Jak minął dzień 3

Byłoby mi trudno wytrzymać z taką osobą "wymagającą adoracji", z którą trzeba ciągle przebywać. Najtrudniejsze moje godziny tutaj, to były te 2, kiedy była kawa i ciasto i oglądanie telewizji- dwóch seriali. To taki rytuał, wiem, że jej potrzebny, to nie zmieniam. Potem już zaglądam, czasem posiedzę, jeśli coś mnie zainteresuje- w telewizji, czy w rozmowie z nią. Często zaglądam, ale ze swego pokoju- który jest obok. Te godziny przestały mi się dłużyć, kiedy przywiozłam szydełko i nicie i zaczęłam uczyć się robić gwiazdki, itp. Jej to nie przeszkadza, a nawet się podoba. A moje najtrudniejsze godziny w ciągu doby przestały być takie okropne.
Dlatego ja z kolei podziwiam osoby, które siedzą ciągle z podopiecznymi.... Jak widać dla każdego coś innego. Jestem z panią, z którą dobrze się czujemy, się dogadujemy. Mamy swój rytm dnia, który nam pasuje.

Też często siedzę , albo w pokoju, albo na tarasie, albo w kuchni i zawsze mam podopiecznego w polu widzenia i słyszenia. Z reguły sam się obsługuje przy korzystaniu z toalety. Przy fotelu ma jedną flachę, przy łóżku drugą i krzesło toaletowe. Niemniej, jak słyszę, że chce iść pinkeln machen albo grosse, jak mówi, to pomagam go przewieźć wózkiem albo pomóc wstać, żeby ściągnąć spodnie i potem podciągnąć mu je. Tak jak mówi Dusia1978, wszystko na zasadzie czuwania. Ostatnie mam lżejsze przypadki, nie absorbujące nazbyt mojej uwagi. Bywało jednak, zwłaszcza z dementywnymi,że trzeba było cały czas doglądać, zaglądać, kontrolować podopieczną. Bo tylko babcie z demencją mi się trafiały, tak jakoś to wyszło.

Tina, to nie zawsze takie proste. Czasem są przyzwyczajeni do tego, czasem taki "wampirzy" charakter mają. Też uważam, że nie trzeba siedzieć non stop z pdp. Ale niektórzy siedzą. Jedna, mało pewna siebie koleżanka była upominana przez rodzinę, jeśli nie siedziała z babcią. No to robiła, tak jak chcieli. Tutaj, u koleżanki,  babcia krzyczy, jeśli z oczu jej zejdzie, albo drzwi zamknie, to wprawdzie wychodzi na zakupy, na przerwę, czasem na dół, ale generalnie jest z nią. I narzeka, bo ta głośno stęka przez większość tego czasu. Inna dostała od rodziny ( jest przez firmę) takie pieniądze jak chciała plus comiesięczna, spora premia od dzieci. Babcia "wampirek" a ona czuje się przez te pieniądze i premię zobowiązana. Ja to rozumiem. Sama nie dałabym tak rady i nie zgadzam się na to. Czuwam, zaglądam, posiedzę, jeśli mamy jakiś temat, albo coś fajnego w telewizji leci. I tyle. Tutaj pokój mam w takim miejscu, że babcię słyszę. Wiem już, kiedy przeważnie potrzebuje do toalety, przekąskę, itp. Bywa, że idę i ona już akurat rusza, żeby mnie zawołać. I to wystarczy.

Też często siedzę , albo w pokoju, albo na tarasie, albo w kuchni i zawsze mam podopiecznego w polu widzenia i słyszenia. Z reguły sam się obsługuje przy korzystaniu z toalety. Przy fotelu ma jedną flachę, przy łóżku drugą i krzesło toaletowe. Niemniej, jak słyszę, że chce iść pinkeln machen albo grosse, jak mówi, to pomagam go przewieźć wózkiem albo pomóc wstać, żeby ściągnąć spodnie i potem podciągnąć mu je. Tak jak mówi Dusia1978, wszystko na zasadzie czuwania. Ostatnie mam lżejsze przypadki, nie absorbujące nazbyt mojej uwagi. Bywało jednak, zwłaszcza z dementywnymi,że trzeba było cały czas doglądać, zaglądać, kontrolować podopieczną. Bo tylko babcie z demencją mi się trafiały, tak jakoś to wyszło.

Dokładnie. Teraz ja sprzatalam mieszkanie i dogotuje obiad. Moja babcia siedzi na huśtawce i drzemie na tarasie. :hustawka1:Doglądam ja. Zaraz skończę pójdę do niej bo prosiła o piwo cytrynowe. U nas gorąco to i ja się napije. :cola:

Babka na huśtawce?:-)z piwkiem?:-)

No nie jest proste i często wymaga konsekwentnej postawy . Efekty też nie muszą sie  szybko pojawić. Niestety często tak jest, że sami sobie pod górkę robimy. Inna rzecz jak jedna z opiekunek , którą opisałaś za taki stan rzeczy zażadała zapłaty. Czyli w pewnych okolicznościach zaakceptowała sytuację.
U twojej koleżanki to babcia swiadomie krzyczy na opiekunkę, czy demencja już?

Pozwiedzałem miasto, obiadu nie robiłem. Przyjechała córka druga, z Kolonii, wraz z młodymi ziemniakami, szparagami bezfoliowymi, haha, i z szynką od bauera. Zrobiła obiad, jak było uzgodnione, a ja wolne od gotowania. Jutro powtórka z rozrywki. Ale ziemniaczki w mundurkach... mniam.

Szparagi bezfoliowe???

Stękająca i krzycząca babcia ma demencję. I ostatnio jest gorzej i ona zastanawia się nad zmianą miejsca. Właściwie w jej sytuacji ja bym dawno zmieniła.
A ta od pieniędzy, to nie zażądała za siedzenie. Tylko w jej imieniu rozmawiał mąż poprzedniej pdp., oni się zgodzili, jeszcze od siebie dołożyli. A babcia okazała się z tych, co domagają się ciągłej uwagi, ona na to poszła od początku i teraz tak to trwa. Taka presja, bo dali jej 1500 z firmy i po 200 miesięcznie sami- to czuje się zobowiązania, żeby babcia była zadowolona. Pewnie mogła inaczej to ustawić na początku, a z czasem jest trudniej.
Stawianie granic wszędzie jest przydatne, a w tej pracy szeroko dyskutowane. Wiadomo, są różne sytuacjie i może być potrzeba zwiększonej obserwacji, jakichś działań. Ale to wtedy- teoretycznie- powinno być jakoś zrekompensowane- finansowo, albo jakimś dodatkowym czasem wolnym. Poza tym, jeśli np. miałam luzik i luksusy na jakimś zleceniu, to gdy się dzieje coś nowego, to można pomyśleć- ok., było fajnie, teraz to trzeba odpracować. A to chyba nie jest tak... Pracujemy z ludźmi,nie maszynami. Musimy dbać o nich, ale i o siebie. Poza tym jestem pracownikiem, nie rodziną. I o jakiś komfort to ja mam dbać, ale od uczuć jest przecież rodzina, znajomi.  Bywa trudno jakoś to wypośrodkować. Widzę teraz błędy jakie popełniłam u podopiecznej, z którą się polubiłyśmy- trudniej było mi stawiać u niej granice. Poczuła się dużo lepiej i zrezygnowała  na razie z opieki. Ale teraz inaczej bym to poustalała trochę.