Nieocenione Opiekunki

Uważam, że te "granice" są bardzo pomocne w naszej pracy. Od kiedy nauczyłam się je wyznaczać jest mi o wiele łatwiej. Jestem tutaj w pracy a nie u cioci czy kuzynki. Nie zaprzyjaźniam się, znajomych i przyjaciół mam w PL. Rodzina czy podopieczni mogą być mili, obyci, otwarci ale ich interesem jest zapewnić rodzicowi w miarę odpowiedzialną opiekunkę. Z chwilą kiedy rodzic umiera, umiera też temat opiekunki. 

Trochę o Niemkach piszę dziś.
 
Podaję link:
http://nieocenioneopiekunki.com/jak-niemki-czuja-sie-w-tej-pracy/

Trochę o Niemkach piszę dziś.
 
Podaję link:
http://nieocenioneopiekunki.com/jak-niemki-czuja-sie-w-tej-pracy/

Bardzo ciekawy , pokrzepiający artykuł. Często trzeba być twardym ( chociaż ja jestem z natury łagodna) , jasno określać granice w tej pracy. Chociaż trzeba też rozumiec naszych pdp (w sensie dlaczego zachowują się tak a nie inaczej). Bo np przychodzi nam do domu jakiś obcy babsztyl (może mieć jak najlepsze chęci) i mówi mi co mam robić. Co JA mam robić we własnym domu, w którym byłam ze tak powiem Panią od iluś tam lat? No i czy bym się nie denerwowała, nie irytowała? A dodając do tego rózne choroby ograniczające nasze rozumienie, postrzeganie. Dlatego trzeba rozmawiać, tłumaczyć, zgłaszać gdzie się da. Bo jak my o siebie nie zadbamy, to nikt tego za nas nie zrobi

Gusia 29, tak pozytywnie i fajnie napisałaś o rodzinie podopiecznej, że trudno uwierzyć.
 
Ja wierzę. Ale dzięki Tobie i temu wpisowi, wiem, jak trudno uwierzyć mnie, kiedy mówię, że dobrze mi się w Niemczech pracuje. Niejedna mówi, że to niemożliwe, jak opisuję na blogu.  Że słodzę i na pewno mam ze sobą problemy i je skrzętnie ukrywam, a daję się wykorzystywać Niemcom. :) Żebym napisała prawdę, wówczas miałabym więcej czytelników, gdyż by się ze mną mogli utożsamić. :)
 
Więc Gusia, idąc tym tokiem myślenia, co ty tam ukrywasz, że tak dobrze ci jest w tej rodzinie. Odkryj to drugie dno. :)
 
A tak na poważnie. Jak myślisz, czy miałyście wpływ na to, że takie jest podejście podopiecznej i rodziny do was, czy miałyście szczęście, że tak trafiłyście?
 
Pozdrawiam

Podoba mi się ten artykuł! Brakowało mi od tej strony informacji- jak reagują Niemki w trudnych sytuacjach. I okazuje się, że podobnie... Wiele razy irytowało mnie narzekanie koleżanek w sytuacjach, gdzie nie próbowały nic z tym zrobić- pytałam o to.
Wiem, że zdarzają się opiekunki w podbramkowych sytuacjach, gdzie nie pozostaje nic innego, tylko zacisnąć zęby i wytrwać. Byłam w takiej czarnej du...ie, wtedy w hotelu pracowałam- też w Niemczech. Ale kiedy tylko mogłam pozwolić sobie na odrobinę oddechu, to postawiłam granice- i zostałam tej pracy pozbawiona. Nie zmartwiłam się zbytnio, bo już trudny moment był za mną, a tam, nawet gdyby uwzględniono to, o co prosiłam, to praca była mocno stresowa- z powodu mobbingu. Którego dopuszczała się Polka, nie Niemcy.
Spróbowałam w opiece, za mniejsze pieniądze. Bałam się. Ale nie żałuję- jest mi tu dobrze. Ale tamto miejsce mam w pamięci. Gdyby dziewczyny umiały działać wspólnie, to by nie było tak ciężkiej pracy i poniżeń. Węgrom się udało- bo solidnie pracowali, ale domagali się też przyzwoitych warunków i je uzyskali. Z całej międzynarodowej grupy Polki były najgorzej traktowane- bo dały na to przyzwolenie. I, tak jak piszesz w artykule- nie chodzi tu o przeklinanie, czy jakąś walkę- ale o stawianie granic i trzymanie się tego.
A jak się nie da, to miejsce toksyczne zmienić- szkoda zdrowia. Zwłaszcza, że w "opiekunkowie" nie stanowi to problemu. Byłam półtorej roku w jednym miejscu gdzie się spotykało 6 Polek- czyli w sumie poznałam kilkanaście osób, bo się większość zmieniała. I widziałam, jak sobie świetnie z pdp. radzi osoba spokojna, pewna siebie z przyzwoitą znajomością języka- gdzie zmienniczka, która jest tam 2 lata ma ciągłe problemy. Bo spuszcza głowę, nic nie mówi,  tylko koleżankom się żali, jak jest źle.
 
Często przeciwstawiamy sobie tutaj w pracy dwie grupy: Polacy- Niemcy, jak się zachowują wobec nas. A wygląda na to, że jest jak wszędzie- czyli ci, co sobie dadzą na głowę wejść, i ci, co nie!
Jeszcze, żeby nasze firmy też były bardziej wyważone, i słuchały z równą uwagą i nas, naszych podopiecznych i ich rodzin...
 

:piatka::oklaski:
Dodam tylko., że często w rozmowie podopieczni przyznają się do tego, że dla nich obecność bądź co bądź obcej osoby w domu to też nowa, trudna i często stresująca sytuacja. Zawsze trzeba dać sobie czas, rozmawiać i pilnować wyznaczonych  granic:-)

Krymas, trochę trwało, zanim Tobie odpisuję. Szukałam tego drugiego dna. 
Jestem tutaj już 3 tygodnie i cieszę się, bo wiem, że Ty na pewno mi uwierzysz-nie znalazłam tego drugiego dna, bo go nie ma po prostu .
Czy miałyśmy wpływ na takie podejście pdp i rodziny do nas, opiekunek, czy szczęście, że tak trafiłyśmy?
Ja na pewno miałam szczęście, bo jestem tutaj pierwszy raz i przyjechałam na wypracowane już przez innych panujące reguły. Wiem, że te 8 godzin wolnego raz w tygodniu wynegocjowała z synem podopiecznej opiekunka, która przyjeżdża tutaj już od  dwóch lat, a nie była tą, która otwierała tę Stelle. Firma nam tego nie zagwarantowała, chociaż może i tak, bo w umowie mam to zapisane-minimum 2 godziny dziennie i jedno popołudnie w tygodniu wolne. Ale wiem, że osoby, które przyjeżdżały wcześniej (od 3 lat są opiekunki),nie korzystały z tego. Może nie potrzebowały, może nie chciały gdzieś dalej wyruszać ,a 8 godz w tej małej miejscowości, nie ma co robić, szczególnie o tej porze roku. 
B.porozmawiała z synem pdp i nie było problemu-skoro się należy, to trzeba to zorganizować. Zatrudniona została młoda kobieta, Niemka ,która raz w tygodniu przychodzi i dotrzymuje babci towarzystwa, od 14 do 20. Opiekunka może już o 12:30 wyjść z domu i wrócić o 20:30.Po obiedzie babcia śpi, ta zatrudniona dodatkowo osoba przygotowuje popołudniową kawę, wychodzi na spacer, przygotowuje kolację i o 20 wychodzi. Babcia w tym czasie ogląda tv. Ja przed 20 byłam już zawsze w domu, więc miałyśmy chwilę, żeby pogadać. 
Miałam więc szczęście, ale na atmosferę, jaka panuje w czasie kiedy ja tutaj pracuję, wpływ mam już  tylko ja sama. A ta jest naprawdę bardzo dobra. 
Pdp ma jednego syna, który przyjeżdża raz w tygodniu, wieczorem, przywozi pieniądze, pyta czy czegoś nie potrzebujemy, posiedzi i odjeżdża. Ma też dwie młodsze siostry, jedną na miejscu, drugą trochę dalej. Ta "przyjezdna "odwiedza nas raz w tygodniu, wpada na godzinę i juz jej nie ma. Ta "miejscowa " często dzwoni,raz w tygodniu też się spotyka z siostrą tutaj, albo zaprasza ja do siebie. 
Nie ma niezapowiedzianych  wizyt, wszyscy wcześniej dzwonią i pytają, kiedy mogą przyjechać czy przyjść. 
Opiekunka nie chodzi z babcią na wizyty lekarskie, zawsze towarzyszy jej  ktoś z rodziny. 
Nikt nie narzuca co mam kupować, zarówno art spożywcze jak i chemię, czy inne rzeczy potrzebne w domu. Nikt nie zagląda do lodówki i krzywo nie spogląda, bo coś może z wyższej półki kupiłam. Nie czuję się niekomfortowo, jeśli kupuję sobie coś, co lubię, a babcia nie. Nie czuję się niekomfortowo, jeśli babcia na kolację je mało, a ja dużo. Nie czuję dyskomfortu, jeśli na moim talerzu lądują "delikatesy ",a babcia ich nie je, bo nie lubi. Chociaż już  wiem, że wielu rzeczy nie lubi, bo nigdy ich nie próbowala. Przekonała się już do avocado, które teraz codziennie by jadła :-),do jedzenia sałaty na kolację z dodatkiem fety czy sera koziego,zamiast chleba z schinkenwurst. 
Na pierwszym spotkaniu syn podopiecznej powiedział, na czym jemu zależy. Na pierwszym miejscu jest oczywiście jego matka, ale opiekunka też ma się dobrze czuć w tym domu. Musi mieć komfort psychiczny, żeby chciała wrócić. 
Babcia ma już dość zaawansowaną demencję i chociaż właściwie to ja o wszystkim tutaj decyduję, to się nie szarogęszę, staram się by czuła, że to ona jest tutaj ciągle Herrin. Zawsze daję jej portfel, żeby  to ona płaciła pani od sprzątania, ogrodnikowi, to ona płaci, kiedy idziemy gdzieś na kawę. Ponieważ nie może chodzić po  schodach, zawsze jej mówię , gdzie idę i co robię. Staram się w ten sposób dać jej poczucie spokoju,że  z miejscami w jej domu ,do których, niestety,sama już  zajrzeć nie może, jest wszystko w porządku. 
I tak dobrze nam się  tutaj "wspólnie "gospodarzy :-)
Jest jednak coś, co tym drugim dnem mogłabym nazwać,tyle, że mnie bezpośrednio nie dotyczy,a trochę smutno się robi, jeśli chodzi o podopieczną. 
Wszyscy tutaj naprawdę dbają o nas, opiekunki, doceniają, są mili, bo zależy im na tym, żeby na dłużej dwie, ciągle te same się zmieniały. Bo jak wszystko dobrze funkcjonuje ,opiekunka jest zaradna ,samodzielna,sama potrafi wszystko zorganizować, to oni mają matkę z głowy. Zadzwonią, wpadną na godzinkę, albo krócej i uciekają, i mogą zająć się swoim życiem. Najważniejsze, ze matka i siostra  szczęśliwa, bo pamiętają o niej. Nikt nie zaproponował, w czasie odwiedzin, że pójdzie z nią na spacer, że może razem coś zrobią, zagrają, wspólnie coś obejrzą. Mnie to nie przeszkadza, a nawet pasuje, ale smutno, kiedy widzę ten strach w ich oczach, że nie ma już  takiego kontaktu, rozmowy na jakiś temat, bo choroba postępuje i matka, czy siostra nie wie, o czym 10 minut temu rozmawiali :-(
Ale ja tutaj tylko pracuję i nie mnie oceniać rodzinne więzi. 
A ponieważ  jest mi w tej pracy dobrze, to już wiem, że wrócę. Raz na pewno, a dalej...nie wiem, bo "tego jeszcze nie wie nikt ":-)
 
 

Stawianie granic jest bardzo ważne, dla nas ważne. Mam wrażenie, że nie wszyscy rozumieją co to znaczy "stawianie granic". Jedziemy do pracy z ludzmi starszymi. Oni często się boją, nie rozumieją już tak dobrze tego świata, tych kobiet z Polski, które się ciągle wymieniają. Często mają przykre doświadczenia z opiekunkami. Czasami wolą nie narzekać. Jako opiekunki musimy rozumieć starszych ludzi. W większości są sami, rodzina daleko albo wpada co jakiś czas. Od kontaktu jakim z nimi nawiążemy zależy ich spokój itp. Ja zawsze staram się. Na początku obserwuję bo czasami stawianie granic nie jest konieczne. Trafiali sie i tacy podopieczni. Ale jak zauważę "niezdrowe" zakusy, to pieronem określam granice, bo jak nie, to same wiecie jak się to kończy. 

Bardzo ciekawy , pokrzepiający artykuł. Często trzeba być twardym ( chociaż ja jestem z natury łagodna) , jasno określać granice w tej pracy. Chociaż trzeba też rozumiec naszych pdp (w sensie dlaczego zachowują się tak a nie inaczej). Bo np przychodzi nam do domu jakiś obcy babsztyl (może mieć jak najlepsze chęci) i mówi mi co mam robić. Co JA mam robić we własnym domu, w którym byłam ze tak powiem Panią od iluś tam lat? No i czy bym się nie denerwowała, nie irytowała? A dodając do tego rózne choroby ograniczające nasze rozumienie, postrzeganie. Dlatego trzeba rozmawiać, tłumaczyć, zgłaszać gdzie się da. Bo jak my o siebie nie zadbamy, to nikt tego za nas nie zrobi