Nieocenione Opiekunki

Równowaga jest bardzo potrzebna.Wiem bardzo dobrze, jak trudno ją zachować. Przechodziłam etap huśtawki- od euforii "hurra-skaczemy", aż po dół wielkości leja po bombie. Od kiedy podjęłam decyzję, że odchodzę z pracy, która powoduje takie stany, jestem spokojna.Znów widzę zmieniające się pory roku, cieszy mnie każdy drobiazg, nie irytują rzeczy, na które nie mam wpływu. Spotykam się z przyjaciółmi, idę na spacer, rozmawiam o rzeczach ważnych i o bzdurkach...wiem, że ciężko jest podejmować decyzje o zmianach, ale jak już się tak stanie- jest lepiej:) jest super: Odwagi życzę wszystkim i...dobrych, z serca płynących wyborów.

Mniej więcej o tym rozmawiałam ostatnio z przyjaciółką, która ma trudny czas. O tym, że i dobre i złe mija. Z tym drugim trzeba się zmierzyć, kiedy się dzieje, ale skupiać się na dobrym, zauważać je. I tu nie chodzi o jakieś wielkie rzeczy, albo tylko o wielkie rzeczy, ale i drobiazgi.

Pięknie napisałaś. Czy teraz pracujesz jako opiekunka osób starszych w Niemczech? Pozdrawiam :)

Masz rację Werska. Stanisław Lec napisał "Wszystko przemija nawet najdłuższa żmija". Na trudne chwile potrzebna jest pewność siebie i siła. Ja ją biorę z biegania, uważności i równowagi. Przeklnę, oczywiście, powściekam się chwilę i w domu i w pracy. Ale szybko się zbieram, siadam i szukam rozwiązań. Nie zawsze tak u mnie było. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam słonecznie :)

Ewa, w Twoich słowach jest dużo szacunku do ludzi. Mimo, że za bardzo nie lubisz, jak córka przychodzi, to cieszysz się z jej nowej sytuacji. Jak są dzieci podopiecznej, to też pogadam, wypijemy kawę, ale też lubię robić sama swoją robotę. Cieszysz się z codzienności. Skąd to masz? Moja koleżanka, Niemka, 84 lata :). Uśmiechnięta. Pytam skąd u Ciebie tyle pozytywnego myślenia?  Z życia, powiedziała. :) Pozdrawiam serdecznie.

Moje życie w codzienności:
"Cieszę się, że jestem…
Cieszę się, że jestem i jestem zdrowa …
Cieszę się, że jestem, że jestem zdrowa i dostrzegam dobre strony codzienności. Psa na spacerze ze starszym właścicielem, dziewczynę na rowerze, gołębia na dachu, prześwit słońca między drzewami w parku.
Stałam się uważna. Widzę uśmiech i bardzo smutne oczy. Dostrzegam ludzi. Myślę, jakie mają życie. Czy są szczęśliwi? Czy mają rodzinę? Czy mimo obecności rodziny czują się samotni? Czy mają swoje hobby, swoje zainteresowania …?
Kto z nich już dziś się stresuje (piszę ten post w niedzielę po południu), gdyż jutro musi iść do pracy…?
Spokój, który odczuwam wewnątrz, jest dla mnie nieoceniony. Musiałam przejść długą drogę, żeby ten spokój poczuć, doświadczyć i zatrzymać.
Sukcesem dla mnie jest zachowanie równowagi w życiu, równowagi między pracą a domem, między odpoczynkiem i realizowaniem hobby a obowiązkami. Równowagi, którą daje TEN spokój wewnętrzny i daje TĄ siłę. Życie składa się z radości i trudności. Zawsze. Nie ma nigdy TYLKO radości i nie ma nigdy TYLKO trudności. Jest i to i to. Ważne, żeby przezwyciężać trudności, rozwiązywać problemy, dać sobie prawo do błędów i do uczenia się na błędach, wyciągania wniosków, przemyślenia, „naprawienia siebie” oraz radości i szczęścia.

Jak dobrze jest usiąść w parku i słyszeć śpiew ptaków, nie myśleć o niczym, tylko słuchać i obserwować. Poczuć, jak fajne jest życie.

Ze spokojem."

Więcej wpisów na stronie:
podaję link http://nieocenioneopiekunki.com/
 
 

OOO, jaki dobry pomysł. Da się? Da się. Jednak te zmienniczki są nieocenione :) Za pomyłkę stawiam kawę. :)

Dobrze jest wyrzucić z siebie wszystkie złe emocje-obojętne w jaki sposób. Jedni krzyczą, inni biegają a jeszcze inni pracują do upadłego ( mam na myśli prace domowe albo ogródkowe).Każdy sposób jest dobry:) Ważne, żeby nie kumulować w sobie złości, nie dać się jej "zjeść". Spokoju życzę :) Pozdrawiam

Masz rację Werska. Stanisław Lec napisał "Wszystko przemija nawet najdłuższa żmija". Na trudne chwile potrzebna jest pewność siebie i siła. Ja ją biorę z biegania, uważności i równowagi. Przeklnę, oczywiście, powściekam się chwilę i w domu i w pracy. Ale szybko się zbieram, siadam i szukam rozwiązań. Nie zawsze tak u mnie było. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam słonecznie :)

Nie.Byłam pierwszy raz .Zjechałam 2 tyg.temu.Trafiłam na trudnego pacjenta,myslę,że na pierwszy raz nie powinnam tam trafić.Dość,że trudny, to jeszcze rasista :( Dałam radę. Bałam się, czy dam radę mentalnie, bo fizycznie - o to byłam spokojna.Klaruje mi się praca za podobne pieniądze w Polsce, więc na razie cierpliwie czekam.Ale teraz już wiem, że gdybym musiała znów jechać do DE to spokojnie dam radę:), czego wszystkim życzę :) Pozdrawiam

Dobrze jest wyrzucić z siebie wszystkie złe emocje-obojętne w jaki sposób. Jedni krzyczą, inni biegają a jeszcze inni pracują do upadłego ( mam na myśli prace domowe albo ogródkowe).Każdy sposób jest dobry:) Ważne, żeby nie kumulować w sobie złości, nie dać się jej "zjeść". Spokoju życzę :) Pozdrawiam

A kasa??? Kasa tyz cieszy i nie ma co sie wstydzic pisac o pieniadzach. Sa potrzebne,z nimi jest duzo lzej i latwiej. Trzeba odkladac na czarna godzine i na upatrzone marzenia. Ja tak pisze ale w koncu kiedys nie bedzie mi szkoda odkladac na dla przykladu Majorke :moje_wakacje: 

Bez cukrowania. Proszę bardzo, dla ciebie. :najlepszego2:

Gdy mamy swoje marzenia i chcemy je realizować, pieniądze są nam niewątpliwie potrzebne. Gdy napisałam na jednym z forum, że wspieram hospicjum w Pucku, utworzone przez śp. księdza Kaczkowskiego, to uznano mnie za "świetą" :). Myślę, że nie ma nic złego w zarabianiu w Niemczech, jeżeli mamy taką okazję i przeznaczeniu choć małej części swoich zarobków na cele charytatywne. Nieraz nie trzeba dużo,naprawdę, a pieniądze naszym świetnie działającym stowarzyszeniom bądź fundacjom pomagają.  A Ty Ewa odkładaj na tę Majorkę bez skrupułów. Ja marzę o wyspie Bornholm na przykład.:)

Bez cukrowania dziękuję. :)