niemiec, który od 11 lat leży całkowicie sparaliżowany, skazany na pomoc innych. Doznał strasznego wypadku na nartach w Austrii. Rusza tylko oczami i ustami. To dość młody człowiek, bo gdzieś między 50 a 60 lat. Myślicie, że wasze doły dorównują jego ? Czy Wy czasem nie grzeszycie, przejmując się i dołując jakimiś pierdołami? Tak, pierdołami, bo tak na prawdę w zyciu ważne są tylko chwile i zdrowie. Nie ma takiego doła, nie ma takiego problemu, który nie rozwiązałby się pozytywnie, prędzej czy później. Pod warunkiem, że jest się zdrowym. Cała reszta nie ma tak na prawdę znaczenia. Raz na wozie, raz pod wozem, jak to w zyciu bywa. Cieszmy się więc tym zyciem, patrzmy optymistycznie w przyszłość, bo doły , stresy i takie tam inne to nic innego jak kolejne gwoździki do trumny. Ogarnąć się migiem proszę i walczyć, a jak potrzeba to atakować.
Wspomniany przeze mnie człowiek nic już nie może, a kto wie ile jeszcze tak poleży. Możecie sobie wyobrazić jego cierpienie, jego dół?
Co musi się wydarzyć, żeby człowiek zrozumiał co jest tak na prawdę w zyciu ważne?
Dbajcie o siebie,pozbywając się w pierwszej kolejności złych myśli, które niszczą.
 

Oj jakby się czasem człowiek pożalić chciał... Gdyby jeszcze wiedział że to pomoże...
Mam doła od prawie dwóch miesięcy; usiłuję poskładać życiowe puzzle i za nic nie wychodzi. Albo kawałka brakuje, albo plącze się jakiś obcy, jakby z innego kompletu. A ja w tym wszystkim jak na huśtawce - raz wysoko z rozwianym włosem w chmurach, że tylko skrzydła dodać; a zaraz potem nurek w dół na łeb na szyję. Próbowałam ten stres zajadać ale nie mogę bo wszystko jest bez smaku, zapijać też się nie da bo w domu nieletnie jeszcze dzieci patrzą, a w De w pracy jestem - no nie ma gdzie i kiedy... Sporty na wypocenie kłopotów nie wchodzą u mnie w rachubę bo wszelki większy wysiłek jest mi zakazany. No i weź się człowieku jakoś ogarnij, no!
Dobrą łopatę poproszę, najlepiej dużych rozmiarów........

Dla wszystkich tych co mają doły!!!! Kilka tygodni temu poznałam pewnego człowieka. To Niemiec, który od 11 lat leży całkowicie sparaliżowany, skazany na pomoc innych. Doznał strasznego wypadku na nartach w Austrii. Rusza tylko oczami i ustami. To dość młody człowiek, bo gdzieś między 50 a 60 lat. Myślicie, że wasze doły dorównują jego ? Czy Wy czasem nie grzeszycie, przejmując się i dołując jakimiś pierdołami? Tak, pierdołami, bo tak na prawdę w zyciu ważne są tylko chwile i zdrowie. Nie ma takiego doła, nie ma takiego problemu, który nie rozwiązałby się pozytywnie, prędzej czy później. Pod warunkiem, że jest się zdrowym. Cała reszta nie ma tak na prawdę znaczenia. Raz na wozie, raz pod wozem, jak to w zyciu bywa. Cieszmy się więc tym zyciem, patrzmy optymistycznie w przyszłość, bo doły , stresy i takie tam inne to nic innego jak kolejne gwoździki do trumny. Ogarnąć się migiem proszę i walczyć, a jak potrzeba to atakować.
Wspomniany przeze mnie człowiek nic już nie może, a kto wie ile jeszcze tak poleży. Możecie sobie wyobrazić jego cierpienie, jego dół?
Co musi się wydarzyć, żeby człowiek zrozumiał co jest tak na prawdę w zyciu ważne?
Dbajcie o siebie,pozbywając się w pierwszej kolejności złych myśli, które niszczą.
 

Tak Lili, jest w tym również sporo racji co piszesz. Wszak każdy ma inny próg wytrzymałosci psychicznej, inne priorytety i inny sposób na zycie. W ciągu moich 54 lat, przezywałam różne stany emocjonalne, doły, wyżyny i takie tam inne.Czasem miałam pod górkę, choć jednak większość była z górki. Miałam ogromne kłopoty, z których osoba słaba psychicznie nie wygrzebałaby się. Dałam radę i dziś jestem szczęśliwą, spełnioną kobietą mimo, że nie mam męża, partnera, kochanka i sama ze wszystkim musze się dzwigać. Z pewnością ten stan pozostanie do końca, albowiem nie wyobrażam sobie teraz związku z męzczyzną, tych wszystkich podchodów, zawirowań, dąsów, tęsknoty , pretensji i cholera wie czego jeszcze. Miłe chwile na dochodne tak, nic poza tym. Jestem zdrowa, niezależna, radosna i uśmiechnięta. Czerpię z zycia same radości, odganiając smutki precz. Można się tego nauczyć, czego wszystkim serdecznie życzę :) Cóż nam przyniosą złe myśli, dół, poczucie niesprawiedliwości? N iestety nic dobrego, a przecież zasługujemy na wszystko co najlepsze. Każda istota na to zasługuje. Warto więc niszczyć się złymi myslami? Moim zdaniem nie warto!

Jak zakładałam ten topik to mialam doła,a co tam dół, to była kosmiczna wyrwa jak mi sie wydawało.Zaden psycholog nie potrafił mi pomoć dopoki sama nie nauczłam sie uzywać "przegrody".Na wyjeżdzie odgradzam sie od wszystkiego.Od problemów pdp i od jej rodziny.Problemy domowe zostawiam na "głowie" mojego męża,bo cóż poradzę na odległość.Mąż mi nie przekazuje telefonicznie,że cos tam nie tak, musi sobie radzić sam i podejmowaz decyzje,ktore ja akceptuje po powrocie - bo cóz innego moge wtedy zrobić. Trwa to juz od jakiego czasu jestem wyluzowana na wyjeżdzie.Wiem tez,że nie zawsze da sie tak ustalić,bo dzieci,bo jakies inne sprawy w których musimy uczesniczyć.Jedyny dól - którego nie ogarniam to dół emocjonalny. Nad tęskonotą i nie opanowaną chęcią powrotu do domu ( jak mnie najdzie ) nie moge zapanować.Popłacze w poduszke i mi przejdzie - do nastepnego razu.

Doda, nie odbierz moich następnych słów jako kpiny czy czegoś w tym stylu...
Zazdroszczę Ci. No cholera, naprawdę. Jakim sposobem nauczyłaś się wyganiać z głowy czarne myśli, niepożądane i niechciane? Przez ostatnie tygodnie dzień w dzień dzieje się coś, co sprawia że każdą moją radość przyćmiewa gradowa chmura niepokoju a czasem nawet paniki. Ileż było w tym czasie moich starań by nie myśleć, zająć głowę czymś innym, robić coś co wymaga skupienia - to tylko ja wiem. Przemawianie sobie do rozsądku też nie zawsze pomagało, nawet ciepłe słowa życzliwych osób miały moc spełnienia tylko przez jakiś czas... a potem w jakimś momencie znów bombardowanie od środka... Nie mam czasem siły sama do siebie; dobrze chociaż że posiadłam umiejętność oddzielania spraw służbowych od prywatnych, nakładania czasem bardziej uśmiechniętego ubranka na twarz niż to w rzeczywistości jest.
Nie zamierzam chodzić na żadne publiczne spowiedzi, jak ja nazywam działania wszelakiej maści terapeutów, psychoanalityków i im podobnych. Wyznaję zasadę że jeśli ja sama znająca swoje problemy od podszewki i siebie samą również - nie poradzę sobie to nikt inny mi nie pomoże w pewnych sprawach. I podziwiam każdego kto potrafi nie dopuszczać do siebie złych czy ciężkich myśli.

Lili,zacytuję tylko końcowy fragment twojego wpisu:
" Muszą odejść same a to wymaga czasu i często ingerencji z zewnątrz - pocieszenia, dodania otuchy przez kogoś, nabrania pewności siebie i stu innych rzeczy..."

Tak nie wolno myśleć.Żadna ingerencja z zewnątrz nie jest decydująca.Wszystko złe,wszystkie stresy,doły czy jak tam to nazywać budujemy w naszej własnej głowie i nikt inny,tylko my sami mamy największą siłę,wolę,chec,mozliwości-wszystko-żeby zawalczyć,żeby pokonać,żeby patrzeć przed siebie z nadzieją,a nie do tyłu ze smutkiem,rozpamietując minione.
Wszystko co zdarzyło się złego,jest już przeszłością,której i tak nie zmienisz.Myślenie o tym jest destrukcją,wpędza w depresję.
To jest trudne,ale wykonalne-trzeba tylko zmienić sposób myślenia.Trzeba pamiętać,że to ty decydujesz co,jak i o czym myślisz.Jesteś szefem swoich własnych myśli.
Ja to umiem.
Wierz mi,wiem o czym piszę,bo moje majowe przeżycia mogły mnie załamać,nawet przez moment poddałam się,popadłam w depresję,ale potrafiłam powiedzieć sobie dość,to nic nie da,może mnie tylko zniszczyć.
Gadanie,że ja tak nie potrafię nie przemawia do mnie.Nie kupuję tego.Chcieć to móc i odwrotnie.
Zawalcz o siebie,nie czekaj.