Wieczorne rozmowy opiekunek i nie tylko

zacytuje Kasię : Inaczej jeszcze powiem-jestem zdeklarowanym przeciwnikiem samobójstwa ,ale kiedy popełnia je człowiek chory na nieuleczlna chorobeę,myśle sobie ,"gdybym miała tak cierpieć ,chyba zrobiłabym to samo"-umieranie w cierpieniu i bólu ,to wg mojego myślenia jedyny powód do własnoręcznie wykonanej eutanazji - w takiej kwestii mam identyczne podgłady ale Kasiu - to zasze mnie męczy , jak człowiek jest nieprzytomny i nie może samodzielnie wykonac eutanazji - co zrobić ? pomóc mu odejść ?

Moja mama miała wylew, po którym nigdy nie odzyskała świadomości. Widziałam ją tylko kilka razy leżącą w szpitalnym łożku, bo wówczas również pracowałam na wyjeździe. Miałam wtedy wrażenie, że Ona już odeszła, stan był na tyle poważny, że lekarze nie dawali nawet cienia nadziei. Nie wiem co bym zrobiła, gdyby ktoś mnie wówczas spytał o zdanie. Każdego dnia prosiłam Boga, aby skrócił jej cierpienia, jeśli nie planuje jej wyzdrowienia....

Każdy ,wierzacy czy nie ma swoje sumienie i to na te własne sumienie bierze taka decyzję .Musi tez pamietać o jednej rzeczy,jesli ja podejmie i dokona na umierającej osobie eutanazji-z tym bagażem będzie żyć do końca swoich dni.....I do ostatniego oddechu będzie się zastanawiać czy na pewno postapił właściwie.Jesli Cie to męczy,to wyobraź sobie sytuacje ,że umiera Ci dziecko w strasznych boleściach-jaka decyzję podejmiesz?Pomóc odejśc?Bo żadna matka nie chce by jej dziecko cierpiało.I podejmujesz i robisz to-dalej żyjesz i codziennie myslisz o  tym co zrobiłaś.Jka żyć po ,z codzienną myśla w glowie "zabilam moje dziecko"Sumienie i watpliwości nie dadza spokoju,będą zżerac powoli od środka ......Podalam celowo przykład dziecka bo najdrastyczniejszy mi się zdawał.
To sa Ania strasznie ciężkie dylematy.I nie ma na nie prostych odpowiedzi  a często nie ma ich w ogóle.....

Kasia , mnie ten problem raz na jakiś czas robi metkik w głowie i najchetniej zamitłabym go pod dywan  , mam nadzieję , że nie stanę oko w oko z tym problemem jak bedzie bardzo źle z moją mamą bo Bóg ulzy jej jakby co w cierpieniu . Poruszyłam ten temat - bo jak publicznie zadaję takie pytania i dostaję przeróżne odpowiedzi to odczywam też jakby ulgę , ze nie tylko ja mam dylematy .

Aldona - DZieki - jakoś nigdy nie brałam w tym moim chaotycznym i emocjonalnym mysleniu o tej kwesti : przeczież tylko ciało umiera . Dusza zyje .Tylko czy ja bede mogła zyć z tą swiadomościa , że duszy pomogłam uwolnić się od cięrpiacego ciała ? O matko jedyna.

Sorry dziewczyny , musze wycofać się z tej dyskusji . Otworzyła mi się w mózgu puszka Pandory . Musze ją w samotności zmknąć jak najszybciel. Dzieki . Jak zamknę puszkę , to znów coś skrobnę .