Nasze fobie i przyzwyczajenia

Nie boję się żadnych robali,ani gryzoni,ale brzydzę się ptaków,a najbardziej kury.Chodzi konkretnie o upierzenie,obrzydliwe i koniec.Nie wiem,może jako dziecko jakiegoś ptaszyska się wystraszyłam.Mogę ptaki w z daleka podziwiać,ale nie dotknę za Chiny ludowe.Pamietam z okresu dzieciństwa,jak moja siostra łapała jakiegoś kurczaka,bo hodowaliśmy zawsze trochę i ganiała z tym kurczakiem za mną,a ja się darłam.No,ale potem w odwecie straszyłam ją np.pająkiem:)

Nie boję się żadnych robali,ani gryzoni,ale brzydzę się ptaków,a najbardziej kury.Chodzi konkretnie o upierzenie,obrzydliwe i koniec.Nie wiem,może jako dziecko jakiegoś ptaszyska się wystraszyłam.Mogę ptaki w z daleka podziwiać,ale nie dotknę za Chiny ludowe.Pamietam z okresu dzieciństwa,jak moja siostra łapała jakiegoś kurczaka,bo hodowaliśmy zawsze trochę i ganiała z tym kurczakiem za mną,a ja się darłam.No,ale potem w odwecie straszyłam ją np.pająkiem:)

Chyba coś jest na rzeczy, bo mam koleżankę, która tak samo na ptactwo reaguje. 
Nie idzie z nią kawy normalnie się napić gdzieś w ogródkach piwnych, bo jak widzi gołębia to przechodzi jej ochota i chce do środka. 

W książce Marqueza "O miłości i innych demonach", bohater miał lęk przed kurami. Nie pamiętam już, czy główny bohater, czy jakiś poboczny, bo czytałam to bardzo dawno temu, ale utkwił mi w pamięci ten motyw. Twierdził, że kura jest najstraszliwszym stworzeniem na świecie, bo wystarczy wyobrazić ją sobie powiększoną do rozmiarów konia. Prawdziwy, przerażający potwór! :D

Moja córka ma zdiagnozowana emetofobię/strach przed wymiotowanie/-kto nie widział ataku paniki nie jest w stanie uwierzyć....Ma to jednak jedna dobra stronę-z tego strachu nie pije zadnego alkoholu:)Coś za coś.Najbardziej bałyśmy sie ciążowych akcji na początku ale na szczęście w ogóle nie miała.Jednak jakby nie patrzec upierdliwa fobia.

Kilka razy miałam koszmary typu"bliskie spotkania z kurą ",wybudzały mnie zawsze ze snu.I wcale ta kura nie była wielka:)

A jak córka odkryła tę fobię? Wymiotowała kiedyś i okazało się to dla niej strasznym przeżyciem, czy tak po prostu od zawsze się tego bała? :)

Jako dziecko to rzadko wymiotowala-tego akurat wszystkie dzieci sie boją.To sie 1x zdarzyło dośc dawno ,ale juz dorosła była.Dostała mdłości i ataku paniki nie do opanowania.Jej ówczesny chłopak zawiózł ją na pogotowie/w Irlandii to było/Dostała leki na uspokojenie,zostawili w szpiatalu na obserwację i na drugo dzien przyszedł na rozmowe polski psycholog i zasugerował że to moze byc nerwica i  ze trzebaby sie z dobrym psychiatra skonsultowac gdyby się coś podobnego powtórzyło.Drugi raz do takiego ataku doszło w PL-byłam przy tym,rózne rzeczy widziałam ,ale takiego ataku histerii jeszcze nie,normalnie zaczęła sie dusić!Oczywiscie pogotowie ,leki na uspokojenie.Wtedy jeszcze w szpitalu pracowałam i zalatwiłam psychiatrę-przeprowadził testy psychologiczne  bo początkowo i lekarz i ja też podejrzewaliśmy anoreksję/córka jest bardzo bardzo szczupła ,zawsze była,ale mimo wszystko/.Po kilku spotkaniach na które chodzila ona ,ja i jej brat też ,dr zdiagnozował właśnie emetofobię.Przyczyny nie sa znane,skąd sie to bierze,leczenie w początkowym stadium własciwie doraźne.poniewaz chcielismy uniknąc czystej farmakologii w razie jak córka czuje ,że cos siezaczyna dziać bierze neospasmine w syropie.Ale ja tak sobie teraz myślę ,kiedy o tym piszę ,że te ataki a kilka ich było  to sie zawsze zdarzałyjak miała jakies emocjonalne zawirowania.No i parę razy po jakiejs imprezie ,jak cos wypiła.Więc pierwsze co to nic nie pije,ani piwa  ani nawet cieniutkich drinków bo sie boi.Wyszła za mąż,czeka na dzidziusia,ma spokój,stabilizację i odpukac od dwóh lat,nawet trzech jest spokój.Ale sie pilnuje np. z zapachami intensywnymi,unika jak może.