Miałam dwóch podopiecznych ze zdiagnozowaną demencją i z obydwoma byłam do ich śmierci.Każdy przypadek, tak samo jak każdy człowiek jest inny...demencja i alzheimer to wciąż otwarta księga,nie ma jednoznacznej definicjii,zawsze będziemy się nawzajem od siebie uczyli...demencyjni całkiem nieświadomie ucza nas pokory...przyznajemy się do niewiedzy...demencyjnego pacjenta nie da się umieścić w jakiekolwiek ramki.Miałam podopiecznego z demencją,który był zawsze przekochanym człowiekiem jeszcze w pierwszej fazie demencjii a potem miał urojenia i między innymi całe noce ryczał jak zwierzę, aż sąsiad raz interweniował w nocy, co się dzieje...mój podopieczny zamawiał telefonicznie tira na przeprowadzkę do mamy...ale inny przypadsek demencjii polegał na całkowitym zapomnieniu czynności codziennych i życiowych,czyli języka ojczystego,jak jeść,jak chodzić...ale do końca był przemiły i przekochany...łzy przeplatały mu się ze śmiechem...nie znajdzie sie jednoznacznej odpowiedzi na objawy demencjii lub alzheimera.Miałam również podopiecznego z alzheimerem...i nigdy więcej alzheimera...agresja...agresja...agresja...
Demencja czy Alzheimer?
Masz calkowita racje , demencyjnego człowieka nie mozna umiescic w jakiekolwiek ramki . Co do Alzheimera , to sa tez przypadki swietego spokoju , ale jest i agresja jak piszesz . Pewnie wiele od lekow zalezy .
Czesto duzym problemem jest rodzina podopiecznego,ktora nie chce widziec problemu,lub sam lekarz,ktory czesto okazuje sie poprostu konowalem-albo olewatorem.
Dzięki drogie panie. :)
Ja zawsze potwierdzam i jestem miła do bólu. Dobrze sobie z nią radzę, byłam tylko ciekawa tych halucynacji, bo na taki objaw się wcześniej nie natknęłam. To nie są wyobrażenia,że ktoś coś na przykład coś zrobił, ona patrzy i w danej sekundzie widzi kogoś w ogrodzie, kogo tam nie ma. Nawet do tej osoby się usmiecha, tak jakby ją naprawdę widziała....
A lekarz faktycznie, pewnie nie wie wszystkiego.
Tak czy inaczej , kolejny kamyczek doświadczenia do mojego ogródka. Choć od 6 lat jestem opiekunką, to zawsze czegos nowego człowiek sie dowie. :)
Romka ty napisz wprost Emilka zalatw mi robote w Szwajcarii, bo ci nie dlugo tych kopaln w jezyku polskim zabraknie
W moim przypadku problem jest niestety taki,że pani nie przyjmuje żadnych leków, ani na agresję, ani na sen, ani na nic ( poza oczywiście lekami nasercowymi i witaminami). Efekt jest taki,że w dzień śpi a w nocy buszuje, a jest fizycznie tak słaba,że ja tez muszę być na chodzie. Dodatkowo w grę wchodzi włączanie w nocy kuchenki i inne tego typu kwiatki. Oczy mam na zapałkach, ale to już ostatnie dni, na szczęście. Rodzina niby wie, niby lekarz wie, a jak pytam o leki, to każdy spłoszony. Jestem wyczerpana i juz przekroczyłam swoją granicę odporności.
W moim przypadku problem jest niestety taki,że pani nie przyjmuje żadnych leków, ani na agresję, ani na sen, ani na nic ( poza oczywiście lekami nasercowymi i witaminami). Efekt jest taki,że w dzień śpi a w nocy buszuje, a jest fizycznie tak słaba,że ja tez muszę być na chodzie. Dodatkowo w grę wchodzi włączanie w nocy kuchenki i inne tego typu kwiatki. Oczy mam na zapałkach, ale to już ostatnie dni, na szczęście. Rodzina niby wie, niby lekarz wie, a jak pytam o leki, to każdy spłoszony. Jestem wyczerpana i juz przekroczyłam swoją granicę odporności.
W moim przypadku problem jest niestety taki,że pani nie przyjmuje żadnych leków, ani na agresję, ani na sen, ani na nic ( poza oczywiście lekami nasercowymi i witaminami). Efekt jest taki,że w dzień śpi a w nocy buszuje, a jest fizycznie tak słaba,że ja tez muszę być na chodzie. Dodatkowo w grę wchodzi włączanie w nocy kuchenki i inne tego typu kwiatki. Oczy mam na zapałkach, ale to już ostatnie dni, na szczęście. Rodzina niby wie, niby lekarz wie, a jak pytam o leki, to każdy spłoszony. Jestem wyczerpana i juz przekroczyłam swoją granicę odporności.
Dziekuję, kochane dziewczyny za tak wspaniałą troskę. To dużo daje. Snu mi nie da, ale wsparcie psychiczne i owszem. :)
Jak "bezposrednio" - ultimatum takie samo dla rodziny, lekarza, opiekuna.
Miałam dwóch podopiecznych ze zdiagnozowaną demencją i z obydwoma byłam do ich śmierci.Każdy przypadek, tak samo jak każdy człowiek jest inny...demencja i alzheimer to wciąż otwarta księga,nie ma jednoznacznej definicjii,zawsze będziemy się nawzajem od siebie uczyli...demencyjni całkiem nieświadomie ucza nas pokory...przyznajemy się do niewiedzy...demencyjnego pacjenta nie da się umieścić w jakiekolwiek ramki.Miałam podopiecznego z demencją,który był zawsze przekochanym człowiekiem jeszcze w pierwszej fazie demencjii a potem miał urojenia i między innymi całe noce ryczał jak zwierzę, aż sąsiad raz interweniował w nocy, co się dzieje...mój podopieczny zamawiał telefonicznie tira na przeprowadzkę do mamy...ale inny przypadsek demencjii polegał na całkowitym zapomnieniu czynności codziennych i życiowych,czyli języka ojczystego,jak jeść,jak chodzić...ale do końca był przemiły i przekochany...łzy przeplatały mu się ze śmiechem...nie znajdzie sie jednoznacznej odpowiedzi na objawy demencjii lub alzheimera.Miałam również podopiecznego z alzheimerem...i nigdy więcej alzheimera...agresja...agresja...agresja...
Oczywiście wiemy, jaka to praca,wiemy na co z grubsza się godzimy, ale często rzeczywistośc przekracza nasze najśmielsze wyobrażenia. Ja tylko współczuję nowym opiekunkom. Ja miałam to szczęscie,że za pierwszym razem trafiłam na przyzwoitą sztelę ( za drugim na fatalną, ale po tygodniu zjechałam, stan agonalny, szpital). Teraz też wytrwałam tylko dlatego,że nie jestem żółtodziobem, jak by tu przyjechała świeżynka, to biedactwo by chyba na piechotę do Polski uciekało . Chociaż przez pewien czas było w miarę dobrze, pogorszyło sie całkiem niedawno, bo gdyby tak było od początku, to też bym wiała. Nawet teraz jakoś sobie z podopieczną radzę, ale palę jednego papierosa od drugiego ( a rzuciłam na 2 lata, tu zaczęłam znowu palić).
Hiperagresywna demencja bez leków....sam miód, nieprawdaż? :(