tak zrob, poniewaz dla opiekunki jest to ogromne obciazenie psychiczne, tak tylko byc, tzn rekami opiekunki zaglodzic czlowieka!?!?! to jest strasznie trudno opisac,
Ja powiedziałabym,że w Polsce też dzieci zostawiają swoich staruszków-rodziców w szpitalach na umarcie,albo w hospicjach.Często czekają tylko na wiadomość o zgonie.
Barbarella, Ty twarda sztuka jesteś, wierzę w Ciebie.
Dobrzy ludzie, porady Waszej potrzebuję jako Miś o Małym Rozumku. Jestem od 4 dni u dziadzia lat 101, który nic prawie nie je oprócz paru kesów tosta na dzień, co regularnie melduję jego synowi. Oczywiście efekt jest taki, ze człowiek robi się coraz słabszy, a życ nie chce dalej z powodu braku ochoty. Nie ma poważnych chorób, mózg jak żyleta, cierpi tylko na bóle w całym ciele i problemy ze skórą. Ani syn, ani lekarz nie chcą go oddać do szpitala i tam karmić na siłę. Pozwalają mu spokojnie umrzeć na jego własne życzenie w domu. Słowem mam eutanazję czystej wody, czy tylko mi się tak wydaje?
Ja powiedziałabym,że w Polsce też dzieci zostawiają swoich staruszków-rodziców w szpitalach na umarcie,albo w hospicjach.Często czekają tylko na wiadomość o zgonie.
Jest to dla mnie szokująco nowe i powiem szczerze - niepojęte, gdyż przez lata wychowałam się w nastawieniu, że człowiek nie powinien sam odbierać sobie życia, gdyż jest ono nam dane nie przez nas samych, lecz Istotę Najwyższą. A cierpienie ma wartość jako udział w cierpieniach odkupieńczych Chrystusa. To wersja dla katolików, bo dla ludzi obojętnych religijnie nie ma ono tego rodzaju znaczenia. Chyba chodzi też o to, że nie chcę być współwinna odejścia tego człowieka, mam gdzieś w głowie imperatyw ratowania życia za wszelką cenę. Wiem, temat-rzeka, nie najlepszy na mikołajkowy wieczór...
Oj tak tak,prawda ,zwłaszcza nasila sie to w okresie wakacji i swiąt .Kiedyś przywieźli nam babunię-na onkologii nie przyjmuje sie z tzw.ulicy tylko na wyznaczony termin.Córeczka nie mogła zrozumiec -jak to nie przyjmiemy mamusi na oddział?Przeciez ona ma wczasy do Maroko wykupione....zabrała mamę i pewno pojechała do innego szpitala w mieście... Zdarzały sie tez przypadki ,że rodzina/najczesciej niestety "kochający" mąż/ z daleka tylko zaglądała na sale -leży czy już puste łóżko.....
Hospicjum to jest co innego. Miałam wujka chorego na raka płuc i czekał na miejsce w hospicjum nie dlatego że nikt nie chciał się nim zająć, ale dlatego że zapewnienie mu opieki w domu stawało się niemożliwe. Dlatego, że nie umiał oddychać i musiał być pod aparaturą. Umarł wcześniej zanim znalazło się miejsce.
Jest to dla mnie szokująco nowe i powiem szczerze - niepojęte, gdyż przez lata wychowałam się w nastawieniu, że człowiek nie powinien sam odbierać sobie życia, gdyż jest ono nam dane nie przez nas samych, lecz Istotę Najwyższą. A cierpienie ma wartość jako udział w cierpieniach odkupieńczych Chrystusa. To wersja dla katolików, bo dla ludzi obojętnych religijnie nie ma ono tego rodzaju znaczenia. Chyba chodzi też o to, że nie chcę być współwinna odejścia tego człowieka, mam gdzieś w głowie imperatyw ratowania życia za wszelką cenę. Wiem, temat-rzeka, nie najlepszy na mikołajkowy wieczór...
Jest to dla mnie szokująco nowe i powiem szczerze - niepojęte, gdyż przez lata wychowałam się w nastawieniu, że człowiek nie powinien sam odbierać sobie życia, gdyż jest ono nam dane nie przez nas samych, lecz Istotę Najwyższą. A cierpienie ma wartość jako udział w cierpieniach odkupieńczych Chrystusa. To wersja dla katolików, bo dla ludzi obojętnych religijnie nie ma ono tego rodzaju znaczenia. Chyba chodzi też o to, że nie chcę być współwinna odejścia tego człowieka, mam gdzieś w głowie imperatyw ratowania życia za wszelką cenę. Wiem, temat-rzeka, nie najlepszy na mikołajkowy wieczór...
Barbarella, Ty twarda sztuka jesteś, wierzę w Ciebie.
Dobrzy ludzie, porady Waszej potrzebuję jako Miś o Małym Rozumku. Jestem od 4 dni u dziadzia lat 101, który nic prawie nie je oprócz paru kesów tosta na dzień, co regularnie melduję jego synowi. Oczywiście efekt jest taki, ze człowiek robi się coraz słabszy, a życ nie chce dalej z powodu braku ochoty. Nie ma poważnych chorób, mózg jak żyleta, cierpi tylko na bóle w całym ciele i problemy ze skórą. Ani syn, ani lekarz nie chcą go oddać do szpitala i tam karmić na siłę. Pozwalają mu spokojnie umrzeć na jego własne życzenie w domu. Słowem mam eutanazję czystej wody, czy tylko mi się tak wydaje?
Jest to dla mnie szokująco nowe i powiem szczerze - niepojęte, gdyż przez lata wychowałam się w nastawieniu, że człowiek nie powinien sam odbierać sobie życia, gdyż jest ono nam dane nie przez nas samych, lecz Istotę Najwyższą. A cierpienie ma wartość jako udział w cierpieniach odkupieńczych Chrystusa. To wersja dla katolików, bo dla ludzi obojętnych religijnie nie ma ono tego rodzaju znaczenia. Chyba chodzi też o to, że nie chcę być współwinna odejścia tego człowieka, mam gdzieś w głowie imperatyw ratowania życia za wszelką cenę. Wiem, temat-rzeka, nie najlepszy na mikołajkowy wieczór...
Oj tak tak,prawda ,zwłaszcza nasila sie to w okresie wakacji i swiąt .Kiedyś przywieźli nam babunię-na onkologii nie przyjmuje sie z tzw.ulicy tylko na wyznaczony termin.Córeczka nie mogła zrozumiec -jak to nie przyjmiemy mamusi na oddział?Przeciez ona ma wczasy do Maroko wykupione....zabrała mamę i pewno pojechała do innego szpitala w mieście... Zdarzały sie tez przypadki ,że rodzina/najczesciej niestety "kochający" mąż/ z daleka tylko zaglądała na sale -leży czy już puste łóżko.....
Dosyć długo pracowałam w hospicjum.... naoglądałam sie masę różnych sytuacji.... samotnie umierających , których rodzina zostawiła bo tak lepiej..... umierających w otoczeniu rodziny ,która sama nie potrafiła pomóc zapanować nad bólem i cierpieniem.....
Mój podoopieczny , który nie radził sobie z chorobą i bólem sam zadecydował o zaprzestaniu dializ i nie przyjmowaniu leków..... nie chciał obarczac dzieci podjęciem decyzji..... Dzieci uszanowały jego decyzję i przez tydzień jego agoni wraz ze mną siedziały przy jego łóżku.... gdy przyszedł czas i zgasła jego świeczka tylko powiedziały ,że im ciężko było ale musieli pogodzić się z jego decyzją...
