Perły rzucone przed damy

No właśnie, co z waszymi doświadczeniami? Ja pracuję jako opiekunka krótko i doświadczenie mam niewielkie. Piszesz, że są rodziny, które nie słuchają. Gruba pisze, że w rozmowie z synem coś uzyskała. Czy jak coś jest nie tak próbujecie rozmawiać? Z rodziną, z firmą? I efekty są prawie żadne, małe, coś da się uzyskać? Jestem ciekawa właśnie takich wypowiedzi. Czy raczej nic nie mówicie, a jak za dużo wam nie pasuje to zmieniacie miejsce?
Mleczko ma doświadczenie w osobistym uzgadnianiu wszystkiego z rodziną i podopiecznym- pisała, że pracuje na własny rachunek. Może wcześniej gdzieś pisała, jak z tym jest (tylko ja nie natrafiłąm), bo skoro wypowiada się źle o firmach, to tu musi być lepiej. Finansowo?  Więcej albo mniej czasu dla siebie? Rodzina i podopieczni są bardziej skłonni do dogadania się na różnych płaszczyznach- dotyczących obu stron? Co jest lepsze w takeij formie zatrudnienia?
Piszemy o naszych własnych doświadczeniach, moje są niewielkie. Dlatego posłuchałam obecnej zmienniczki- z dużym stażem- żeby aplikować o  miejsce, gdzie jestem, bo jest bardzo dobre. Podopieczna mnie znała (byłyśmy z poprzednią Pdp z wizytą) i jak dowiedziałam się, że tamta rezygnuje z opieki, to zmieniłam swoje plany, pogodziłam się z krótkim urlopem, i z tego, że kolejne wesele mnie ominie. I jestem zadowolona z bycia tutaj.
Miałyście więcej do czynienia z firmami, rodzinami, podopiecznymi. Niektóre pracują już wiele lat. Nic się nie zmieniło, jest to ciągle loteria- masz to, co ci się uda wylosować? Chyba, że znajdziesz pracę w domu opieki, czy sama się zatrudniasz? Ale tu język chyba przyhamowuje sporej części z nas?

Przeczytałam. W sporej części się zgadzam. Ale niekoniecznie w tym, ze osoby w cięższym stanie nie mogą mieć opieki w domu. W mojej pierwszej pracy jako opiekunka byłam z osobą chorą na PSP (http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/uklad-nerwowy/postepujace-porazenie-nadjadrowe-psp-przyczyny-objawy-leczenie_44485.html). To już był szósty rok od diagnozy. W momencie, kiedy byłam dwa razy dziennie przychodziły osoby z Caritasu. Również można było je wezwać w każdej chwili (raz w nocy była po 20 minutach). Wymagała całkowitej obsługi, ale nie było to specjalnie czasochłonne czy skomplikowane. Mąż był z nią wtedy, kiedy mnie nie było. Wszystko było całkiem dobrze zorganizowane. Kiedy jej stan znacząco się pogorszył- zaczęło się wstawanie w nocy, miała problemy z gryzieniem i połykaniem rodzina zdecydowała się na hospicjum. Ale kilka lat leżała w domu, z odpowiednim sprzętem, dobrą opieką. Ale nie byłam z nią sama, mąż był obok niej i w razie czego mógł jej dać pić, itp.
To we mnie była niepewność, jako osoby początkującej, co ja tam mam jeszcze robić. Firmy nie przygotowują nowych osób wystarczająco. Powinna być moim zdaniem choćby rozmowa przez telefon- omawiająca to, co jest w umowie i dodatkowo poszczególne przypadki.

Przeczytałam. W sporej części się zgadzam. Ale niekoniecznie w tym, ze osoby w cięższym stanie nie mogą mieć opieki w domu. W mojej pierwszej pracy jako opiekunka byłam z osobą chorą na PSP (http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/uklad-nerwowy/postepujace-porazenie-nadjadrowe-psp-przyczyny-objawy-leczenie_44485.html). To już był szósty rok od diagnozy. W momencie, kiedy byłam dwa razy dziennie przychodziły osoby z Caritasu. Również można było je wezwać w każdej chwili (raz w nocy była po 20 minutach). Wymagała całkowitej obsługi, ale nie było to specjalnie czasochłonne czy skomplikowane. Mąż był z nią wtedy, kiedy mnie nie było. Wszystko było całkiem dobrze zorganizowane. Kiedy jej stan znacząco się pogorszył- zaczęło się wstawanie w nocy, miała problemy z gryzieniem i połykaniem rodzina zdecydowała się na hospicjum. Ale kilka lat leżała w domu, z odpowiednim sprzętem, dobrą opieką. Ale nie byłam z nią sama, mąż był obok niej i w razie czego mógł jej dać pić, itp.
To we mnie była niepewność, jako osoby początkującej, co ja tam mam jeszcze robić. Firmy nie przygotowują nowych osób wystarczająco. Powinna być moim zdaniem choćby rozmowa przez telefon- omawiająca to, co jest w umowie i dodatkowo poszczególne przypadki.

A na koniec puszczam link do posta, jak pracować 40 godzin nie licząc czasu. Wielka tajemnica grubej. Haha
http://kasiaperla.blogspot.com/2018/06/tajemnica-dobrej-i-zadowolonej.html?m=1

Dlaczego uważasz, że moje doświadczenia są inne od twoich? Miałam również straszne zlecenia, spotkałam strasznych ludzi na swojej drodze i to oni mnie ukształtowali i to dzieki nim coraz bardziej zwracam uwagę na to, dla kogo pracuję i na jakich warunkach. Z tym wyjątkiem, że ja mówiłam, co mnie boli i gdy nie wodziałam perspwktyw na dobrą współpracę potrafiłam zjechać pierwszego dnia. Pisząc, że nie spotkałam się z negatywną reakcją, piszę o normalnych ludziach, a nie o jakiś oszołomach i psychopatach, od których powinno się jak najprędzej uciekać. 

Napisałam tak bo mam wrażenie, że trzeba ci przytakiwać. Razi mnie jak rzucasz nieprzyjemnymi określeniami pod adresem opiekunek, które nie pracują pod twoje dyktando. Nie wiem czy zaraz nie zostanę nazwana downem bo nie pracuję zgodnie z moimi obowiązkami albo pracuję za dużo.
Na forum wymieniamy się doświadczeniem i doradzamy sobie, ale nie lubię jak ktoś próbuje być wyżej, narzuca mi jak mam pracować i wyśmiewa całe środowisko opiekunek. Tak cię czytam bo takie robisz wrażenie.

Napisałam tak bo mam wrażenie, że trzeba ci przytakiwać. Razi mnie jak rzucasz nieprzyjemnymi określeniami pod adresem opiekunek, które nie pracują pod twoje dyktando. Nie wiem czy zaraz nie zostanę nazwana downem bo nie pracuję zgodnie z moimi obowiązkami albo pracuję za dużo.
Na forum wymieniamy się doświadczeniem i doradzamy sobie, ale nie lubię jak ktoś próbuje być wyżej, narzuca mi jak mam pracować i wyśmiewa całe środowisko opiekunek. Tak cię czytam bo takie robisz wrażenie.

:oklaski1::oklaski1::oklaski1:

:przytul aniola::gitara::upup: