Jak to z tymi zakupami? Dla nas i pacjenta

Pracowalam na miejscu identycznym , jak ta nieszczęsna dziewczyna.
Może dlatego tak mnie to ruszyło.
 To było ok. 8 lat temu, moja druga sztela. Saarland, małe miasteczko przemysłowe. Brudne.
Grudzień, jak teraz, kaloryfery na noc skręcane, ale o dziwo, tylko na górze, gdzie mieszkałam, na dole dwie podopieczne miały cieplutko. Temperatura zbliżona, też kilka kołder, spałam w czapce. Praca też w nocy.
Jedzenie - 1 kromka chleba na sniadanie i kolację z jakims serem żółtym  a na obiad talerz zupki w proszku - gołej, bez niczego.
Zakaz oglądania telewizji, bo panie też nie oglądały, choc telewizor był. Wywalczyłam oglądanie wiadomości na ARD przez te 10-15 minut, potem telewizor był wyłączany. Nie miałam wody ciepłej na górze, tylko zimna. Mycie zębów w zimnej wodzie w grudniu nie należy do przyjemności, o prysznicu zapomnij.
Wytrwałam tydzien, bo chciałam dostać tygodniówkę,żeby mieć za co wrócić do Polski, na szczęście byłam samochodem.
Wróciłam,brudna, głodna, pomimo tego,że w kraju nie miałam za co żyć, a miałam dziecko. Mąż wtedy był chory, nie pracował.
 
Przetrwaliśmy, po miesiącu pojechałam gdzie indziej.
Dodam jeszcze,że jedna z sióstr ( 98 lat) przyznała mi się,że była pielęgniarką w obozie koncentracyjnym w Ravensbrueck.
Opowiadała mi straszne rzeczy, nawet dziś wstrząsam się na samo wspomnienie.
Nikomu nigdy o tym nie opowiadałam, poza rodziną i kilkoma znajomymi, w każdym razie nigdy publicznie.
W sumie to nawet wyparłam to z pamięci, teraz wróciło.
 
 

Kasiu, masz racje, ale Ty jesteś "doświadczona". Ja w sumie byłam tylko trzy razy w DE. Dwa razy przez firme, raz prywatnie. Najgorzej było - bez firmy, nie to,że by mi jej brakowało:), ale rodzina czuła sie bardziej "na luzie". Akurat tam nie był "przeszkodą" mój słaby niemiecki, pdp świetnie mówiła po polsku a ja jej niemiecki bardziej rozumiałam niż jej sąsiadki( Parkinson, mowa niewyraźna- no, ale  ja byłam na codzień).
 Byłam na początku( 4 tygodnie) jak ten pies warujący przy swojej pani... , gdy wyszłam do toalety- problem, bo mnie nie ma !, a ona woła( gdy wychodziłam drzemała w fotelu), dla ksiedza na tace- nigdy nie miała 2 E, daj (odbierałąm później), poszłyśmy do miasta- potrzebowała kupic jakiś tam lek- oczywiście ja znowu zapłacilam- po powrocie podałąm jej torbke- prosze mi oddac 3,5. A ta do mnie, dlaczego grzebie w jej torebce - nie wytrzymałam, powiedziałam wszystko co mi leżało na wątrobie, cicho, spokojnie, ale konkretnie... Pdp zdrzemneła sie i pierwsze jej słowa po przebuzdeniu- entschuldigung. Pożniej jeszcze troche porozmawiałyśmy i ...nie poznawałam swojej pdp, zmieniła sie o 180 stopni.. Aż myślałam,że mi ją ktoś podmienił:) Córka to osobny rozdział, niby miła, uśmiechnieta, ale..., matke też traktoała jak jakąś marionetke. Ja to chyba nawet jej sie bałam:( Jak kiedyś rzuciła mi pieniadze na stół( po mieiącu mojej pracy), to nawet jej matka, po jej wyściu- ja ci zapłace, mam pieniadze - odebrała to jako coś bardzo nieprzyjemnego, tak jakby córka nie chciała mi zapłącic. Nie chciałam tam wracac, chociaż stała opiekunka świetnie sobie radziła, pdp ją lubiła, czekała na nią i  chciała byc tylko z nią, no ewentualnie, gdy tamta bedzie musiała wyjechac na urlop to wtedy ja:) Do czego zmierzam, chyba wiekszośc pdp i ich rodzin potrzebuje zdecydowanych postaw z naszej strony. Jak to Kasia napisała- to jest praca i należy ją odpowiednio gratyfikowac( wynagrodzenie, wyżywienie itp.)
 

To dopiero trzeba miec tupet,zeby opowiadac co złego robiło sie ludziom.A w jkaim wieku były PDP

98 i 95 lat.
Ta, co była pielęgniarką, to twierdziła,że pomagała, jak mogła, leczyła te kobiety, przemycała dla nich jedzenie. Może i prawda, może się wybielała.
Ja byłam wtedy świeżynka, niedoświadczona w zawodzie, chciałam tylko stamtąd uciec. Musze jednak przyznac,że tygodniówkę mi wypłaciły bez szemrania.
Wiem,że tydzien po moim wyjeździe, ta strarsza zmarła nagle.
Siedzę teraz i ryczę.
Tak, tak, ta twarda i zimna Lawenda ryczy jak kretynka.
 

98 i 95 lat.
Ta, co była pielęgniarką, to twierdziła,że pomagała, jak mogła, leczyła te kobiety, przemycała dla nich jedzenie. Może i prawda, może się wybielała.
Ja byłam wtedy świeżynka, niedoświadczona w zawodzie, chciałam tylko stamtąd uciec. Musze jednak przyznac,że tygodniówkę mi wypłaciły bez szemrania.
Wiem,że tydzien po moim wyjeździe, ta strarsza zmarła nagle.
Siedzę teraz i ryczę.
Tak, tak, ta twarda i zimna Lawenda ryczy jak kretynka.
 

Dzięki , dziewczyny. Ja jestem z tych osób, które swoje traumy chowają głeboko do kieszeni.
Gdyby nie ten topik, wspomnienia by nie powróciły...No, ulało mi się, bo ja tez jestem człowiekiem, a nie twardą skałą.
Juz lepiej, zaczynam się powoli pakować, czas mi do domu.
Musze odpocząć od pracy, od forum też, bo tracę dystans, a tego u siebie nie lubię.
 
Nie mówmy juz o tym, było, minęło.:)

Już wiem dlaczego czuję do Ciebie mietę przez rumianek,urodziłyśmy się tego samego dnia,a czy w tym samym roku? :)))))

W moim poście cytowanym do Asi miało być"nie dać się stłamszać"!!!NIE zjadłam:)

Jadąc tu do pracy myślałam o niemcach jako o tych co zabijali ,męczyli... i miałam wątpliwości czy w ogóle wyjechać ale nie było wyjścia. Mam jakiś wstręt do nich a szczególnie do starych ludzi ,bo oni kiedyś byli młodzi i nie wiadomo czy komuś krzywdy nie zrobili w czasie wojny.Moja PDP miała 14 lat jak się wojna skończyła, więc była młoda i myślę że nie skrzywdziła innych.

98 i 95 lat.
Ta, co była pielęgniarką, to twierdziła,że pomagała, jak mogła, leczyła te kobiety, przemycała dla nich jedzenie. Może i prawda, może się wybielała.
Ja byłam wtedy świeżynka, niedoświadczona w zawodzie, chciałam tylko stamtąd uciec. Musze jednak przyznac,że tygodniówkę mi wypłaciły bez szemrania.
Wiem,że tydzien po moim wyjeździe, ta strarsza zmarła nagle.
Siedzę teraz i ryczę.
Tak, tak, ta twarda i zimna Lawenda ryczy jak kretynka.
 

Widocznie "Ta twarda i zimna " Lawenda wcale nie jest taka zimna i twarda, każdy ma uczucia i trzyma je nawodzy puki może. A kretynka? A dlaczego kretynka pytam, bo płaczesz?! Przecież jesteś osobą miślącą i uczucia mającą. Więc jeżeli chcesz popłakać sobie to proszę i tak jesteś tą samą Lawendą.
A ja uwielbiam lawendowy kolor i nie tylko.....