Perły rzucone przed damy

Napisałam, że nauczyłam sie brac takie sztele , ale nie napisałam, że biorę tylko takie gdzie można " lezec pod gruszą na dowolnie wybranym boku.... " . Tez lubię zwiedzać , chodzić na kawę , mieć wolne, ale to nie jest moim priorytetem . Ja jadę do pracy i to mój głowy powód wyjazdu . Kazda z nas czegoś innego doświadczyła i inne wartosci ma . Każda też może swoje zdanie wyrazić . Moja pierwsza sztela 950 € podopieczna leżąca z odlezynami Al z P . Tam nauczyłam sie roboty, pracowałam na tym miejscu 2,5 roku . Wspominam to miejsce pracy i określam jako badzo serdeczne . Bo gdybym kładła nacisk na to , że chcę miec pod opieką osobę sprawną, odzielną łazienkę , internet i duzo kasy, to nie doszłabym do tego, do czego doszłam . Pracuję przeważnie ( od jakiegos czasu z polecenia ) a ktoś kto poleca bierze na siebie odpowiedzialność . Więc cieszę sie, że mam wsparcie u ludzi , u których pracowałam. I to by było na tyle, jak mówił pewien prof.mniemanologii stosowanej .

Nie będę cytowała pierdól i powielała. To do grubej, wcale się nie dziwię, że podopieczna lubi jak wychodzisz . Może nie wracaj wcale, dopiero będzie zadowolona:smiech2::smiech2::smiech2:

Najlepiej nie podpisywać umowy w ktorej jest (nawet ) określona ilość godzin pracy a reszta czasu nazwana szumnie " czuwaniem" . To nie jest praca dla samolubów,wygodnickich i olewatorów. To jest praca, za którą ludzie płacą niemałe pieniądze . Zastawiają swoje domy w bankach ,żeby spedzić ten ostatni czas w swoim domu. I jakby nie patrzył każda ze stron ma swoją racę. Tylko trzeba mieć na uwadze, że skoro decyduję się na taką pracę to musze ja wykonać zgodnie ze swoim sumieniem. A sumienie jak wiadomo, kazdy ma swoje. Nauczyłam sie brac takie sztele, na których spokojnie pracuję, chociaz nie powiem, że zawsze miałam z górki. 

Niestety, ten "nieistotny" szczegół określenia ilości godzin jest wymagany przez prawo i firmy wpisują taki paragraf do umów, udając że nie wysyłają opiekunek do pracy / czuwania 24 godzin na dobę, 7 dni w tygodniu, ciurkiem przez kilka tygodni.

Mleczko napisałaś, że "nauczyłaś się brać takie sztele, na których spokojnie pracuję". Ale zawsze są nowe, które niby wiedzą, na co się piszą i są wysyłane do przypadków, którymi zajmować się nie powinny. Dawno temu, bo po liceum byłam rok w studium pielęgniarskim (dwuletnie było). I tam miałam zajęcia z takiej podstawowej opieki nad pacjentem. Gdyby nie to, to byłoby mi ciężko na moim pierwszym zleceniu, gdzie była osoba leżąca, z przykurczami, z którą trzeba było robić wszystko. Jedyne, co mogła, to trzymać w ręku piłeczkę (w ramach ćwiczeń, ale już wypuścić jej nie dawała rady) i zasygnalizować potrzeby. Jak taką osobę myć, przebierać, sadzać na fotelu do jedzenia czy toaletowym umiałam ze szkoły. Ale znajoma pracująca w opiece kilka lat załatwiła sobie plecy na takich zleceniach i teraz ledwo chodzi.
Wg. nie chodzi tu o to, żeby poświęcić się dla podopiecznego kosztem siebie, ale żeby to była praca, gdzie firma zadba o odpowiednie dobranie opiekunki (chodzi o doświadczenie i umiejętności) do danej osoby. Również o zadbanie o nas- i o psychikę i organizm. Sądzę, że w sporej części tej pracy wahadło wychyla się w stronę wykorzystywania, a nie równowagi pomiędzy potrzebami obu stron. I takie dyskusje mogą pomóc w upominaniu się opiekunek o przestrzeganie swoich praw u firm, podopiecznych. W różnych wspomnieniach opiekunek i potem w komentarzach do nich czytałam, że ta osoba nie nadaje się do opieki domowej, albo nie w ten sposób. Była sytuacja, gdzie córka powiedziała swojej matce, że może wzywać opiekunkę kiedy chce- i ta to robiła, dzień i noc do dupereli, opiekunka zmęczona, niewyspana bo pani ma taki kaprys. Nie o to chyba chodzi?
Dla mnie to jest praca, w której się odnalazłam. Nie powołanie, któremu mam się oddać. Nie zaniedbuję przez to osoby, którą się opiekuję. W tej chwili mam lekkie miejsce. Ale gdybym była w takim, gdzie jest kiepsko, to czułabym się źle, gdybym po prostu zmieniła miejsce godząc się na wszystko w danym momencie a nic z tym nie próbowała zrobić- na zasadzie, że niech się inni później męczą.
Jeśli to oznacza, że jestem samolubem, bo nie chcę poświęcić się całkowicie dla podopiecznego, to ok. Jestem

Wereska,czasem opuszczenie trudnego miejsca jest jedynym najmądrzejszym wyjściem, jeśli same chcemy zachować zdrowie fizyczne i psychniczne. Teraz to wiem. To, że firmy nie rezygnują z takiego klienta i wysyłają z premedytacją kolejne, nieświadome opiekunki, nie znaczy, że należy "dać sobie radę za wszelką cenę". Ja miałam taką pierwszą Stellę w 2013 roku i tylko mojej silnej psychice i Panu Bogu zawdzięczam, że nie oszalałam w ciągu 2 miesięcy, które postanowiłam wytrzymać.

Wereska, najczęściej to jest walka z wiatrakami, bo niemieckie rodziny nie mają żadnego interesu w tym, aby ugiąć się przed oczywistymi żadaniami opiekunek. Oni płacą i wymagają tego czego im firmy i pośrednicy naobiecywali. Są zresztą bardzo oporni na zmiany, udają tępogłowych.

Piszesz od rzeczy. Są rodziny, które nie słuchają więc jak piszesz pisz za siebie. Nie chcę cię urazić ale piszesz pod siebie a co z naszymi doświadczeniami? Na każdym wyjeździe można się czegoś nauczyć ale nie zawsze można się dogadać. 

Piszesz od rzeczy. Są rodziny, które nie słuchają więc jak piszesz pisz za siebie. Nie chcę cię urazić ale piszesz pod siebie a co z naszymi doświadczeniami? Na każdym wyjeździe można się czegoś nauczyć ale nie zawsze można się dogadać. 

Piszesz od rzeczy. Są rodziny, które nie słuchają więc jak piszesz pisz za siebie. Nie chcę cię urazić ale piszesz pod siebie a co z naszymi doświadczeniami? Na każdym wyjeździe można się czegoś nauczyć ale nie zawsze można się dogadać.